Engelen op school

Op mijn nieuwjaarskaart schreef ik dit jaar een gedichtje over engelen. Mensen die je vreugde verdubbelen en je verdriet halveren. Ze waren er voor mij. Maar niet gelijk aan het begin van het jaar....Een paar weken na mijn 50e verjaardag werden wij in maart als team bij elkaar geroepen. De sfeer was gespannen, iedereen voelde dat er iets bijzonders stond te gebeuren en zeker niets leuks. Het zou te maken hebben met de aankomende sluiting van de dependance en de gevolgen daarvan.

Aan het begin van de bijeenkomst werd er een aantal A4tjes uitgedeeld. De namen van de teamleden stonden er in leeftijdsgroepen afgedrukt en aan het eind van verschillende groepen stonden er één of meerdere namen schuin gedrukt. Waaronder mijn naam. Toen ik het zag, sprongen de tranen in mijn ogen. Dit betekende overplaatsing realiseerde ik mij meteen. De bovenschoolse directeur nam het woord en vertelde wat ik al wist. Alle tijdelijk benoemde mensen kregen ontslag en vanwege het leeftijdsbewust personeelsmanagement (mooi scrabble woord) werden er uit verschillende leeftijdsgroepen mensen overgeplaatst naar andere scholen.

Hoera, ik was net 50 en had dus in de groep 50 tot 60 jarigen de allerminste dienstjaren :-( Waar zou ik terecht komen en wilde ik wel naar een andere school na bijna 20 jaar op de Margriet? Nee, dat wilde ik niet en ik nam mij voor om ontslag te nemen. Ik maakte in de maanden die volgden plannen om een speelgoedwinkel te beginnen. Een boerderij thema winkel. Vol enthousiasme legde ik contacten met een zeer bekende Zoetermeerse geitenboerderij. Zij zagen mijn plannen wel zitten en dachten vrolijk met mij mee. Toch bleek de praktijk weerbarstig. Terwijl ik mij al ingeschreven had bij de kamer van koophandel bleek dat de boerderij de vergunningen voor een speelgoedwinkel toch niet rond kon krijgen. Ze zagen er van af.

Op de dag dat ik dat bericht kreeg, kwam op school het bericht dat ik toch kon blijven. Mijn allerliefste kleuter collega, in dezelfde leeftijdscategorie als ik, had besloten ontslag te nemen, dus kon ik blijven.Een engel op mijn pad. En er volgden er meer. Ik kreeg een nieuwe collega om mee samen te werken. Na 15 jaar lang de jongere juf geweest te zijn werd ik nu senior. En gedraag je er naar;-) werd mij opgedragen door Anneke die met pensioen is en die mij al die jaren het leven van een senior juf heeft voorgeleefd.

Mijn nieuwe collega is de tweede engel, zo lief en enthousiast en zo met hart en ziel betrokken bij alles wat er te doen is op school. Als ik aan het werk ben en zij even de klas binnen komt op haar vrije dag wordt ze door de kleuters plat geknuffeld. De derde engel is mijn stagiaire, ik zou niet meer zonder haar kunnen. Ze doet de opleiding zorg en welzijn en is zo super handig en behulpzaam. Voor ik iets gevraagd heb, heeft zij het al gedaan. Stoelen in de kring zetten, lijm potjes vullen, mee buiten spelen. De kleuters zijn dol op haar. Nu is het vakantie en is ze ziek, wat een pech.

Tot slot de rest van de collega's, de één is wat engelachtiger dan de ander, haha. Ik stel mij voor dat een aantal dit stukje wel leest. Zij hebben fantastisch meegewerkt aan het voorbereiden en uitvoeren van de kerst wandeling vorige week donderdag. Hartelijk dank daarvoor beste mensen, rust lekker uit en geniet van de vakantie. Tot volgend jaar!!

Tot slot nog een vraag. Wie was er dit jaar een engel voor jou en op welke manier? Of was je zelf een engel voor een ander? Deel het hier met ons, ter inspiratie voor het komende jaar!

Digibord

Hanneke staat met een filmpje over het digibord op leraar24. Ik bekijk het filmpje en zie haar grote enthousiasme. Tegelijk vraag ik mij af 'wat heb ik met het digibord?' Een half jaar hangt het nu bij ons in de klas en ik ben aan het ding gewend geraakt. Maar eigenlijk doe ik er weinig mee. Een digitaal prentenboek bekijken, dat wel af en toe. En Koekeloere zien we nu op het digibord maar wat is het verschil met tv kijken?

Waarom voel ik een soort weerstand tegen het bord in de klas terwijl ik zelf wel graag op internet ronddwaal, facebook voor mij een soort spelen is en het schrijven van een blog en het lezen van de reacties daar op mij ook veel plezier geven.

Voor mijn gevoel zitten kleuters thuis al zo vaak en lang naar beeldschermen te kijken. Dora, Megamindy, het huis Anubis en zelfs verhalen over Harry Potter hoor ik voorbij komen.

Als ik dan zie hoe sommige kleuters tekenen en knippen(of eigenlijk niet tekenen en knippen)als ze pas op school zijn, dan vraag ik mij soms af of ze thuis potloden hebben, of er verf en papier en plaksel en een schaartje is om mee te spelen.

