JufSint

De open haard brandt op het digibord, we zitten in de kring, de hulpjes plakken de bijna laatste sticker op de aftelkalender naar 5 december. Ik kijk rond en zie gespannen gezichten. Nog een nachtje slapen, dan is het zo ver, dan komt Sinterklaas bij ons op bezoek. Gisteren kwam er een brief van de pieten. Of de kleuters wat warme dekens en knuffels mee wilden nemen. De pieten slapen in de oude caravan op het plein en dat is best koud in de winter. Wat hartverwarmend om te zien, dat er dekens, kussens en een mooie voorraad knuffels mee naar school gebracht is vanochtend. Straks tijdens het buiten spelen zullen we alles naar de caravan brengen en het gezellig en warm inrichten voor de pieten. Nu zitten we nog in de kring en ik stel voor dat we het Sintbezoek alvast een keertje spelen. Ik zal Sinterklaas zijn en krijg van de kleuters aanwijzingen wat ik moet doen en wat ik nodig heb. Een van de dekentjes is mijn mantel, de mijter en de staf liggen op de stoomboot in de gang. We spreken af dat ik die op haal, dat ik aan zal kloppen en dat de kleuters dan 'Sinterklaasje kom maar binnen' zullen zingen. Ik stap, zo waardig mogelijk de klas in, ga zitten en groet de kleuters met een 'Sinterklaasstem'. Ik vraag hoe het met ze gaat en roep de kleurengroepjes om de beurt naar voren. Ze vertellen waar ze graag spelen, geven een hand, zingen een liedje, alle groepjes komen aan de beurt. Dan is het tijd voor Sint om weer te gaan. Ik sta op, zwaai zachtjes met mijn hand, pak de staf en vertel de kleuters dat ik morgen terug kom met de cadeautjes. Nog een nachtje slapen....De kleuters zingen 'Dag Sinterklaasje, daaaaag, daaaaag' uit volle borst. Ik ga naar de gang, leg de staf, de mijter en het dekentje weer op de stoomboot en ga de klas weer in. 'Juf, juf, wat jammer dat je er niet was, Sinterklaas is net bij ons geweest', roepen de kleuters. Ik sta even stil, geniet van dit prachtige moment en besef weer hoe bijzonder mooi het leven in een kleuterklas kan zijn.

Sinterklaascadeautjes

'Lang geleden, op mijn oude school.....' Zo begint collega M regelmatig een verhaal. Ze heeft goede herinneringen aan haar school in R en vertelt die graag door. Ik denk ook even terug aan de tijd dat ik in Lelystad werkte en herinner mij dat we in de week voor 5 december een avond op school kwamen met alle ouders (vooral moeders) van de kleuters en dan zelf de Sintcadeautjes maakten. Of maakten we er een surprise om heen? Ik twijfel er ineens over. Dat weten meelezende oud collega's misschien nog? We versierden die avond ook mandarijnen, ze kregen een pet op met een veer, een paar ogen, een mond en een kraagje. Hopla, fleurige oranje pietjes die we, pardon, die Sint in de schoenen van de kleuters stopte.

(foto Bianca Oldenbeuving)Wat een werk en tegelijk veel gezelligheid, tijd om bij te praten tijdens het knutselen. Het gevoel dat we samen 'the village to raise a child' vormden, groeide tijdens zo'n avond. Zou het in deze tijd nog kunnen, met ouders op school een cadeautje knutselen? Iets naaien of vilten of schilderen? Een workshop 'schrijf een lief gedichtje of verhaal voor je eigen kind'. Ik word warm van het idee en zou de workshop zo willen geven ;-) Misschien volgend jaar...Voor dit jaar hebben we de cadeautjes al uitgezocht. In onze eigen plaatselijke kinderboekenwinkel Silvester. Ik kan niet genoeg reclame maken voor deze allermooiste en waardevolste winkel van de stad. Vorig jaar kochten we er voor alle kleuters een mini Haba spelletje, dit jaar krijgen ze een boekje. Wonderlijk dat dat kan, een samen lees boekje voor vijf euro per kind. Sint is er blij mee en we hopen dat de kleuters er straks ook plezier aan zullen beleven. Vorig jaar werd ik rond Sinterklaas ziek en heb toen niet gehoord of de spelletjes van Haba in de smaak vielen. Zijn er ouders van kleuters die er iets over willen schrijven in een reactie? En collega juffen, wat geeft Sint de kleuters bij jullie op school? Ik laat mij graag inspireren voor volgend jaar!

Reisverslag deel drie

Waarom duurde het zo lang voor ik weer verder typte aan 'Op reis met de kleuters'? Vroeg ik mijzelf af. Misschien omdat ik het komende stukje van het verhaal, dat ik voor de zomer schreef, zo opsommerig vind klinken, zo niet spannend, zo informatief. Maar goed, op verzoek van verschillende lezers ga ik er nu voor zitten en hoop dat jullie het toch met plezier zullen lezen. Tijdens de reis zijn de kleuters actief, in beweging. Ze spelen veel, buiten en binnen, rennen en gymmen en klimmen en springen, ze rollen en hinkelen en vallen en staan weer op. Zo ontwikkelt de motoriek zich en de oriëntatie in de ruimte. Kleuters doen heel veel indrukken op, beleven veel tijdens uitstapjes, in verhalen en gewoon in het dagelijkse leven, onderweg van huis naar school, in de klas, buiten in de natuur of tijdens het winkelen in het stadshart. Op school is er de ruimte om al die indrukken te verwerken, te ordenen, te begrijpen. Dat gebeurt door spel en door het werken met allerlei, vaak toevallig (vroeger waardeloos, daarna kosteloos, nu toevallig genoemd, bakjes, lappen, bladeren, wc rollen, enzovoort)expressiemateriaal.

