Engelen op school

Op mijn nieuwjaarskaart schreef ik dit jaar een gedichtje over engelen. Mensen die je vreugde verdubbelen en je verdriet halveren. Ze waren er voor mij. Maar niet gelijk aan het begin van het jaar....Een paar weken na mijn 50e verjaardag werden wij in maart als team bij elkaar geroepen. De sfeer was gespannen, iedereen voelde dat er iets bijzonders stond te gebeuren en zeker niets leuks. Het zou te maken hebben met de aankomende sluiting van de dependance en de gevolgen daarvan.

Aan het begin van de bijeenkomst werd er een aantal A4tjes uitgedeeld. De namen van de teamleden stonden er in leeftijdsgroepen afgedrukt en aan het eind van verschillende groepen stonden er één of meerdere namen schuin gedrukt. Waaronder mijn naam. Toen ik het zag, sprongen de tranen in mijn ogen. Dit betekende overplaatsing realiseerde ik mij meteen. De bovenschoolse directeur nam het woord en vertelde wat ik al wist. Alle tijdelijk benoemde mensen kregen ontslag en vanwege het leeftijdsbewust personeelsmanagement (mooi scrabble woord) werden er uit verschillende leeftijdsgroepen mensen overgeplaatst naar andere scholen.

Hoera, ik was net 50 en had dus in de groep 50 tot 60 jarigen de allerminste dienstjaren :-( Waar zou ik terecht komen en wilde ik wel naar een andere school na bijna 20 jaar op de Margriet? Nee, dat wilde ik niet en ik nam mij voor om ontslag te nemen. Ik maakte in de maanden die volgden plannen om een speelgoedwinkel te beginnen. Een boerderij thema winkel. Vol enthousiasme legde ik contacten met een zeer bekende Zoetermeerse geitenboerderij. Zij zagen mijn plannen wel zitten en dachten vrolijk met mij mee. Toch bleek de praktijk weerbarstig. Terwijl ik mij al ingeschreven had bij de kamer van koophandel bleek dat de boerderij de vergunningen voor een speelgoedwinkel toch niet rond kon krijgen. Ze zagen er van af.

Op de dag dat ik dat bericht kreeg, kwam op school het bericht dat ik toch kon blijven. Mijn allerliefste kleuter collega, in dezelfde leeftijdscategorie als ik, had besloten ontslag te nemen, dus kon ik blijven.Een engel op mijn pad. En er volgden er meer. Ik kreeg een nieuwe collega om mee samen te werken. Na 15 jaar lang de jongere juf geweest te zijn werd ik nu senior. En gedraag je er naar;-) werd mij opgedragen door Anneke die met pensioen is en die mij al die jaren het leven van een senior juf heeft voorgeleefd.

Mijn nieuwe collega is de tweede engel, zo lief en enthousiast en zo met hart en ziel betrokken bij alles wat er te doen is op school. Als ik aan het werk ben en zij even de klas binnen komt op haar vrije dag wordt ze door de kleuters plat geknuffeld. De derde engel is mijn stagiaire, ik zou niet meer zonder haar kunnen. Ze doet de opleiding zorg en welzijn en is zo super handig en behulpzaam. Voor ik iets gevraagd heb, heeft zij het al gedaan. Stoelen in de kring zetten, lijm potjes vullen, mee buiten spelen. De kleuters zijn dol op haar. Nu is het vakantie en is ze ziek, wat een pech.

Tot slot de rest van de collega's, de één is wat engelachtiger dan de ander, haha. Ik stel mij voor dat een aantal dit stukje wel leest. Zij hebben fantastisch meegewerkt aan het voorbereiden en uitvoeren van de kerst wandeling vorige week donderdag. Hartelijk dank daarvoor beste mensen, rust lekker uit en geniet van de vakantie. Tot volgend jaar!!

Tot slot nog een vraag. Wie was er dit jaar een engel voor jou en op welke manier? Of was je zelf een engel voor een ander? Deel het hier met ons, ter inspiratie voor het komende jaar!

Digibord

Hanneke staat met een filmpje over het digibord op leraar24. Ik bekijk het filmpje en zie haar grote enthousiasme. Tegelijk vraag ik mij af 'wat heb ik met het digibord?' Een half jaar hangt het nu bij ons in de klas en ik ben aan het ding gewend geraakt. Maar eigenlijk doe ik er weinig mee. Een digitaal prentenboek bekijken, dat wel af en toe. En Koekeloere zien we nu op het digibord maar wat is het verschil met tv kijken?

