Kerstwandeling

Op de deur van zijn kamertje hangt al het hele jaar een foto van onze concierge, verkleed als herder bij het kampvuur. 'Onze held' hebbben we er bij geschreven. Tijdens de kerstwandeling zat hij, met een collega en een groep herderleerlingen op stropakken, te passen op de schapen. In zijn binnenzak had hij een flesje zelfgestookte (door zijn familie in Bosnie) sterke drank. Elke juf die voorbij kwam kreeg een flinke slok uit zijn flesje. Ik voel het nog branden als ik er aan terug denk.

Op de uitnodiging voor het kerstfeest schreven we het opzegversje waar we de kerstviering in onze klas ieder jaar mee beginnen: 'In de avond, in het donker, sterrenlichtjes blij geflonker, alle kaarsjes zijn al aan en wij zijn naar school gegaan, kinderen en grote mensen, weet je wat wij jullie wensen: Een hele fijne avond samen, tingelingelinge, amen!' En daar liepen de mensenkinderen, in het donker naar school. Hele gezinnen deden mee. Grote broers en zussen waar anders geen plaats voor was duwden de kleintjes in wandel en kinderwagens. Buren, oma's en opa's waren er bij. De wijkmanager liep gezellig met onze directrice voorop. Zelfs buurtbewoners die geen kinderen meer op school hebben, kwamen uit hun huizen en volgden nieuwsgierig het spoor van lichtjes door het park en de wijk. De start van de wandeling was op het door lichtslangen versierde schoolplein. Daar kreeg iedereen een wegwijzer waar de verschillende taferelen van het kerstspel op getekend waren door leerlingen van groep acht. De hele route was verlicht door waxinelichtjes in glazen potjes. Als je dat spoor volgde kwam je vanzelf langs het hele kerstverhaal gespeeld door de kinderen van groep zeven en groep acht. Tegenover onze school was pas een hotel gebouwd. Sinterklaas had daar een paar weken eerder al 'geslapen' en nu woonde Maria er heel even. Jozef was op bezoek en zat te timmeren, Maria naaide kleertjes. Op het balkon boven hen stond een engel die Maria keer op keer vertelde dat ze een kindje zou krijgen. Even verderop liepen soldaten van keizer Augustus, zij stuurden de mensen het donkere park in. Onderweg kwamen ze langs een plaats waar ze hun naam op konden schrijven, langs een herberg waar heerlijk gegeten werd maar waar geen plaats meer was. Bij een zeer uitbundig versierd 'kersthuis' in de wijk werden kerstliedjes gezongen. Bij de ingang van onze buren, de katholieke school waar we stroom leenden voor de cdspeler, danste een engelenkoor. Bij de kinderopvang zaten de herders rond het vuur. In de wijktuin was een herberg waar iedereen welkom was. Daar brandden vuurtjes in vuurkorven en was warme chocomel en gluhwijn. Tot slot kwam je de wijzen nog tegen, bij hen kon je een sterretje of een wierookstokje aansteken. De wandeling eindigde in de kerk tegenover de school waar het kleine babyzusje van een meisje uit onze klas in de kribbe in de stal lag. In de kerkzaal speelde 'Harpe Davids' de fanfare waar de juf van groep vijf in mee speelt, kerstliederen. Terwijl ik dit stukje schrijf ben ik in gedachten weer even terug op die prachtige stille, koude avond aan het einde van 2011 en ik voel een klein beetje heimwee. Tegelijk denk ik aan de andere plaatsen die het draaiboek van de kerstwandeling, wat wij vier jaar geleden maakten nu gebruiken. In Maasland waar oud collega Jolanda woont werd vorig jaar ook gewandeld en misschien dit jaar wel weer? Op de Oranjerie, een school in Zoetermeer waar een moeder van een kleuter uit mijn klas werkt, zijn de voorbereidingen voor de kerstwandeling ook begonnen. Wij doen dit jaar een musical. Heb je interesse in het draaiboek van de wandeling? Laat het weten in een reactie, dan mail ik het graag! Een fijne decembermaand toegewenst!

Digikleuters?!

Heeft het in deze digitale tijd nog zin om aandacht te besteden aan een potlood/pengreep? Ik vroeg het mij af toen ik vlak voor de tien minuten avonden eens extra lette op hoe de kleuters hun potlood vasthielden. Op heel veel verschillende manieren en ze tekenen er best goed mee. Heeft het zin om kinderen te leren hun potlood goed vast te houden? Doen jullie dat in je klas? Mijn eigen kinderen schrijven alleen nog maar een kaart naar opa en oma als ze op vakantie zijn. Ze werken en studeren en houden contact via hun telefoon en computer. Toen ze klein waren hebben ze eindeloos met klei, zand, blokken, lego gespeeld. Ze voelden zich wel eens benadeeld omdat zij geen spelcomputer kregen. Hoe zou het zijn als ze nu klein waren? Zou ik ze met een Ipad laten spelen? Ik was deze zomer op een feestje op een hip Haags dakterras. Er waren veel jonge mensen, een aantal senioren en ook twee peuters. Het ene jongetje speelde alleen maar met de telefoon van zijn moeder, het andere kind was niet weg te slaan bij de lap-top die voor de muziek zorgde. Vandaag las ik een column op Frankwatching.com, http://www.frankwatching.com/archive/2012/11/23/scholen-en-social-mediawijsheid-hoe-stoppen-we-de-digitale-kloof/ bekeek het filmpje over de nieuwe kleuters en dacht terug aan de kinderen op het feestje. Ik zag ze opgaan in hun spelletje, totaal geen aandacht hebben voor hun omgeving, geen plezier hebben met de andere mensen op het terras. De betrokkenheid was groot, dat was zeker. Toch heb ik er mijn twijfels bij. Onze kinderen de wereld laten ontdekken via een beeldscherm, is dat wat wij willen? Tijdens de inspiratiemiddag kleuters en digibord die ik afgelopen woensdagmiddag volgde zag ik het enthousiasme van Linda Humme. Zij kan en doet heel veel leuke dingen met haar digibord en vertelt daar vol overtuiging over. Toch blijf ik twijfelen. Het is zo veel rekenen en taal, zo rationeel, zo cognitief. Bij onze rekenmethode zit ook een digitaal deel. Ik startte de spelletjes op en ging die, na de verhalen van Linda proberen. Het eerste spel begon met een jas. Die jas heeft groene knopen en er mist er een. Naast de jas zie je verschillende gekleurde knopen. De opdracht die er bij hoort is: 'Kies de goede knoop' Ben ik te veel kleuter als ik de rode knoop of de paarse kies? Of maak ik dan een fout? Spelen onze kleuters over een paar jaar met Ipads in de klas? Wat denk jij?