Daarom laat ik ze op school zo veel mogelijk 'kliederen', dat geeft rommel.Ik loop regelmatig met paarse ecolinehanden rond. En ook de vloerbedekking in de klas ziet er na 15 jaar bijna dagelijks verven, knippen, scheuren en plakken, spelen met zand en water en takken en bladeren uit als een 'kunstwerk'. Ik geloof in leren door doen, door voelen, ervaren, ruiken, proeven, iets in je handen hebben en dat is wat ik mis bij het digibord.

Maar misschien heb ik het mis? Is het een vooroordeel waar ik last van heb? Zijn jullie wel heel enthousiast over het digibord? Geef mij een tip? Wat is jouw leukste digibord idee voor kleuters??? Alvast bedankt!

Wat sleep jij mee naar school ?

'Sorry mevrouw, we mogen de wijk niet uit.' Zo reageerden de twee vuilnismannen die met een autootje vol enorme dennentakken in het Stadshart, het winkelcentrum van Zoetermeer stonden. Ik vroeg hen of ze de takken naar school wilden brengen. Ik zag al voor me hoe tweehonderd kinderen er de mooiste kerststukjes mee zouden maken. En het zou mij veel illegaal snoeiwerk schelen....

Een paar uur eerder was ik al langs de pas geplaatste kerstboom gelopen. Er naast lag een stapel afgezaagde takken, prachtige takken. Ik zou ze zo mee willen slepen naar school maar ze waren te groot en te zwaar. De vriendinnen (allebei ex kleuterjuf)waar ik mee ging lunchen in de stad, zagen mijn ogen glinsteren en konden zich zo goed voorstellen welke mogelijkheden ik allemaal zag.
Maar het was koud en we hadden zin in een lekker broodje, dus we liepen door. Jammer, maar er zijn grenzen aan het slepen met spullen voor school.

Na de gezellige lunch liepen we terug door het stadshart en zagen dat de takken inmiddels in een soort vuilnisautootje, speciaal voor groen, waren geladen. Ik zag een kans en sprak de mannen aan, vertelde dat ik juf ben op een school aan de rand van het stadshart en dat de takken in hun auto heel veel kinderen blij zouden kunnen maken. Eigenlijk had ik verwacht dat ze in de auto zouden springen en regelrecht naar school zouden rijden om de takken even te brengen maar dat viel tegen, ze mochten de wijk dus niet uit.

'Van wie mogen jullie dan de wijk niet uit?' vroeg ik en het antwoord was 'van de wethouder.' Oh, reageerde ik, de wethouder, die ken ik. Als ik Edo bel en hem vertel dat ik de overgebleven gemeentekerstboomtakken goed kan gebruiken op school dan vindt hij het best dat jullie die takken even brengen. Alstublieft mevrouw, hier is zijn nummer. Ik kreeg de telefoon van de vuilnisman in mijn handen gedrukt, hij had het nummer van de wethouder in zijn telefoon staan. En nu, juffrouw, las ik in zijn ogen, wat ga jij doen?? Hij genoot net als ik van deze onverwachtse onderhandelingen op straat.

Oeps, ik ken de wethouder en hij kent mij maar ik weet zeker dat hij er niet op zit te wachten dat ik hem op zijn werk lastig val met vragen over kerstboomtakken. Jullie hebben vast wel een andere baas, misschien kan ik die even bellen, bedacht ik ineens. Ha, dat kon ook. Een ander nummer werd ingetoetst, ik kreeg een aardige Leo aan de lijn, legde mijn vraag voor en de mannen kregen toestemming om naar school te rijden. YES, geregeld! Je bent een schat Leo, riep ik enthousiast in de telefoon en bedankte vervolgens de vuilnismannen hartelijk. Wat moeten we zeggen als we op je school komen vroegen ze nog. Doe maar de groeten van juffrouw Jannie antwoordde ik. Ze zijn wel gewend dat ik iets naar school sleep ;-)

Ouders op facebook?!

Na een intensieve avond tien minuten gesprekken dronken we met een aantal collega's nog een glaasje wijn, op de stoep van de school, naast de voordeur. Ik zat op een muurtje en voor mij op dat muurtje stonden onze gevulde glazen. We hadden plezier en voor ik het wist pakte een jongere collega zijn hippe telefoon en maakte een foto die hij hop op facebook plaatste. Leuk vond ik het op dat moment, ik houd van het delen van wat ik beleef op facebook. Voel mij regelmatig geïnspireerd door belevenissen van anderen. Leuke muziek, film en boekentips ik lees ze graag. Ook zie ik met plezier de foto's voorbij komen van nichtjes en neefjes die niet naast de deur wonen. Ze treden op met hun orkest of spelen zwarte piet, ik reageer daar graag even op, kan zo een beetje met hen mee leven.

Mijn eigen dochter was slechts kort met mij bevriend op facebook. Toen ik op haar 'wall' las dat er iemand aan haar vroeg hoe het met haar platgetrapte tenen ging en ik daar nieuwsgierig naar informeerde, bleek dat ze net een nieuw vriendje had ontmoet tijdens een salsa dansworkshop en dat wilde ze absoluut nog niet met mij delen. Ik werd onmiddellijk ontvriend...