Waarom voel ik een soort weerstand tegen het bord in de klas terwijl ik zelf wel graag op internet ronddwaal, facebook voor mij een soort spelen is en het schrijven van een blog en het lezen van de reacties daar op mij ook veel plezier geven.

Voor mijn gevoel zitten kleuters thuis al zo vaak en lang naar beeldschermen te kijken. Dora, Megamindy, het huis Anubis en zelfs verhalen over Harry Potter hoor ik voorbij komen.

Als ik dan zie hoe sommige kleuters tekenen en knippen(of eigenlijk niet tekenen en knippen)als ze pas op school zijn, dan vraag ik mij soms af of ze thuis potloden hebben, of er verf en papier en plaksel en een schaartje is om mee te spelen.

Daarom laat ik ze op school zo veel mogelijk 'kliederen', dat geeft rommel.Ik loop regelmatig met paarse ecolinehanden rond. En ook de vloerbedekking in de klas ziet er na 15 jaar bijna dagelijks verven, knippen, scheuren en plakken, spelen met zand en water en takken en bladeren uit als een 'kunstwerk'. Ik geloof in leren door doen, door voelen, ervaren, ruiken, proeven, iets in je handen hebben en dat is wat ik mis bij het digibord.

Maar misschien heb ik het mis? Is het een vooroordeel waar ik last van heb? Zijn jullie wel heel enthousiast over het digibord? Geef mij een tip? Wat is jouw leukste digibord idee voor kleuters??? Alvast bedankt!

Wat sleep jij mee naar school ?

'Sorry mevrouw, we mogen de wijk niet uit.' Zo reageerden de twee vuilnismannen die met een autootje vol enorme dennentakken in het Stadshart, het winkelcentrum van Zoetermeer stonden. Ik vroeg hen of ze de takken naar school wilden brengen. Ik zag al voor me hoe tweehonderd kinderen er de mooiste kerststukjes mee zouden maken. En het zou mij veel illegaal snoeiwerk schelen....

Een paar uur eerder was ik al langs de pas geplaatste kerstboom gelopen. Er naast lag een stapel afgezaagde takken, prachtige takken. Ik zou ze zo mee willen slepen naar school maar ze waren te groot en te zwaar. De vriendinnen (allebei ex kleuterjuf)waar ik mee ging lunchen in de stad, zagen mijn ogen glinsteren en konden zich zo goed voorstellen welke mogelijkheden ik allemaal zag.
Maar het was koud en we hadden zin in een lekker broodje, dus we liepen door. Jammer, maar er zijn grenzen aan het slepen met spullen voor school.

Na de gezellige lunch liepen we terug door het stadshart en zagen dat de takken inmiddels in een soort vuilnisautootje, speciaal voor groen, waren geladen. Ik zag een kans en sprak de mannen aan, vertelde dat ik juf ben op een school aan de rand van het stadshart en dat de takken in hun auto heel veel kinderen blij zouden kunnen maken. Eigenlijk had ik verwacht dat ze in de auto zouden springen en regelrecht naar school zouden rijden om de takken even te brengen maar dat viel tegen, ze mochten de wijk dus niet uit.

'Van wie mogen jullie dan de wijk niet uit?' vroeg ik en het antwoord was 'van de wethouder.' Oh, reageerde ik, de wethouder, die ken ik. Als ik Edo bel en hem vertel dat ik de overgebleven gemeentekerstboomtakken goed kan gebruiken op school dan vindt hij het best dat jullie die takken even brengen. Alstublieft mevrouw, hier is zijn nummer. Ik kreeg de telefoon van de vuilnisman in mijn handen gedrukt, hij had het nummer van de wethouder in zijn telefoon staan. En nu, juffrouw, las ik in zijn ogen, wat ga jij doen?? Hij genoot net als ik van deze onverwachtse onderhandelingen op straat.

Oeps, ik ken de wethouder en hij kent mij maar ik weet zeker dat hij er niet op zit te wachten dat ik hem op zijn werk lastig val met vragen over kerstboomtakken. Jullie hebben vast wel een andere baas, misschien kan ik die even bellen, bedacht ik ineens. Ha, dat kon ook. Een ander nummer werd ingetoetst, ik kreeg een aardige Leo aan de lijn, legde mijn vraag voor en de mannen kregen toestemming om naar school te rijden. YES, geregeld! Je bent een schat Leo, riep ik enthousiast in de telefoon en bedankte vervolgens de vuilnismannen hartelijk. Wat moeten we zeggen als we op je school komen vroegen ze nog. Doe maar de groeten van juffrouw Jannie antwoordde ik. Ze zijn wel gewend dat ik iets naar school sleep ;-)