Winterwereld

'Goedemorgen, houden jullie de jassen, de skipakken, de snowboots en de handschoenen maar aan.' Zo begroette ik de kleuters gisterochtend. We hadden de eerste buitenspeelbeurt en het aankleden, je kunt het gerust inpakken noemen, van de kleuters, is tijdens deze winterse dagen een hele klus. Waarom eerst alles uit trekken, een half uurtje in de kring zitten, dan alles weer aan trekken? Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?! In een lange rij wandelden we naar het park. Dankzij onze stagiaire durf ik dat aan. De kleuters weten heel goed dat ik voorop loop en juf Brandy achteraan. En zij er allemaal veilig tussen in. Het oversteken van het fietspad is de enige hobbel die we moeten nemen. Wat een geluk hebben we, dat het wijkpark zo dichtbij is.

Er ligt ijs op de sloot en onze grootste durfal heeft een tak gepakt en gooit die op het ijs. Dat doen de anderen hem graag na. Ze staan aan de rand van de sloot en laten de takken over het ijs glijden. Ik overweeg om er zelf even met een voet op te stappen om te laten zien dat het ijs wel sterk genoeg is voor de takken maar nog niet sterk genoeg om ons te dragen. Dan denk ik terug aan vorig jaar, en durf het toch niet aan. Toen liet ik een rubberbootje te water, vlak voor de aankomst van Sinterklaas en gleed op mijn rug, van de wal in de sloot in de modder. Nee laat maar, ik vertel over het dunne ijs en we wandelen verder. Medewerkers van de gemeente zijn hoog in een boom takken aan het snoeien. Daar kunnen we niet zo maar aan voorbij lopen. 'Waarom doen ze dat juf' Heerlijk, zulke vragen! Het liefst zou ik de vraag aan de mannen zelf stellen maar zij hebben oorberschermers op en horen ons niet.

Na even over het hoe en waarom van snoeien gepraat te hebben komen we bij een helling. Ik vraag juf Brandy of zij naar boven wil klimmen, wie wil mag mee gaan. De schoenen van de juf zijn te glad, de kleuters zijn al boven als juf Brandy nog beneden staat. We spreken af dat zij onder aan de helling blijft staan en dat ik van bovenaf het overzicht houd. Dat gaat prima. Wat een rijkdom zo'n stagiaire besef ik weer heel goed. Alleen was ik niet met zo'n hele groep gaan glijden.

Dan moet er iemand plassen. Ik stel nog voor om dat even tegen een boom te doen, voor deze keer maar nee, daar vindt deze kleuter het veel te koud voor. We gaan weer terug naar school. Veel kinderen hadden wel de hele ochtend willen blijven glijden en klimmen. Toch zie ik ook een groepje dat een beetje bibbert en blij is dat we weer naar binnen gaan. Zelf was ik vroeger ook zo'n koukleum, die heel erg genoot van de warme chocolademelk met slagroom als het winter was. Volgende week bij het voorleesontbijt gaan we warme chocomel maken, ik heb er nu al zin in!