Daar lig ik niet wakker. Wel werd ik midden in de nacht na de tienminuten avond wakker en vroeg mij ineens af of ik het eigenlijk wel leuk vond, die foto van mijzelf, keihard lachend met een stuk of vijf glazen wijn, bijna op mijn schoot. Ik heb even liggen denken of ik uit mijn bed zou stappen, om 4.00 uur 's nachts en de foto er af zou gaan halen. (Niet wetend dat ik dat niet kon, omdat ik de foto er zelf niet op gezet had)

Ik heb mij om gedraaid en ben lekker verder geslapen. De volgende ochtend vertelde ik mijn nachtelijke gedachtenspinsels aan de collega's. Zal ik de foto er af halen? Werd er meteen gevraagd. Nee, laat maar was mijn antwoord, het is een vrolijke foto en wat is daar mis mee?

Toch heb ik nog geen ouders van kinderen uit mijn klas op facebook. Ik twijfel er over. Ik woon midden in de wijk waar ik werk, kom ouders tegen in de supermarkt, bij de kapper, in de kerk, in het café, in de volkstuin. Maar ik vraag of accepteer ze nog niet als vriend op facebook. Terwijl ik facebook wel zoiets vind als vroeger de pomp op het dorpsplein, een plaats waar je gezellig met elkaar praat, ideeën op kunt doen, dagelijkse nieuwtjes uitwisselt...

Wie heeft er goede raad? Zal ik wel of zal ik niet....En wat doe jij? Vrienden zijn met de ouders van de kinderen uit je klas of toch nog maar niet....

Sint Maarten

Joepie, we zijn lampions aan het maken! In Zoetermeer leeft Sint Maarten niet erg. De spanning die ik mij nog zo goed herinner van meer dan veertig jaar geleden, wanneer is het nu eindelijk donker en mogen we vertrekken....Die kennen de kleuters in onze klas nog helemaal niet. Dat wordt dit jaar anders.

Wij gaan ook Sint Maarten vieren. We beginnen vrijdag om 18.00 uur met een optochtje om de school en door het park en gaan daarna in groepjes de wijk in. Ik heb er zin in en geniet nu al van het kijken naar de lampions die al af zijn.

Buiten is het mistig en wordt het langzaam iets kouder. Dat hoort er wel bij, bij Sint Maarten. Vaak stormde het en waaiden onze lampions uit als we door de polder van de ene boerderij naar de andere liepen. Wat een feest was het dan als we uiteindelijk in het dorp kwamen waar de afstand tussen de huizen minimaal was en onze snoepvoorraad snel groter werd.

De kleuterjuffen van onze dorpsschool woonden samen in één huis. Bij hen kreeg je ieder jaar een warm knakworstje met een beetje mosterd. Wat smaakte dat verrukkelijk na een paar uur lopen en zingen in de kou!
Toen ik zelf voor het eerst in een eigen huis woonde, in Lelystad in 1980 zat ik dan ook vol verwachting klaar met een pannetje warme knakworstjes op het fornuis. Diep teleurgesteld was ik toen bleek dat in de wijk waar ik woonde de Heilige Maarten op sterven na dood was, er kwam niemand langs.

In hun kleutertijd maakten onze eigen kinderen geen lampion op school, wat vond ik dat jammer. Gelukkig was er wel een actieve buurtvereniging. Zij huurden een draaiorgel dat voorop ging in de lichtjesoptocht door de wijk. De optocht eindigde in het bejaardentehuis waar alle bejaarden in de recreatiezaal zaten. Het licht was overal uit en toch twinkelden er lichtjes. In de lampions, in de ogen van de kinderen en in de ogen van alle opa’s en oma’s waar we langs liepen.
Dat wens ik ons en iedereen die aanstaande vrijdag Sint Maarten gaat lopen ook toe. Heel veel twinkeling en schitterende lichtjes op jullie weg. Veel plezier!

Het tien minutengesprek

'Waarom komt u hier mevrouw?' werd mij ooit gevraagd toen ik een aantal jaren geleden naar de eerste tafeltjesavond (zeven minutengesprek) op de middelbare school van één van mijn kinderen ging. 'Ik wil graag weten hoe het met mijn kind gaat' was mijn antwoord. Het ging prima met haar, werd mij verteld. Ze werkte hard en haalde goede cijfers, dus er was geen enkele reden om naar de tafeltjesavond te komen.

Ik was stomverbaasd. Ik vertel zo graag over hoe het gaat met een kleuter, hoe hij of zij zich ontwikkelt. Dat ze al steeds meer durft te vertellen aan mij of dat hij met zo veel plezier in de hoeken speelt. Ook vraag ik aan ouders wat zij zien en voelen. Gaat hun kind graag naar school? Wat heeft hij nodig en wat is er moeilijk? De tien minuten zijn zo om en toch geniet ik van het contact met de ouders. Even staan we stil bij het welbevinden van een kind. Ik ervaar dat als zeer waardevol, al is het nog zo kort.

Op de middelbare school zitten de leraren aan tafeltjes in de aula. Je zit dan als ouder tegenover de leraar. Ik zet bewust de stoelen van mijn collega, van de ouders en van mijzelf in een kringetje, zonder tafel er tussen. Ik stel mij dan voor dat het kind in het midden staat, onze volledige aandacht krijgt. Het plakboek met tekeningen en andere knutselwerkjes van de kleuters is daarbij voor mij belangrijk. Als je goed kijkt naar wat kinderen maken, kun je daar zo veel in zien.

