Schoolfeest

Mijn gedachten gaan terug naar Griekenland. Naar Samos waar wij een paar jaar geleden op vakantie waren. Er werd een dorpsfeest gevierd in die week, op het schoolplein van de plaatselijke basisschool. Tot diep in de nacht trad er een band op en het hele dorp danste de sirtaki op het plein. Jong en oud, hand in hand. De toeristen die er waren werden vrolijk opgenomen in de lange rij dorpsbewoners. We voelden ons thuis in het dorp. Ik dacht toen ik op het feest op het schoolplein kwam heel even aan thuis. Hoe zou het zijn als we bij ons op school zo’n feest zouden organiseren? Zou er gedanst worden? Zou iedereen zich welkom voelen? Zouden er veel ouders en kinderen komen? Afgelopen vrijdagavond was het zo ver. We vierden op het schoolplein de afsluiting van dit schooljaar. Het waaide keihard en het was koud. De ouderraad had overal voor gezorgd. Een discotheek, een goochelaar, een springkussen een schmink en tatoohoekje en niet te vergeten, heel veel lekker eten en drinken. Het was gezellig, kinderen dansten, sprongen en lieten zich schminken. Overal stonden groepjes ouders met elkaar te praten en koffie te drinken. Lief en leed werd gedeeld. ’s Ochtends vroeg als ik ga beginnen in de klas zie ik ouders soms verstoord opkijken als het belletje gaat en het de bedoeling is dat ze naar huis gaan. Ze hebben het ook zo gezellig samen, net als de kleuters in de klas. Nu was er alle tijd om elkaar wat beter te leren kennen. Een groot verschil met het feest in Griekenland was de temperatuur. De meeste flessen wijn die bedoeld waren voor het feest konden weer terug naar de winkel. Om negen uur ging bijna iedereen naar huis. Alle juffen en meesters met een prachtige bos bloemen en een cadeaubon en bovenal met het gevoel dat een feest als dit bijdraagt aan het betrokken zijn bij elkaar. Volgend jaar weer en dan graag met Griekse temperaturen en tot diep in de nacht de sirtaki.....