Zoeken in deze blog

dinsdag 12 februari 2013

Levensverhaal

'Op een dag voelde mama een kriebeltje in haar buik.' Zo begin ik het vertellen van het levensverhaal van een kleuter als we een verjaardag vieren in de klas. De kleuters weten precies hoe het verhaal gaat en leven mee, vullen aan en hebben plezier om de grappige dingen die er gebeurden in hun leven. 'Mama gaat naar de dokter, want ze is misselijk, de dokter luistert en hoort een geluidje in haar buik,' zo gaat het verhaal verder. 'Dat is het hartje' roept Matthieu, die naast mij zit. Hij leeft volop mee met dit deel van het verhaal. Zijn mama krijgt binnenkort een baby en hij kan het geluid van het nieuwe hartje precies nadoen. 'Het lijkt wel een locomotief van een trein, zo snel klopt het,' vertelt hij zeer enthousiast. Zo mooi is het zwangerschapsdeel van het verhaal nog niet eerder geillustreerd!'Mama gaat naar huis en vertelt aan papa dat ze een grote verrassing heeft, er groeit een kindje in haar buik!' Mama Natascha van jarige Thijmen knuffelt papa Hidde vandaag in het verhaal, ze zijn zo blij met de komst van hun kleine schat. Dan gaat de buik groeien. De kleuters rekken hun armen zo ver als ze kunnen, en hebben allemaal ineens een enorme buik. Mama kan na een poosje bijna niet meer lopen en krijgt buikpijn. Ik denk dat het een voetballertje is, hij schopt zo hard, vermoedt ze elk verhaal weer. De kleuters weten dan al dat het tijd is voor de geboorte. Die bevalling is in een tel gepiept, hopla, daar ligt de kleine aan de borst en papa en mama kijken vol verwondering naar het prachtige kindje. Dan gaat het kindje groeien en leert praten. We brabbelen een poosje met elkaar, tatata,dadada,mamama, heerlijk om je even als een baby te gedragen. Als de baby een jaar wordt, gaan we kleine stapjes maken, leren lopen. Na de tweede verjaardag komt het hoogtepunt van het verhaal. Zelf leren eten. Ik zet een zogenaamd bordje pap neer en moet mij precies aan het verhaal houden. De eerste lepel pap komt op de neus terecht, de tweede in een oog, dan nog een in het andere oog, een in het oor en een in het andere oor. Leren eten is best moeilijk en zelf doen brengt heel veel plezier. Als ik een beetje afwijk van het verhaal en een lepeltje pap in het haar van de peuter terecht laat komen, joelt de hele klas: 'Neeeheee, nu in het ooooohooor!' Zo zijn we samen blij met hoe de kleuters groeien. Het verhaal gaat nog even verder. Leren plassen op een potje, alle kleuterjuffen kunnen zich voorstellen dat dat ook dikke pret oplevert. Als de kinderen drie jaar worden, komt de peuterspeelzaal in beeld. (Hoewel steeds meer kinderen daar niet naar toe gaan, misschien moet ik het verhaal op dit punt aanpassen) Op de vierde verjaardag is het naar school gaan het hoogtepunt. Ik weet nog wel hoe ze dan binnen kwamen en benadruk het verschil met nu. Wat zijn de kleuters als ze vijf worden al helemaal thuis in onze groep. De zesde verjaardag, ja dan zijn ze oudste kleuter en dat is ook echt een mijlpaal in een kleuterleven bij ons op school. Ik vraag de kleuters of ze iets kunnen vertellen over de jarige. En hoor dan zulke mooie dingen. 'Hij is lief, hij kan goed samen spelen, hij kan mooi tekenen, hij kan goed troosten, hij kan mij helpen, hij kan goed opruimen.' Ik zie de ogen van de jarige stralen als er lieve dingen over hem gezegd worden en ook mijn dag is weer goed.

10 opmerkingen:

  1. prachtig ☺
    ik wil m ook wel op mijn b-day :-)
    ♥ Natas ♥

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ha lieverd, dat wordt een lang verhaal en dat ga ik graag vertellen met heel veel aanvullingen van andere feestgangers, die stukjes van jouw leven hebben meegemaakt! 8 maart, zet de taart maar klaar!

      Verwijderen
  2. Zo leuk! Ik heb nu geen eigen kleuterklas meer maar deed dit ritueel ook altijd! Ik begon meestal bij de oudere broertjes en zusjes die al voor hen op school zaten.Dat mama en papa aan hen vertelden dat ze een zusje of broertje kregen. Elk jaar na de geboorte,met de beschrijving van wat het kind allemaal bij leerde dat jaar,gaat er dan een kaarsje aan op tafel!
    Vooral als de baby geboren wordt met veel gehuil vinden ze erg spannend!Broertje en zusje komen kijken en vinden de baby prachtig...Ook het moment dat het kind naar school mag met vier jaar en wat het intussen vanaf vier jaar al bijgeleerd heeft.
    Als er ook een ouder aanwezig is waarderen die dit ritueel ook zeer. En het is zoooo leuk om te vertellen! Vertellen uit het hoofd gebeurt helaas steeds minder in kleuterklassen en het is zo geweldig voor kinderen,concentratie,taal. Door je mimiek kunnen anderstalige kinderen het ook prima volgen....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ha Lia, ik ben zo blij van jouw reactie, dankjewel! Dit is waarom ik schrijf, om elkaar te inspireren. Ik ga dat ook doen, de kaarsjes aansteken tijdens het verhaal en de baby laten huilen ;-) En vertellen uit je hoofd (of uit je hart ;-) ja, dat geeft echt een andere sfeer. Ik voel dan meer verbinding dan tijdens voorlezen.

      Verwijderen
  3. Hi Jannie, super !
    Het voorlezen is er nog wel, maar het vertellen is bij veel scholen helemaal verloren gegaan. Ik probeer ook om zoveel mogelijk te vertellen, betrokkenheid bij de kinderen is daarbij het belangrijkste.
    Zullen we zo maar door blijven gaan en hopelijk velen met ons :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vandaag vertelde ik een bijbelverhaal, dat doe ik ook altijd uit mijn hoofd. Een van de kleuters vroeg gelijk na afloop: 'Zullen we het spelen, juf?' Mijn dag was weer goed!

      Verwijderen
  4. Ik vertel het verhaal ook altijd maar heb nu weer wat tips gekregen om het wat aan te passen, thx! Het huilen doe ik ook altijd en ik vertel er ook nog bij dat ze als ze net geboren zijn alleen maar kunnen poepen en plassen in hun luier. Vinden ze geweldig! Vertellen is idd zo leuk om te doen en als je het vaker doet dan kun je het verhaal ook ter plekke verzinnen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die poep en plas luier ga ik de volgende keer ook even verschonen in het verhaal, zeker weten een succes ;-)

      Verwijderen
  5. Prachtig, ontroerend mooi! Wat genieten de kinderen daarvan.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dankjewel Anita, voor je reactie! Ik ben een beetje uit het ritme met schrijven. Ineens ontdek ik hier drie nieuwe reacties en krijg meteen zin om weer wat te gaan delen :-)

    BeantwoordenVerwijderen