Muziekles

'Misschien vind je straks nog wat macaroni ergens op de vloer' zei de muziekjuf na afloop van de les tegen mij. Ze had 'instrumenten' bij zich en ik was er gelijk weg van. Ken je de automaten die vaak bij een snackbar staan en waar kinderen verleid worden om een verrassingsei te kopen? Misschien was deze juf verslaafd aan dit soort eieren of heeft ze haar halve familie gevraagd om de eieren te sparen. Ze had er in ieder geval genoeg bij zich. De verrassingen waren verdwenen en in plaats daarvan zat er nu macaroni in de eieren. Geweldige muziekinstrumenten, waarom was ik zelf nog nooit op dit idee gekomen?! Toen wij een groot muziekproject hadden vorig jaar heb ik schudkokers van wasbolletjes en papiermache gemaakt, wat een omslachtig gedoe, achteraf. Er ging tijdens de les inderdaad een eitje open. Ik zou ze vast maken met wat fleurig tape, als ik de muziekjuf was. Misschien gaat ze dat wel doen, als ze hier mee leest ;-)

Het liedje dat ze de kleuters leerde was leuk: http://www.youtube.com/watch?v=00bAC3VDrJo Voor de vaders en moeders die hier mee lezen, leuk om thuis nog eens te laten zien en samen te zingen met de kinderen. Naast zingen en muziek maken gingen we 'sneeuw blazen' en gooien met 'sneeuw'. Iedere kleuter kreeg een wattenbolletje en liet dat dwarrelen.

Ik deed gezellig mee met de les en dacht tegelijk even terug aan mijn eigen muziekles vorige week vrijdag. Toen kwam Wil, onze directeur een poosje bij ons in de klas kijken, als voorbereiding op mijn functioneringsgesprek. En hoe oud ik ook word, en hoe goed ik ook weet dat ik best een aardige kleuterjuf ben, die veel plezier heeft in haar klas en leuke dingen doet met de kleuters en ze wat leert en laat beleven, en toch, ja echt waar, ging ik mijn best doen op een leuk lesje. En het werd een leuk lesje!

Van sinterklaas had ik de cd Canto Ostinata gekregen, prachtige meditatieve muziek. Twee kleuters mochten bewegen op de muziek en als de muziek stopte naar elkaar toe lopen en elkaar een gelukkig nieuwjaar wensen, met een hand of een knuffel of een high five of een boks. Elke keer als de muziek weer begon kwamen er twee kinderen bij en zo was na een poosje de hele klas 'op de vloer'. Toen iedereen elkaar een gelukkig nieuwjaar had gewenst vormden de kleuters spontaan kringetjes en dansten in het rond.

Ik keek er naar en dacht aan de definitie van succes die ik pas gehoord had in een TEDtalk van Benjamin Zander. Hij is een heel beroemde dirigent en pianist en vertelde: Ik meet mijn succes af aan het aantal twinkelende ogen dat ik om mij heen zie. Prachtig, Dat doe ik ook! Toen we later op de middag gingen spelen nam een aantal kinderen de cdspeler mee naar de gang en daar werd vrolijk verder gedanst. Na een poosje kwamen ze naar mij toe. 'Juf, mogen we een andere cd, deze is een beetje saai'. Okay, canto is misschien meer geschikt voor mij. Luister maar: http://www.youtube.com/watch?v=JDCsOL2vBJc

Winterwereld

'Goedemorgen, houden jullie de jassen, de skipakken, de snowboots en de handschoenen maar aan.' Zo begroette ik de kleuters gisterochtend. We hadden de eerste buitenspeelbeurt en het aankleden, je kunt het gerust inpakken noemen, van de kleuters, is tijdens deze winterse dagen een hele klus. Waarom eerst alles uit trekken, een half uurtje in de kring zitten, dan alles weer aan trekken? Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?! In een lange rij wandelden we naar het park. Dankzij onze stagiaire durf ik dat aan. De kleuters weten heel goed dat ik voorop loop en juf Brandy achteraan. En zij er allemaal veilig tussen in. Het oversteken van het fietspad is de enige hobbel die we moeten nemen. Wat een geluk hebben we, dat het wijkpark zo dichtbij is.