Deze week zijn de 10 minutengesprekken formulieren digitaal verstuurd. Ouders moeten het A4tje uitprinten en invullen. Hadden we het eigenlijk niet veel beter via www.afspreken.nl kunnen regelen vraag ik mij nu af. Laatst ging ik met onze klas naar de bibliotheek en heb de ouders ook via deze website gevraagd of ze mee konden gaan als begeleiders. Dat werkte prima. Worden er bij jullie op school al digitaal afspraken gemaakt? Hoe doen jullie dat? Ik zie uit naar tips voor een volgende ronde. Veel plezier bij de komende gesprekken!

Informatieavond

In de hele school is het al donker, iedereen is al naar huis. Alleen in onze klas brandt nog licht en zit er tegen 22.00 uur 's avonds nog een hele groep ouders geanimeerd met elkaar te praten. Het gaat al net als aan het begin van de dag op school. Dan ben ik ook meestal degene bij wie het laatst de deur dicht gaat. Sorry inspecteur, ik vind rustig de tijd nemen voor een afscheidsritueel belangrijk en ik merk dat het goed voor de sfeer in de klas is als ouders elkaar kennen en contact hebben met elkaar. In een dorp is dat heel logisch, op een stadsschool zoals bij ons komen de kleuters uit een groot gebied om de school heen. Slechts een enkeling woont in dezelfde straat. Daarom begonnen wij de informatieavond met een kennismakingsrondje.

Via de website afspreken.nl hadden we aan de ouders van onze klas gevraagd om een foto van hun kleuter mee te nemen naar de informatieavond. Wat is afpreken.nl trouwens een leuke manier om iets te organiseren. Nu stond de datum van de informatieavond al vast, een volgende keer zouden we een aantal verschillende avonden kunnen voorstellen en vervolgens de ouders aan laten geven wanneer ze kunnen. De avond wordt dan gehouden op de dag dat de meeste mensen tijd hebben. Handig toch?!

Collega Rianne en ik begonnen met het voorstelrondje. Daarna vertelde iedere ouder iets over zichzelf en zijn/haar kleuter. We hoorden elkaars namen en één van de moeders bood spontaan aan om een klassenlijst te maken waarop ook de voornamen van de ouders en de broertjes en zusjes komen te staan. De lijst is inmiddels al klaar, compleet met e mailadressen zodat we elkaar makkelijk kunnen bereiken dit schooljaar. Na een ruim half uur vol verhalen was de officiële tijd (drie kwartier)die er voor de informatieavond gepland stond al om. Wij zijn rustig door gegaan en hebben verteld over het dagelijkse leven in onze klas.

Er ontstond een gezellig gesprek tussen de al meer ervaren kleuterouders en de mensen die nog maar net op school zijn. Ouders uit andere groepen schoven aan, ouders die een oppas hadden vertrokken. Rianne en ik gingen als laatsten naar huis en konden allebei niet zo snel in slaap komen die avond. Zo veel verhalen, zo veel indrukken. Hadden we alle vragen wel beantwoord? Voelde ieder zich gezien en gehoord? De volgende keer kunnen we de informatie avond wel besluiten met een drankje en een hapje bedenk ik nu. Zijn er mensen die dat doen op school? Hoe organiseer jij je informatieavond? Wat bevalt je en wat niet? En aan de ouders van onze klas (die ik voor het eerst het adres van mijn kleuterspelverhalen geef)de vraag:Wat ging er goed? Wat kon er beter? Laat het mij weten in een reactie! Dank jullie wel alvast!

Veel plezier met Play mais

"Kijk eens juf, ik heb een Libel gemaakt!" Met een stralend gezicht komt een oudste kleuter die niet zo erg van knutselen houdt, naar mij toe. Hij heeft een Libelle gemaakt van acht stukjes play mais op een groen papier. Er om heen een mooie kleurige rand van stukjes play mais. Hij is trots op wat hij gemaakt heeft en de kleuters in de kring kijken vol bewondering naar zijn kunstwerk. Allemaal waren zij deze dagen zeer betrokken en creatief aan het "bouwen" met de play mais.

In de voorjaarsvakantie had ik bij Lush, een winkel waar je allerlei schoonheidsproducten op natuurlijke basis kunt kopen, een cadeautje gekocht voor iemand waar ik ging logeren. Toen zij het doosje openmaakte bleek dat de zeepjes die er in zaten, verstopt lagen tussen vrolijk gekleurde 'fluppertjes'. Ik pakte er één op en herkende het het als "Play mais". Met een klein beetje water plak je de stukjes aan elkaar, je kunt ze knippen, snijden, kneden en dat deden we ook. We maakten een paar poppetjes, een bloemetje, wat ging dat makkelijk en wat een fleurig resultaat. Ik herinnerde mij op dat moment de grote doos Play mais die ik aan het begin van het schooljaar besteld had maar waar ik nog nooit iets mee gedaan had en nam mij voor om de doos na de vakantie tevoorschijn te halen.

Het enthousiasme om er mee aan de slag te gaan was enorm. In kleine glazen toetjes schaaltjes, die ik altijd verzamel als we in Frankrijk zijn, legden we een vochtig stukje vaatdoek. (Van die gele wegwerp vaatdoekjes) Aan dat vochtige doekje maak je het stukje mais een heel klein beetje nat en dan plakt het. Aan papier, aan een ander stukje of aan je handen....Dat hadden de kleuters heel snel door, je handen moeten goed droog blijven bij werken met play mais. Ik had het gevoel dat sommige kinderen dat heel fijn vonden. Geen vieze handen, geen verf, lijm of klei waardoor je vingers soms aan elkaar plakken en toch heel creatief bezig zijn. Speeltuinen, pretparken, een jungle, slangen, bomen en bloemen in alle kleuren van de regenboog werden er gemaakt. Wat een pech dat mijn fototoestel er mee ophield anders had ik jullie de resultaten hier kunnen laten zien.

