Schoolreisje

Bleek en misselijk zat hij aan tafel, de ochtend dat we op schoolreisje zouden gaan. Voor mijn broertje was de dag dat hij met zijn klas in de bus op reis zou gaan te spannend. Op het moment dat mijn moeder besloot dat hij thuis zou blijven, klaarde hij al wat op. Toen hij de schoolreisbus langs ons huis zag rijden, begon hij aan zijn boterham, pakte zijn speelgoed en was de misselijkheid verdwenen. Op schoolreisje gaan was voor ons zoiets als 'Op wereldreis gaan.' We woonden midden in de polder en speelden altijd in de tuin. Het dagelijkse ritje op de fiets naar school maakte de wereld iets groter. Soms mochten we in de vakanties op donderdag mee naar de markt in Emmeloord, dat was een feest! In de zomervakantie huurden we een weekje een auto en gingen logeren bij opa die in Zoutelande woonde.

Wat een enorm verschil met reizen die kinderen nu maken. In de zomervakantie vliegen ze naar Spanje, Portugal, of naar Amerika.In de weekenden en in vakanties zijn bezoeken aan pretparken en vakantiehuisjes eerder regel dan uitzondering. Ik doe er zelf aan mee, tijden veranderen en ik heb er geen oordeel over. Wel vraag ik mij af of in deze andere tijd, het schoolreisje mee veranderd is.

Hoe lang bestaan schoolreisjes al? Waarom is iemand er ooit mee begonnen? Misschien om kinderen die nooit buiten hun dorp of stad kwamen een ruimere blik op de wereld te geven. Of gewoon een leuk dagje uit, even iets anders een normale schooldag. Ik houd erg van 'even iets anders doen' maar als we een dag met de kleuters naar en pretpark gaan, heb ik niet het gevoel dat ze iets nieuws beleven. Vorig jaar gingen we naar de Speeldernis, een natuurspeeltuin in Rotterdam. Een plek waar de meeste van onze kleuters nog nooit geweest waren. Water en stenen, takken en touwen, hutten en heuvels maakten deze plek tot een waar speelparadijs. Het miezerde de hele dag een beetje en geen kind had daar last van. De dag vloog om en alle kinderen hadden plezier. We gingen op een dag in het voorjaar naar Naturalis in Leiden, wat was daar veel te zien en te ontdekken. Zo kan ik nog wel een aantal 'ontdekkingsreizen' verzinnen waar we in de loop van het schooljaar naar toe zouden kunnen gaan. Niet met een bus maar met auto's. Dat maakt het een stuk goedkoper. Villa Zebra in Rotterdam, het Museon in Den Haag, het museum voor oudheden in Leiden. Het kinderboeknmuseum....Of naar een mooie theatervoorstelling. Wie gaat er mee?

Informatieavond

'Als je de muziek hoort, loop je door de klas. Stopt de muziek dan zoek je een andere ouder op en stel je je even voor en vertelt hoe jouw kleuter heet.' Op dezelfde manier als ik met de kleuters een cooperatieve werkvorm gebruik, liet ik de ouders vorige week tijdens de informatieavond in beweging komen. Ik geloof er in dat beweging iets los maakt. Dat mensen er door met elkaar in contact komen. Ik zie graag dat er een tijdens de informatieavond een uitwisseling is van ervaringen, ideeen, verwachtingen. Dat schept een band, mensen leren elkaar kennen en er onstaat verbondenheid. Zo wordt een avond met ouders voor mij waardevol.

Vroeger, dertig jaar geleden, was een informatieavond eenrichtingsverkeer. Ik vertelde hoe een dag in de klas verliep en ouders luisterden en stelden af en toe een vraag. Daarnaast zette ik materiaal op de tafels waar de ouders mee konden spelen. Daardoor werd de avond al iets levendiger. In de loop van de tijd ben ik steeds nieuwsgieriger geworden naar de verwachtingen die ouders hebben over school. Wat vinden zij belangrijk en hoe en waar kunnen we elkaar vinden als ouders en leerkrachten. De laatste jaren zijn de informatieavonden steeds meer ontmoetingsavonden geworden. Vorig jaar liep dat een beetje uit de hand. Toen waren we de hele avond aan het kennismaken ;-)