Er ligt ijs op de sloot en onze grootste durfal heeft een tak gepakt en gooit die op het ijs. Dat doen de anderen hem graag na. Ze staan aan de rand van de sloot en laten de takken over het ijs glijden. Ik overweeg om er zelf even met een voet op te stappen om te laten zien dat het ijs wel sterk genoeg is voor de takken maar nog niet sterk genoeg om ons te dragen. Dan denk ik terug aan vorig jaar, en durf het toch niet aan. Toen liet ik een rubberbootje te water, vlak voor de aankomst van Sinterklaas en gleed op mijn rug, van de wal in de sloot in de modder. Nee laat maar, ik vertel over het dunne ijs en we wandelen verder. Medewerkers van de gemeente zijn hoog in een boom takken aan het snoeien. Daar kunnen we niet zo maar aan voorbij lopen. 'Waarom doen ze dat juf' Heerlijk, zulke vragen! Het liefst zou ik de vraag aan de mannen zelf stellen maar zij hebben oorberschermers op en horen ons niet.

Na even over het hoe en waarom van snoeien gepraat te hebben komen we bij een helling. Ik vraag juf Brandy of zij naar boven wil klimmen, wie wil mag mee gaan. De schoenen van de juf zijn te glad, de kleuters zijn al boven als juf Brandy nog beneden staat. We spreken af dat zij onder aan de helling blijft staan en dat ik van bovenaf het overzicht houd. Dat gaat prima. Wat een rijkdom zo'n stagiaire besef ik weer heel goed. Alleen was ik niet met zo'n hele groep gaan glijden.

Dan moet er iemand plassen. Ik stel nog voor om dat even tegen een boom te doen, voor deze keer maar nee, daar vindt deze kleuter het veel te koud voor. We gaan weer terug naar school. Veel kinderen hadden wel de hele ochtend willen blijven glijden en klimmen. Toch zie ik ook een groepje dat een beetje bibbert en blij is dat we weer naar binnen gaan. Zelf was ik vroeger ook zo'n koukleum, die heel erg genoot van de warme chocolademelk met slagroom als het winter was. Volgende week bij het voorleesontbijt gaan we warme chocomel maken, ik heb er nu al zin in!

Een nieuw begin

Als een blok viel ik gistermiddag op de bank in slaap. Twee uur later werd ik pas weer wakker. Vroeger, heel lang geleden, toen ik full-time werkte (1980-1987 op ’t Overstapje in Lelystad) had ik dat vaak op vrijdag. Nergens meer zin in, helemaal gesloopt door de enorme klas kleuters die ik toen had.

Daarbij leefde ik het leven zoals mijn jongere collega’s dat nu doen. Verschillende gezellige eetclubjes, sporten, vrijwilligerswerk doen en uitgaan. Op donderdagavond vaak tot diep in de nacht en dan de volgende ochtend, een beetje brak en vol goede herinneringen, vrolijk weer naar school. Vrijdagsavonds kon je me dan opvegen. Gisteren was dat op woensdagmiddag al het geval.

Zes weken geleden werd ik ziek. En gisteren ging ik voor het eerst na die zes weken, weer naar school. Ik zag er een beetje tegen op. Maar dat was helemaal niet nodig geweest. Wat zijn kleuters toch heerlijke wezens. Vol enthousiasme werd ik begroet, heel veel handen heb ik geschud. Goede wensen gegeven en ontvangen. Vriendelijke opmerkingen van ouders,klopjes op mijn schouder, een zoen, een knipoog, een omhelzing. Wat een warm welkom, dat deed mij goed! Toen de ouders weg waren en ik de kring rond keek, leek het alsof ik niet weg geweest was. Iemand voorspelde het al. ‘Juf zijn is net zoiets als fietsen, dat verleer je nooit’ En het is waar. Ik voelde mij gelijk weer thuis op school. Het enige verschil met vroeger is, dat ik nu na een ochtend al uitgeteld was, en 25 jaar geleden pas na een hele week. ‘Zou het dan toch de leeftijd zijn juf?’ merkte een vrolijke, ook niet meer de jongste vader, vanochtend op. Dat zal het zijn, maar ik ben er weer en wens jullie allemaal een vrolijk nieuwjaar, met genoeg energie en plezier in de dingen die je gaat doen dit nieuwe jaar!

Op de foto's staat Maud, zij was gisteren jarig en had prachtige viertjes gebakken om uit te delen. Haar buurmeisjes Renske en Mascha had ik jaren geleden al in de klas, hier ook een nieuw begin. Welkom Maud en heel veel plezier in de bijtjesklas!