Na een intensieve avond tien minuten gesprekken dronken we met een aantal collega's nog een glaasje wijn, op de stoep van de school, naast de voordeur. Ik zat op een muurtje en voor mij op dat muurtje stonden onze gevulde glazen. We hadden plezier en voor ik het wist pakte een jongere collega zijn hippe telefoon en maakte een foto die hij hop op facebook plaatste. Leuk vond ik het op dat moment, ik houd van het delen van wat ik beleef op facebook. Voel mij regelmatig geïnspireerd door belevenissen van anderen. Leuke muziek, film en boekentips ik lees ze graag. Ook zie ik met plezier de foto's voorbij komen van nichtjes en neefjes die niet naast de deur wonen. Ze treden op met hun orkest of spelen zwarte piet, ik reageer daar graag even op, kan zo een beetje met hen mee leven.
Mijn eigen dochter was slechts kort met mij bevriend op facebook. Toen ik op haar 'wall' las dat er iemand aan haar vroeg hoe het met haar platgetrapte tenen ging en ik daar nieuwsgierig naar informeerde, bleek dat ze net een nieuw vriendje had ontmoet tijdens een salsa dansworkshop en dat wilde ze absoluut nog niet met mij delen. Ik werd onmiddellijk ontvriend...
Daar lig ik niet wakker. Wel werd ik midden in de nacht na de tienminuten avond wakker en vroeg mij ineens af of ik het eigenlijk wel leuk vond, die foto van mijzelf, keihard lachend met een stuk of vijf glazen wijn, bijna op mijn schoot. Ik heb even liggen denken of ik uit mijn bed zou stappen, om 4.00 uur 's nachts en de foto er af zou gaan halen. (Niet wetend dat ik dat niet kon, omdat ik de foto er zelf niet op gezet had)
Ik heb mij om gedraaid en ben lekker verder geslapen. De volgende ochtend vertelde ik mijn nachtelijke gedachtenspinsels aan de collega's. Zal ik de foto er af halen? Werd er meteen gevraagd. Nee, laat maar was mijn antwoord, het is een vrolijke foto en wat is daar mis mee?
Toch heb ik nog geen ouders van kinderen uit mijn klas op facebook. Ik twijfel er over. Ik woon midden in de wijk waar ik werk, kom ouders tegen in de supermarkt, bij de kapper, in de kerk, in het café, in de volkstuin. Maar ik vraag of accepteer ze nog niet als vriend op facebook. Terwijl ik facebook wel zoiets vind als vroeger de pomp op het dorpsplein, een plaats waar je gezellig met elkaar praat, ideeën op kunt doen, dagelijkse nieuwtjes uitwisselt...
Wie heeft er goede raad? Zal ik wel of zal ik niet....En wat doe jij? Vrienden zijn met de ouders van de kinderen uit je klas of toch nog maar niet....
Ik heb geen ouders op Facebook. Ik kreeg toen ik nog een Hyvespagina had soms al een opmerking over wat ik schreef en daar zit ik niet op te wachten.
BeantwoordenVerwijderenDe druppel was wel toen een leerling uit groep 8 een opstel schreef over juf Esther die dronken achter het stuur van haar auto kroop. Op Hyves stond een foto van mezelf met een glas bier in mijn hand, dat vond ik een leuke foto omdat ik helemaal niet drink. Red je daar maar eens uit ;o))
Het zou ideaal zijn zoals je het omschrijft: gezellig met iemand praten bij de pomp op het dorpsplein. Jammer genoeg is Faceboek en Hyves daar niet mee te vergelijken. Er worden hele verhalen om foto's gemaakt en stukjes tekst worden anders geinterpreteerd dan de bedoeling. Dat is het grote nadeel van e-mail en social networks.......je plaats iets wat jezelf leuk vind en een ander maakt er een heel ander verhaal van. Bij de pomp op het dorpsplein ben je er zelf direct bij en kun je reageren. Bovendien spreken gezichten vaak boekdelen en ook de situatie waarin iets is gebeurd en dat staat er op het internet niet bij.
BeantwoordenVerwijderenIk doe het niet en zou het ook niemand aanraden.Werk is werk en privé is privé: op vlak van internet in ieder geval.Op school zijn we leerkrachten met wie je kan praten.Thuis zijn we vrouwen met wie je ook kan praten maar het terrein is duidelijk.Op het internet zit je in een " cloud" en daar kom je niet meer van af.
BeantwoordenVerwijderen