Voor mij was de play mais iets heel nieuws. Kennen jullie het? Gebruik je het in de klas? Geef je er voorbeelden bij, geef je een opdracht of laat je de kleuters zelf aan de slag gaan? Veel plezier als je gaat werken met de playmais!

Bloemen winkel spelen

Drie euro vijftig, drie euro vijftig, sneeuwklokjes te koop! Mijn kleuters en ik zelf net zo goed, leken dinsdag erg veel op markt koop mannen en vrouwen. Met veel enthousiasme klampten we aan het begin van de schooldag iedereen die door de gang liep aan. Wie wil er een sneeuwklokje kopen?! De combinatie van de vrolijke kinder gezichtjes en de uitbundig bloeiende sneeuwklokjes deed wonderen. Veel ouders brachten hun kind naar de klas en liepen met een mooie pot sneeuwklokjes de school weer uit.
De laatste zaterdag van de voorjaarsvakantie was ik bij mijn broer in Luttelgeest in Flevoland. Hij is bloemenkweker en verkoopt in deze tijd van het jaar sneeuwklokjes. Tulpen en andere bloembollen poot je in de herfst als bollen maar sneeuwklokjes vermeerderen zich het makkelijkst als je ze vlak na de bloei met plantje en al verpoot. Toen ik de potten vrolijk klingelende klokjes bij Pieter op het erf zag staan kwam ik op het idee om er wat van mee naar school te nemen en de kleuters er bloemenwinkel mee te laten spelen. Op maandag hebben we prijskaartjes gemaakt, het euroteken geleerd, KOOP op vouwblaadjes geschreven en die blaadjes aan prikkers gedaan en in de potjes gestoken. Ook maakten sommige kinderen een tekening van de sneeuwklokjes en die hebben we als reclamefolder mee naar huis genomen. Op dinsdag was het verkoop dag. Wat houd ik toch veel van winkeltje spelen merkte ik weer. 'Ben je je roeping misgelopen Jannie?' vroeg één van de ouders. Hij zag aan de schittering in mijn ogen hoeveel plezier ik had met onze bloemenhandel. Nou dat geloof ik niet, want als ik er van moest leven ging het mis. Eén van de kleuters stelde voor om de helft van het geld dat we verdienden aan 'de arme kinderen' te geven. Geweldig idee, toch?!
Houden jullie ook van winkeltje spelen? Heb jij een winkel in je klas? Waar handelen jouw kleuters in?

En wil je sneeuwklokjes kopen, laat het mij weten en ik regel het voor je ;-)

Woestijn op het plein

'Zand in mijn ogen, zand in mijn oren, 'k heb zelfs zand in mijn mond' zong Herman van Veen, lang geleden.... Deze dagen is het voor mij op school werkelijkheid. Ons plein wordt gerenoveerd. Vorig jaar zijn de reuzegrote populieren die langs de rand van het plein stonden al omgezaagd. Ze werden oud en zouden kunnen omwaaien. Deze herfst miste ik de karakteristieke geur van de dikke laag afgewaaide populieren bladeren op het plein. We waren er met de kleuters tijdens het buiten spelen vaak een aantal weken in aan het vegen en maakten dan weggetjes en sporen door het blad en veegden grote bergen bladeren waar de egels een winterslaap in konden houden bij elkaar. Nadat de bomen waren omgezaagd werden de overgebleven stobben uitgeboord en dat leverde gaten en heuvels op. Fantastische spel uitdagingen, vooral toen het vroor. Er werd eindeloos gegleden en de blauwe kunststof planken werden snowboards. Toen het ging dooien werden de bergen vrij modderig en kwamen enkele ouders klagen dat hun kleuters zo smerig thuis kwamen. Snowboarden was inmiddels modderboarden geworden, ook een leuke sport.
Nu zijn de kuilen gevuld en de heuvels vlak gemaakt. Alle tegels zijn uit het plein gehaald en onze allerliefste klimboom die nog was overgebleven is vorige week in de vakantie omgezaagd. Op het grote plein waar de grotere kinderen spelen worden nu nieuwe tegels gelegd en de kleuters spelen een paar dagen in het zand. De zon schijnt alsof het hoog zomer is en ik zet de parasol neer. Kleden en dekentjes worden uitgestald, we zijn op het strand! Een heel groot kleed is de zee, er wordt gedoken en gesprongen, gevaren en gevist. Wat een rijkdom, een paar dagen een woestijn als plein, van mij zou het de hele zomer zo mogen blijven. Vooral het hoogteverschil geeft zo veel speelplezier. Het allerkleinste meisje uit onze klas blijft de hele ochtend een zandhoop opklimmen. Als ze boven op staat, rekt ze zich uit en staat te stralen. 'Ik ben groot' roept ze heel blij. Wat prachtig om te zien!
Het was fantastisch deze dagen spelen op een plein zonder tegels. Liggen er veel tegels op jouw speelplaats of is er ook ruimte voor natuur? Zijn er bomen om in te klimmen? Boomstammen, schelpen paadjes, misschien zelfs water om in te spelen? Kunnen kinderen zich verstoppen? Hutten bouwen? Slingeren aan een touw? Wie heeft er zo'n droom speelplaats? Of goede ideeën om voor kleuters een uitdagende buiten speel ruimte te maken?

