Wat sleep jij mee naar school ?

'Sorry mevrouw, we mogen de wijk niet uit.' Zo reageerden de twee vuilnismannen die met een autootje vol enorme dennentakken in het Stadshart, het winkelcentrum van Zoetermeer stonden. Ik vroeg hen of ze de takken naar school wilden brengen. Ik zag al voor me hoe tweehonderd kinderen er de mooiste kerststukjes mee zouden maken. En het zou mij veel illegaal snoeiwerk schelen....

Een paar uur eerder was ik al langs de pas geplaatste kerstboom gelopen. Er naast lag een stapel afgezaagde takken, prachtige takken. Ik zou ze zo mee willen slepen naar school maar ze waren te groot en te zwaar. De vriendinnen (allebei ex kleuterjuf)waar ik mee ging lunchen in de stad, zagen mijn ogen glinsteren en konden zich zo goed voorstellen welke mogelijkheden ik allemaal zag.
Maar het was koud en we hadden zin in een lekker broodje, dus we liepen door. Jammer, maar er zijn grenzen aan het slepen met spullen voor school.

Na de gezellige lunch liepen we terug door het stadshart en zagen dat de takken inmiddels in een soort vuilnisautootje, speciaal voor groen, waren geladen. Ik zag een kans en sprak de mannen aan, vertelde dat ik juf ben op een school aan de rand van het stadshart en dat de takken in hun auto heel veel kinderen blij zouden kunnen maken. Eigenlijk had ik verwacht dat ze in de auto zouden springen en regelrecht naar school zouden rijden om de takken even te brengen maar dat viel tegen, ze mochten de wijk dus niet uit.

'Van wie mogen jullie dan de wijk niet uit?' vroeg ik en het antwoord was 'van de wethouder.' Oh, reageerde ik, de wethouder, die ken ik. Als ik Edo bel en hem vertel dat ik de overgebleven gemeentekerstboomtakken goed kan gebruiken op school dan vindt hij het best dat jullie die takken even brengen. Alstublieft mevrouw, hier is zijn nummer. Ik kreeg de telefoon van de vuilnisman in mijn handen gedrukt, hij had het nummer van de wethouder in zijn telefoon staan. En nu, juffrouw, las ik in zijn ogen, wat ga jij doen?? Hij genoot net als ik van deze onverwachtse onderhandelingen op straat.

Oeps, ik ken de wethouder en hij kent mij maar ik weet zeker dat hij er niet op zit te wachten dat ik hem op zijn werk lastig val met vragen over kerstboomtakken. Jullie hebben vast wel een andere baas, misschien kan ik die even bellen, bedacht ik ineens. Ha, dat kon ook. Een ander nummer werd ingetoetst, ik kreeg een aardige Leo aan de lijn, legde mijn vraag voor en de mannen kregen toestemming om naar school te rijden. YES, geregeld! Je bent een schat Leo, riep ik enthousiast in de telefoon en bedankte vervolgens de vuilnismannen hartelijk. Wat moeten we zeggen als we op je school komen vroegen ze nog. Doe maar de groeten van juffrouw Jannie antwoordde ik. Ze zijn wel gewend dat ik iets naar school sleep ;-)