Vervolg op reis

Vol verwachting komen ze binnen, de een met een enorm gevulde rugzak, de ander met een bijna lege knalroze 'hello kitty' koffer. Iedere kleuter met een eigen achtergrond, ervaring, ontwikkeling. Wat zijn de verschillen tussen vier jarigen groot! Wat hen bindt, is hun nieuwsgierigheid, hun zin om op reis te gaan, hun enthousiasme om te leren, de wereld te ontdekken. Dat doen kleuters met al hun zintuigen en al bewegend. Ze voelen de glibberige slakken over hun handen kruipen, zien elke vlieg in de klas vliegen, horen alle sirenes van voorbij rijdende brandweerauto's, ruiken het pas gemaaide gras en proeven van elkaars koekjes en fruit. Al meer dan dertig jaar reis ik met de kleuters mee. Soms loop ik een poosje achter hen aan. Ik sjouw namelijk nogal wat bagage mee; Een koffer vol studieboeken met titels als: 'zien en ontdekken', 'denken met je handen', 'beeldend werken'. Jaargangen inspirerende tijdschriften zoals 'Educare' en 'Egoscoop', en tegenwoordig ook een computertje. Wat kan ik daar als reisbegeleider veel boeiende informatie vinden. JufJanneke.nl, de community 1-2 van kennisnet, de pinterest van collega Rianne en natuurlijk mijn eigen kleuterspelblog, handige bagage! Af en toe loop ik voor op en wijs de weg, als de kleuters die even kwijt zijn. Ik luister, kijk, stel vragen, ik speel mee, troost, plak pleisters en verschoon broeken. Soms sta ik ook een tijdje stil en zit dan inderdaad op de boomstambank bij de zandbak. Ik zie zo veel gebeuren om mij heen. Dat stil zitten duurt nooit lang. Kleuters hebben veel te vertellen, te vragen en te laten zien. Ja, okay, hoor ik nu iemand zeggen. Mooi verhaal, maar wat leren de kleuters dan, tijdens die ontdekkingsreis en hoe gaat dat dan? Halen ze de citoscores aan het eind van de reis? Daar heb ik wel vertrouwen in! En ik schrijf er binnenkort meer over.

Ontdekkingsreis

Toen ik een paar maanden geledenop een mooie zonnige dag met de bijtjesklas naar de kinderboerderij ging en we na het bezoeken en knuffelen van alle dieren nog even naar de geitenweide gingen, lag daar een enorme omgezaagde populier. De kleuters klommen over de stam en tussen de takken door. Ik liep er met de begeleidende ouders om heen, een beetje griezelend-gaat dit allemaal goed- en tegelijk vertrouwend op mijn ervaring. Kleuters weten meestal heel aardig wat ze al wel of nog niet kunnen. Een van de kleuters kwam op dat moment naar mij toe en zij stralend: 'Het lijkt wel vakantie, juf....' Ja, ik voelde hetzelfde. Wat een ontspannen, heerlijke tijd hadden we hier met elkaar, het leek wel vakantie! Toen Wim, onze directeur maandag voorstelde dat ik op de plandag iets over mijn visie op 'kleuteronderwijs' zou vertellen, dacht ik aan de uitspraak 'Het lijkt wel vakantie' . Misschien denken jullie nu aan ontspannen in de zon op de rand van de zandbak zitten en vraag je je af, 'waarom zijn die kleuterjuffen dan vaak zo moe, aan het eind van de dag?' Dat zal ik uitleggen. Het woord 'vakantie' vervang ik dan door 'op reis zijn' op ontdekkingsreis. Niet met Kras of Fox, geen georganiseerde reis, waar alle plaatsen waar je terecht komt al vast liggen en waar alles al van a tot z voor je geregeld is. Het leven in een kleuterklas lijkt in mijn ogen meer op een backpacktrip. Het ticket naar het nieuwe onbekende land, dat kleuterklas heet, krijg je gratis als je vier jaar wordt. Vol verlangen om op reis te gaan kijken de meeste kleuters uit naar die grote dag.... Morgen vervolg ;-)

Avondvierdaagse

Met het zweet op haar rug zit de voorzitter van de ouderraad achter haar tafeltje, midden op het stadhuisplein. Om haar heen duizenden kinderen die staan te popelen om te gaan lopen. Het is de eerste wandelavond, veel kleuters lopen voor het eerst van hun leven mee. Ze hebben er zin in en wat is de teleurstelling dan groot als je naam niet op de deelnemerslijst staat. Er was iets mis gegaan met het opgeven maar dat doet er nu helemaal niet toe. 'Loop maar gewoon mee, met of zonder deelnemersbewijs, wat maakt het uit?!'stel ik voor. 'Dan krijgt ze geen medaille juf...' Okay, ik zie een paar grote vragende ogen van de kleuter uit mijn klas en besluit dan om naar de plek te gaan waar individuele lopers zich in kunnen schrijven om daar een kaartje te gaan kopen. Oeps, die rij is lang. De avondvierdaagse vertrekt intussen en de stoet wurmt zich precies door het straatje waar de wachtrij ook staat. Wie heeft dit verzonnen? Als de Margrietschool langs komt, zie ik veel vragende blikken. Wat sta jij hier, juf? Kom, we gaan! Ik blijf achter in de rij en wacht en wacht en wacht en als de allerlaatste wandelaars het plein verlaten ben ik eindelijk aan de beurt. Yes, ik heb een kaartje! Maar wat nu? Terug naar mijn fiets en op naar de pauzeplek, een schoolplein in Segwaert. Precies tegelijk met de wandelaars kom ik daar aan. Wat een drukte, zo veel kinderen op dat plein. Kinderen zijn ouders kwijt, ouders zoeken kinderen. Gelukkig is er de schoolvlag als vertrouwd verzamelpunt. Vrolijke ouderraadsleden delen drinken en lekkers uit. De voorzitter is er ook weer, overal zorgend, regelend, organiserend. Ik overhandig het kaartje en fiets dan naar huis. 'Hoe was het, lekker gelopen?' vragen ze thuis. 'Dat ga ik donderdag maar doen, vandaag heb ik gefietst' antwoord ik en schrijf dan eindelijk weer eens een stukje op dit blog ;-)