Blup en Bloep

Kijk jij wel eens naar het tv programma 'De wilde keuken'? Ik zag het voor het eerst afgelopen donderdagavond. Het ging over vis en terwijl ik de vissen in een kwekerij aan een lopende band verdoofd en ontkopt zag worden , brrr, ging er ineens een schok door mij heen en dacht ik aan Blup en Bloep. De voorjaarsvakantie is al halverwege en Blup en Bloep hebben nog geen eten gehad....
Jarenlang had ik geen dieren in de klas. Tot we op 4 oktober een bezoekje brachten aan de dierenwinkel in ons buurtwinkel centrum en ik de verleiding niet kon weerstaan. Twee prachtige oranje goudvisjes en een mooie kom gingen na het bezoek aan de winkel met ons mee naar school. De vissen werden Blup en Bloep gedoopt. In de kerstvakantie gingen Blup en Bloep met één van de kleuters mee naar huis. Nu was dat er niet van gekomen. Toen ik gisteren naar school ging om de vissen even te voeren zwommen ze nog net zo vredig rond als toen de vakantie begon. Ik strooide wat voer in de kom, ze keken er belangstellend naar, namen een hapje en maakten geen ongelooflijk uitgehongerde indruk, een meevaller. Intussen denk ik terug aan jaren geleden toen ik een cavia in de klas had, die veel aandacht van de kleuters kreeg maar waarbij het hok verschonen er ook wel eens bij inschoot. Een collega van de middenbouw had in die tijd een lokaal als een jungle, vol met groene planten, vogeltjes, muizen, wandelende takken. Wat was daar veel te zien en te beleven. Op de vrije school in Leiden zie ik op het plein nog steeds een kippenhok met een aantal krielkippen. Wonderlijk, dat dat goed gaat zo aan de rand van de binnenstad. Zijn er tegenwoordig nog dieren en planten in jullie klas? Wie zorgt er voor? Heb jij een dier in de klas? Of planten die zorgen voor groene sfeer...Ik ben benieuwd!

Schatkist blijft netjes in de kast

"Kijk eens juf, onze oude gordijnen, om mee te spelen in de klas". Deze week kwam er een kleuter die net verhuisd was met twee prachtige grote gordijnen, die niet meer pasten in het nieuwe huis, naar school. Ik heb de gordijnen over een lijn in de gang gehangen en zo ontstond er een fantastische tent. Een indianen tent noemden de kleuters het meteen. Wat een super speelplek, er werd eerst vooral door heen gerend, de zijkanten bleven open. Daarna maakten de kleuters een kampvuur van de kapla blokjes en sleepten ze de halve huishouding van de poppenhoek naar de tent. 's Middags kwam "het Opperhoofd" (zij is een echte gangmaker) van onze klas in vol indianen ornaat naar school. Er werden indianen tooien geknutseld en indianen geschilderd. Tijdens het namen noemen hebben we voor alle kleuters een indianen naam verzonnen. Het werden vooral water namen want veel kleuters zitten op zwemles en kozen een naam die daar iets mee te maken had. 'Snelle snoek' noemde één heel erg talig kind zichzelf, hij wordt later vast schrijver of dichter, dacht ik bij het horen van die prachtige indianen naam. Bij juf Janneke heb ik nog even naar het thema indianen gekeken en een paar werkbladen geprint. Er zijn altijd kleuters die daar graag mee bezig zijn. Terwijl in andere groepen de krokussen en sneeuwklokjes begonnen te groeien waren wij deze dagen zo maar in Indianen land. Niet gepland of bedacht, zo maar ontstaan....Ik geniet dan en niet met mate! De methode schatkist staat in de kast en blijft daar netjes. De kleuters zijn zelf de grootste schatten die ik ken, vol fantasie en ideeën en met grote betrokkenheid, als ze daar de ruimte voor krijgen. Gebruiken jullie een methode? Of blijft Schatkist ook vaak in de kast staan? Hoe ontstaat een thema bij jou?

Toetstijd

De ene kleuter zit ingespannen in het toetsboekje te kijken. De ogen van een ander dwalen alle kanten op. Vandaag was het toetsdag. De meeste kleuters vinden het toetsen best interessant. Ze zitten aan een tafeltje en werken in een boekje, dan lijkt het alsof je al best groot bent en dat willen ze graag, groot zijn. Ik had mij voorgenomen om het als een spelletje te brengen. We gaan groep drie spelen. Heel goed luisteren naar wat ik voorlees en dan een streepje zetten onder het goede plaatje. De kleuters doen mee, luisteren, zetten streepjes maar soms weten ze het even niet en vragen aan mij 'Juf, ik weet het niet, wat is een hoef?'Ze zijn gewend aan het stellen van vragen en leren daar zo veel van. Ze zijn er onbevangen in, durven nog vragen te stellen. Ze zijn ook gewend om antwoord te krijgen en nu ineens, heb ik het gevoel dat ik hen in de steek laat. Wat is dit toetsen van kleuters een ontzettend onnatuurlijke manier van doen! Ik heb vooral medelijden met mijn best heel slimme tweetalige kinderen. De één spreekt vloeiend Thais, de ander vloeiend Spaans. Ze spreken ook goed Nederlands maar hun Nederlandse woordenschat is wel kleiner dan die van de andere kinderen. Ook de kleuters die nog niet toe zijn aan synthetiseren, zitten mij hulpeloos aan te kijken als ik zag 'Zet een streepje onder M-U-T-S'. Ze hebben werkelijk geen idee. Ik zeg dat ze toch maar een streepje moeten zetten en dat het helemaal niet erg is, dat ze het niet precies weten maar intussen heb ik het gevoel dat ik hen bedrieg. En voelen zij dat ze tekort schieten, er worden dingen van hen gevraagd die ze nog niet kunnen weten. Hoe lang ga ik hier nog mee door? Wie kan mij uitleggen wat er positief aan Citotoets voor kleuters is? Zijn er scholen waar de Citotoetsen voor kleuters niet gebruikt worden??? Vertel, vertel!!