Zie ginds komt de stoomboot

'Ik was de stuurpiet en dan was jij de kookpiet. En ik was Sinterklaas. En ik ook. Nee, dat kan niet er is maar een Sinterklaas! Jij was ook een Piet. De hoepel was het stuur van de boot. Ik maak het bed van Sinterklaas. Mag ik het paard halen uit de klas? Het paard van Sint is wit joh, deze is bruin. Dat geeft niks. Ik zoek een tak, dan was dat de staf van Sint. En ik haal de pakjes.'

Zo ging het spel deze ochtend op het plein. Het was mistig en koud, echt geschikt weer om de stoomboot te laten varen. Ik had het oude metalen klimrek buiten gezet. De zware onderdelen van het rek komen niet zo heel vaak uit de schuur maar in de sinterklaastijd maken we er altijd een boot van. Een plastic buis is dan de stoompijp, een slinger met vlaggetjes er overheen maakt de stoomboot helemaal af.

Voorbijgangers op het fietspad langs de school kijken vertederd naar de spelende en zingende kleuters. En ik geniet ook. Het sinterklaasjournaal heeft het weer flink spannend gemaakt dit jaar. De boot doet het niet goed, er is iets kapot en dat maakt indruk. Ook met de schimmel is iets mis. Dat wordt steeds weer nagespeeld en opgelost. De boot repareren is een leuke klus en helemaal niet moeilijk. En het geeft vertrouwen dat het in het echt ook wel goed zal komen, verwacht ik.

Het spel eindigt als Sint door zijn bed zakt en huilend op de stoep ligt. We troosten hem en met zijn tak in de hand gaat hij mee naar binnen. Zeker weten dat we de stoomboot de komende weken nog vaak weer opbouwen. Heb jij nog zo'n zwaar ouderwets klimrek in de schuur staan? En doe je er iets mee? Hoe maak jij een stoomboot in de school of op het plein? Ik ben nieuwsgierig! Een fijne Sinterklaastijd gewenst!

Herfstbladeren

'Waarom bewaar jij oude bladeren in een telefoonboek?' vroeg mijn leergierige en nieuwsgierige stagiaire maandag. Ze keek mij daarbij aan alsof ik iets heel raars deed. En ik was stomverbaasd. Bladeren drogen in de herfst is voor mij zo vanzelfsprekend. Ik kan mij bijna niet voorstellen dat je dat als kleuterjuf niet zou doen. Op ons plein staat een prachtige waaiertjesboom. De Ginkgo Biloba.(http://nl.wikipedia.org/wiki/Japanse_notenboom) Als we na het buiten spelen via de voordeur naar binnen komen, lopen we onder die boom door. In deze tijd van het jaar rapen we dan altijd handen vol blaadjes op. Laatst stelde ik voor om de blaadjes op de mat in de gang te strooien. Dat was een groot succes, het vrolijke bladerentapijt en de enthousiast springende en strooiende kleuters maakten mijn ochtend helemaal goed. Toen we even later naar huis gingen waren alle bladeren al weer weg, opgeveegd door onze ijverige congierge ;-)

In de klas van een collega zag ik deze week de spatraampjes tevoorschijn komen. Ik twijfelde even. Soms is spatten zo lastig. Verschuivende bladeren, enorme ecolinevlekken, slappe tandenborstels waardoor het spatten echt niet opschiet. Aan de andere kant, het magische moment dat je een blaadje optilt nadat je er met ecoline over gespat hebt en dan de vorm van het blaadje haarscherp op het papier ziet, dat gun je toch ieder kind?! Vandaag is er vol overgave gespat. Met de gedroogde blaadjes uit het telefoonboek. Ook heeft er een groepje kleuters getoverd,zo noem ik het, fluisterend uitgesproken. Zie je het voor je: We gaan vandaag TOVEREN.... Dan wil iedereen graag mee doen. We legden een herfstblaadje onder het papier en wreven er met een pandakrijtje (hele zachte wasco) overheen. De nerven en de randen van het blad kwamen prachtig tevoorschijn. Een heerlijk herfstwerkje.

Tussen de buien door liepen we deze week elke dag een rondje om de school. De zandtafel op wieltjes duwden we met ons mee en vulden we tijdens de wandeling met mooie bladeren. Die bladeren gingen niet in een boek, we regen er slingers mee. Die slingers versieren nu de klas en geven zo'n gezellige herfstsfeer. Hoe is de sfeer deze weken in jouw klas? Hoe breng jij de herfst naar binnen?