Rups

Blijkbaar heb ik wel afscheid genomen op school maar ben er nog niet over uitgeschreven. De uitnodiging op twitter van @Frans Droog om een blog te schrijven bij een afbeelding sprak mij aan. Het plaatje van de rups. Ben ik het? In ontwikkeling, onderweg van school naar nieuwe uitdaging? Of is het de kleuter, verwonderd en nieuwsgierig en zich vaak zo snel ontwikkelend. Of is het het onderwijs, altijd in ontwikkeling? Het kan allemaal. Hierbij mijn #blimageNL. 'Schooltuinjuf', schreef ik jaren geleden al, als antwoord op de vraag 'Wat wil je later worden?'in vriendenboekjes van de kleuters. Collega's wensten opa of oma te worden. Ik zag nog wel iets anders op mijn pad. Als kind had ik een boomhut met een tuintje er omheen. Mijn vader was boer, mijn moeder had een grote tuin bij ons huis. In de lente kreeg ik plantjes en zaadjes die zij over had en vulde er mijn eigen tuin rond de hut mee. In de zomer plukten we bessen en bloemen. In de herfst poften we aardappels in een vuurtje. Buiten spelen was fijn. Ook als kleuterjuf was ik graag buiten. Ik nam de kleuters vaak mee naar het park. Wat was daar veel te ontdekken en te beleven. En te vinden. Kleuters zijn echte verzamelaars. Sommige collega juffen gilden het uit bij het zien van een spin. Ik genoot van alle slakken, rupsen en kriebelbeestjes die de kleuters vol verwondering aan mij kwamen laten zien. In het park ontwierpen we met de kinderen van school een natuurspeelplaats. 'De Flierfluiter' werd de naam. Heerlijke plek in de stad, met veel water en boomstammen als bruggetjes. Wilgentenenhutten waar je kon schuilen. Stapstenen door het ondiepe water. Een beetje eng om met een grote groep kleuters naar toe te gaan maar ook zo boeiend en leerzaam. Ik kwam er heel graag. Een paar honderd meter verderop liggen de schooltuinen. Traditioneel krijgen de leerlingen van groep vijf daar een seizoen een tuin. Omdat er ruimte genoeg was, zijn we jaren geleden ook met de kleuters gaan tuinieren. Voor de jongsten bleek dat nog lastig. Nu krijg je een schooltuin als je oudste kleuter bent. De jongste kleuters hebben een vierkante meter bak op het plein. Daar kweekten we rode bieten, sla en radijsjes. Ons plein maakten we in die tijd groener en speelser. Met een mooie subsidie van fonds 1818 en een gaaf ontwerp van Heleen Eshuis (bureau in het wild) ontstond een groene oase. Ik voelde mij er thuis. En in de school steeds minder. Kinderen de ruimte geven. Hen laten spelen en ontdekken. Bewegen en verwonderen. Dat was wat ik wilde. En toen kwam de wijktuin op mijn pad. Met stichting 'Zoete aarde' hebben we de ontwikkeling van de wijktuin overgenomen van de gemeente Zoetermeer. Ik heb eerst een half jaar onbetaald verlof genomen om uit te zoeken of ik school zou missen. Het bleek al snel dat het besturen en ontwikkelen van de wijktuin een geweldige uitdaging was. Ik miste school geen moment. Behalve als ik even binnen liep. Kleuters, spontane wezens als zij zijn, omhelsden mij en vroegen 'Waar was jij nou juf?' Op die momenten besefte ik dat ik niet voor niets vijfendertig jaar kleuterjuf was geweest. School was ook thuis, een dak boven mijn hoofd. Nu is de wijktuin de grond onder mijn voeten. Na het halve jaar onbetaald verlof heb ik ontslag genomen en heb met een prachtig afscheidsfeest op de tuin afscheid genomen van de collega's. Komend voorjaar zal ik de kleuters weer zien, als ze komen tuinieren in hun schooltuin. Dan wordt het nu tijd om 'oma' in te gaan vullen in de vriendschapsboekjes.