Stralende maandag

Vanochtend las ik in de krant dat het vandaag blue Monday is. De feestdagen zijn voorbij, goede voornemens blijken moeilijk vol te houden, het is bewolkt en de lente lijkt nog zo ver weg. Veel mensen hebben griep, ook in mijn klas is een kwart van de kleuters ziek thuis. We gaan buiten spelen en als ik even naar binnen loop om koffie te halen, zie ik een goede bekende die bij de gemeente werkt. Ze doet wat afstandelijk, lijkt niet echt blij mij te zien. Ik snap er helemaal niets van. In andere situaties ken ik haar als iemand die altijd zoekt naar verbindingen, hartelijk en enthousiast. Ik ga weer naar mijn kleuters die lekker buiten zijn. Dan komt er een meneer aanlopen, hij maakt een aantal foto’s van de school en ik kijk hem vragend aan. Hij stelt zich voor als de fotograaf van de Postiljon en zoekt de ingang van de school. Ik wijs hem de weg en vraag mij af waar hij foto’s van komt maken. Dan zie ik de wijkmanager van de gemeente door de gang lopen. Op hetzelfde moment komt onze directeur naar mij toe. Jannie, kom je binnen met je klas?! Wat gaat er gebeuren?? Ik denk nog even dat het iets met mijn verjaardag te maken heeft (maar die is pas over een paar weken) en dan, als we net allemaal in de kring zitten, komt er een hele optocht de klas binnen.....De buurtwerkgroep, mensen van de wijkpost, de wethouder, mijn man en kinderen, een fotograaf, nog één en nog één. De kleuters kijken verbaasd om zich heen. Wat gebeurt hier? Dan neemt de wethouder het woord en vertelt dat hij het chapeaubeeldje komt uitreiken. Aan mij, wauw dat is leuk! Hij bedankt mij voor allerlei dingen die ik in de wijk en op school met heel veel plezier doe. Daarna maken we foto’s en gaan we met het hele gezelschap naar de aula waar er voor de kleuters schalen met bananen en mandarijntjes staan. Versierd met een gezichtje, zo leuk. Hebben ze mijn weblog over snoepen gelezen? Voor de volwassenen is er koffie en taart. Ik krijg een prachtige bos bloemen, bloemenzaadjes voor in de kruidentuin, een grappige foto, twee kunstwerken gemaakt door een vriendin en bij dat alles ervaar ik vooral heel veel warmte. Deze uitreiking van het chapeaubeeldje voelt als een warm bad. Al deze mensen om mij heen waar ik met zo veel plezier mee samen werk en leef. Wat een stralende maandag was dit. Een maandag om nog lang met dankbaarheid op terug te kijken. Lieve mensen thuis, in de wijk, op school en van de gemeente, heel hartelijk bedankt dat jullie mij zo in het zonnetje gezet hebben deze maandag. Ik hoop dat we samen nog heel veel verbindende bijeenkomsten zoals deze mee zullen maken.

Op de oorkonde bij het beeldje staat dat ik bij draag aan de veiligheid van Zoetermeer. Wat? Jij bent de allereerste die ergens een fikkie gaat stoken, als je de kans krijgt, merkte een collega die mij goed kent op. Ssssst, niet verder vertellen!

Naar de NOT

Binnenkort gaan we naar de NOT, dé onderwijstentoonstelling in Utrecht. Ik beschouw het altijd als een gezellig dagje uit. Het begint al in de trein waar duidelijk herkenbare groepjes juffen en een enkele meester in uitgelaten stemming de sfeer bepalen.In de stationshal beweegt een stroom van onderwijsmensen zich richting de jaarbeurs, de overweldigend grote jaarbeurs.

En waar ga je dan kijken, als kleuterjuf? Ik ga graag naar het kinderboekenplein, naar de creatieve uitgevers en naar de plaatsen waar ik bekenden verwacht. Maar dit jaar ga ik ook met een 'missie'.

In onze kleutergroepen hebben wij nog geen digibord en we vragen ons af welk digibord het best bij ons zou passen. Kennen jullie een touchscreen? Ik stel mij voor dat het zoiets is als het beeldscherm dat sinds kort in de AHwinkel het speelhoekje heeft vervangen. Een scherm dat je kunt aanraken met je hand en waarop je dan allerlei spelletjes kunt doen. Op het vliegveld zag ik ook zulke schermen en bij de orthodontist in de wachtkamer. Is er iemand die zo'n screen in haar klas heeft?