Deze keer hebben we het kennismaken dus korter gehouden en kwamen we al pratend op het idee om tijdens de kinderboekenweek een wereldmaaltijd te organiseren. Een maaltijd voor alle ouders en kinderen in onze klas. Waar ruim de tijd is om elkaar te ontmoeten. En om een spel of iets anders creatiefs met elkaar te doen. Op de informatieavond vroeg ik de ouders aan het eind van de avond om een tekening voor hun kind te maken en die op de stoel van hun kleuter in de kring te leggen. De volgende ochtend werden de tekeningen blij verrast ontdekt en de rest van de dag gekoesterd. Prachtig om te zien en misschien tegelijk stimulerend voor de ouders die er niet waren om volgend jaar wel te komen?

Meespelen op de Floriade

Met een knal zakte mijn vader gistermiddag door de onderste tree van het houten trapje. Hij was samen met zijn kleinzoon aan het schilderen en had zijn goede keukentrap aan Jelmer gegeven. Het meer dan bejaarde trapje dat hij zelf wilde gebruiken had jarenlang in een hoekje van de garage gestaan. Toen ik het weer zag was ik onmiddelijk terug aan de Lindeweg waar ik opgroeide. We gebruikten het trapje graag om mee te spelen. Het was een handig ding om kleden aan vast te maken en zo mooie tenten te bouwen.

Mijn moeder maakte graag tenten met ons. In de winter schoof ze de bank een stukje van de muur af en legde er een kleed over heen. Zo hadden wij een knus huisje achter de bank. In de zomer speelden we in de tuin met houten kistjes en het trapje van mijn vader, een oud tafelkleed, een paar lakens en knijpers. Die knijpers waren onmisbaar en vast van een betere kwaliteit dan de knijpers van nu. Onze kleuters nemen de knijperbak vaak mee naar buiten maar een beetje kleed blijft tegenwoordig niet meer aan knijpers hangen. Ze knallen uit elkaar en daar gaat je mooie tentje....

We prutsen de tentjes tegenwoordig met touwtjes in elkaar, leggen blokken en banden op de uiteinden van de kleden of zetten er emmertjes met zand op. Toch blijft het maar behelpen en gaan de tenten snel kapot. Zaterdag was ik dan ook blij verrast toen ik op de Floriade een prachtige alternatieve knijper vond. Het was bij de stand van groen onderwijs. We zagen een kaal grasveld met een recht-toe-recht-aan-gebouwtje in het midden. Op zich wel treffend, zo zien meer schoolomgevingen er uit. Er stonden vier bakken spelmateriaal en er naast zat een meisje aan een picknictafel. Gebogen over haar telefoon. Verder gebeurde er niets. Mensen liepen het veld voorbij.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt door de grappige voorbeeldtentjes om het veld heen. We liepen er langs en vroegen ons af wat de bedoeling was. Zelf een tent bouwen lag voor de hand, waarom deed niemand dat? Ik trok de stoute schoenen aan, stapte op het meisje aan de tafel af en vroeg of ze bij deze plek hoorde. Ja, antwoordde ze nogal kortaf. En ja er mocht hier gespeeld worden. Gelukkig heb ik een man die ook van spelen houdt. Samen bouwden we een tentje van bamboestokken aan elkaar gemaakt met oude fietsbinnenbanden. De kleden maakten we vast met een soort zeilklemmen van de Gamma. Wat een fantastische uitvinding. Een soort hele grote, sterke knijpers. Die ga ik meteen kopen als ik weer thuis ben bedacht ik tijdens het bouwen.

Terwijl ons tentje groeide kwamen er kinderen om ons heen staan. Ik wees naar de kleden, pakte nog wat bamboestokken en vroeg of de kinderen mee wilden doen. Binnen een half uur was er volop activiteit op het veldje. We maakten een paadje van oude tapijttegels tussen de tentjes en legden een plankje met een pijl op het pad. Op een ander plankje schreef ik 'Bouw hier je eigen tent'. En ik realiseerde mij hoe fijn het is als er iemand is die met je mee speelt, die niet alleen de spullen klaar zet die er nodig zijn maar die je op weg helpt in je spel. Tot begin oktober kun je nog gaan spelen op de Floriade, veel plezier!En ik ga naar de Gamma!