Wat kun je met zo'n touchscreen, zou Schatkist met de muis, maar dan zonder muis, er op gespeeld kunnen worden. Dat zou ik wel gaaf vinden. Waar zal ik gaan zoeken naar een digibord/touchscreen? Wat zijn jouw ervaringen met het digibord? Waar ben je enthousiast over?

Ik zou graag wat tips en aanwijzingen krijgen van ervaren digibord kleuterjuffen/meesters bij onze zoektocht op de NOT. Alvast bedankt voor jullie reacties. En wie weet, tot ziens op de NOT!

Er is er één jarig!

Lang, lang geleden, toen ik zelf mocht trakteren op de lagere school in Luttelgeest maakte mijn moeder de avond van tevoren ieder jaar weer dezelfde traktatie. Een prikkertje met een stukje kaas, een klein knakworstje of een plakje rookworst en een stukje augurk of een zilveruitje er bovenop. Dat was feest, dat hoorde echt bij een verjaardag, een heerlijk hartig hapje. Ik kan mij nog zo goed het feestelijke gevoel herinneren dat hoorde bij die schaal met prikkertjes.

In de jaren dat mijn eigen kinderen op de basisschool zaten, dat was ongeveer tien jaar geleden, was het de gewoonte om een combinatie van een knutsel te maken met daarin of op een hartige traktatie. Vaak iets met fruit of een gebakken broodje met een worstje er in. Onze dochter is vlak voor Sinterklaas jarig, voor haar hebben we wel eens mandarijntjes aangekleed als zwarte pietjes. Ook weet ik nog goed dat ik voor zoon zijn achtste verjaardag achten gemaakt had van twee ringen ananas aan een satéprikker. Vrolijke en redelijk gezonde dingen om uit te delen verzonnen we altijd. En wij niet alleen, dat was de gewoonte op school en daar week bijna niemand van af.

Vorige week was ik dan ook zeer verrast toen er vier kinderen trakteerden, die allemaal in of vlak na de kerstvakantie jarig waren geweest. Alle vier deelden ze snoep uit en niet een klein beetje maar: Een roze koek en een spekje, een plastic zakje met daarin smarties, een dropveter en een lollie, een bekertje vol snoep, dat soort hoeveelheden....Is dit een nieuwe trend? Heb ik iets gemist of niet goed gecommuniceerd? Krijgen alle kinderen fluor bij de tandarts, dus snoepen ze er maar op los zonder gaatjes te krijgen?

Toen ik aan één van mijn jongste collega's vroeg wat zij er van vond, reageerde die vrij laconiek. Ach, bij een verjaardag deel je toch snoep uit, dat deed ik als kind vroeger ook....Ik was verbaasd en ben dat nog steeds. Zal eens kijken wat er over trakteren op de schoolwebsite staat, en misschien een boekje met ideeën voor gezonde traktaties bij Flip de Beer in de koffer doen, dat is wel een aardige hint, toch?

Wat wordt er bij jou in de klas getrakteerd? Heb je nog tips aan mijn snoeperige ouders? Ik lees het graag!

Voorleesontbijt, de voorpret...

Vroeger waren we op school soms lang aan het denken over of zoeken naar geschikte voorlezers voor het jaarlijkse voorleesontbijt. Meestal kwamen er mensen dicht uit de buurt: Een dominee, een schooltuinjuf, luizenpluismoeders en zelfs een keer de burgemeester. Op de één of andere manier bekenden van de kinderen. Deze mensen hadden best plezier in het voorlezen maar toch was het meestal veel georganiseer om een aantal geschikte kandidaten op de goede dag bij elkaar te krijgen.
Tot er iemand op het idee kwam om oma’s en opa’s te vragen. We hadden niet ingeschat dat het enthousiasme en het plezier bij kinderen en grootouders zo groot zou zijn. Ik vind het ieder jaar weer ontroerend om te zien hoe liefdevol en aandachtig de oma’s en opa’s genieten van de nabijheid van hun kleinkinderen. En hoe de kleuters vertrouwd zijn met hun grootouders, heerlijk kunnen zijn wie ze zijn.
Op de deur van de klas hangen we een week van tevoren een lijst met lekkere ontbijtideetjes. Poffertjes, fruitspiesjes, krentenbollen, minicroissantjes, beschuitjes, enz...Ouders schrijven hun naam achter het lekkers dat ze mee willen nemen en zo ontstaat er op de ochtend van 19 januari, dat zie ik nu al voor mij, een fantastisch ontbijtbuffet.
Voor het zover is ga ik nog even langs de kinderboekenwinkel om ‘Fiet wil rennen’ te halen. Het prentenboek van het jaar. Misschien kunnen we het boek wel uitspelen met de collega’s?!Enkele jaren geleden hebben twee juffen het boek ‘Kleine kangoeroe’ gespeeld bij het ontbijt, dat was zo ontzettend leuk. Voor ‘Fiet wil rennen’ hebben we een flinke storm nodig. Is er al iemand met een idee? Gaan jullie mee doen met het voorleesontbijt? Kennen jullie in België ook een voorleesontbijt?
Ter inspiratie een leuke website met recensies van kinderboeken, Fiet staat er ook op. Een gezellig voorleesontbijt gewenst!

http://leesfeest.nl/