Naast het toevallige materiaal is er ook heel veel expressiemateriaal te koop. We zorgen op school voor een rijk milieu wat dat betreft. Hoeken met een afwisselende inrichting, veel soorten papier, teken en verfspullen, klei, bouw en constructiemateriaal, wereldspelmateriaal, scharen, plaksel. Allemaal spullen om vorm te geven aan je eigen beleving, jouw wereld. ' Het is goed zoals jij het doet' leren wij de kleuters. Zo ontwikkelen zij zich tot vindingrijke kleine kunstenaars, vol zelfvertrouwen en initiatief. Betrokken bij waar ze mee bezig zijn, helemaal in het nu. Mooi meegenomen is dat door het tekenen, knutselen, schilderen, de fijne motoriek zich als vanzelf ontwikkeld, en de oriëntatie in het platte vlak. Handig als ze in groep drie gaan leren lezen en schrijven. Spelen doe je soms alleen en heel vaak samen. Gisteren hoorde ik Maud Lucas ten huwelijk vragen in de boekenwinkel die we sinds de kinderboekenweek in onze klas hebben. Een ontroerend moment. Tijdens het spel gebeuren er ook minder aardige dingen. 'Jij was de boef en ik was de baas...' Rollen worden verdeeld en dat levert soms ruzie op. Onenigheid, het weer goed maken, elkaar helpen en troosten. Het hoort er allemaal bij. Zo groeien kleine en soms nog redelijk egocentrische jonge kleuters op tot leuke sociale zesjarigen. Tot kanjers met vaak een witte pet op, leren ze dmv het Kanjerproject. In een kleuterklas is het bijna nooit stil. Er wordt heel veel gepraat, er worden plannen gemaakt,verhalen verteld, vragen gesteld. We lezen prentenboeken, maken zelf verhalen, lezen gedichtjes, raadsels en rijmpjes, voila de taal ontwikkelt zich! We doen veel geluidenspelletjes, leren klankgebaren, zingen zo graag. De auditieve ontwikkeling, een hele belangrijke voorwaarde voor het leren lezen straks (eigenlijk de belangrijkste)heeft onze aandacht. Puzzelen, knippen en plakken, vouwen, zijn belangrijk voor de visuele ontwikkeling. Oeps, wie heeft tot hier door gelezen? Dit bedoel ik dus met niet spannend. Ik vind mijn verhaal een opsomming worden. Hoe kan het beter? Wie heeft een tip? Laat het maar horen in een reactie! En tot ziens bij deel drie van dit verhaal.

Omgewaaide boom

Toevallig kwam ik donderdag met de auto naar school en zag toen dat er bij de bovenbouw ingang een boom was omgewaaid. En niet zomaar een boom....Een boom vol bessen! Geen idee hoe de boom heet, maar ik zag in deze toch wel zielig van zijn wortels afgknapte boom in drie seconden speelmogelijkheden voor drie weken. Bessen plukken, klimmen, takken zagen, een hut bouwen onder de boom. Jammergenoeg lag de boom ver van ons kleuterplein en was te zwaar om met de kleuters te verslepen. Dan er maar op af! We hadden de eerste buitenspeelbeurt en zijn met bakjes en emmertjes naar de boom gelopen. Indrukwekkend dikke bessen glommen ons tegemoet. 'Kijk, zo'n grote, deze is nog groter' .....'Hier heel veel kleintjes' ....'Deze zijn oranje'....'Deze groen, die zijn nog niet rijp'.....'Die rode zijn zachter dan de groene'....Ik luisterde geboeid naar alle opmerkingen om mij heen. Onze ontdekkingsreizigers waren in hun element, zo veel te zien en te beleven, te leren! 'Gaan we nu jam maken', vroeg Quincy, toen we met volgeladen emmers en bakjes terug liepen naar het plein. Wat een logische gedachte! De laatste week voor de zomervakantie maakten we jam van ienie mini rode bessen, dus van deze megagrote bessen zou je nog veel meer jam kunnen maken. Helaas, legde ik uit. Deze bessen zijn niet lekker om te eten maar wel heel gaaf om mee te spelen. Ik heb de grote naalden opgezocht en er zijn prachtige bessenkettingen geregen. We hebben een paar emmers water buiten gezet en heel veel soep met (bessen)ballen gekookt. Uiteindelijk werd er ook nog een soort jam gemaakt. Zoals in Frankrijk vroeger de druiven geplet werden om sap uit te persen, zo dansten enkele kinderen in de pan met besjes. Toch nog jam. Vandaag wilden we nog wat bessen gaan halen maar jammergenoeg was de gemeente snel met het opruimen van de boom, hij was al weg. Ik heb de kleuters beloofd dat we volgende week naar het park gaan om hazelnoten te gaan zoeken. Lucas kwam toen op het idee om walnoten te gaan vragen aan zijn opa. Wat een rijkdom alles wat er zo maar in de natuur om ons heen te vinden is. Laat de herfst maar komen, wij hebben er zin in! (de rest van het vervolgverhaal van voor de vakantie volgt nog ;-) http://www.bomengids.nl/herfstwinter2004/pics/Meelbes__Sorbus_aria__Whitebeamimg_6692.jpg Toch nog maar even opgezocht, meelbessen waren het!

Vervolg op reis

Vol verwachting komen ze binnen, de een met een enorm gevulde rugzak, de ander met een bijna lege knalroze 'hello kitty' koffer. Iedere kleuter met een eigen achtergrond, ervaring, ontwikkeling. Wat zijn de verschillen tussen vier jarigen groot! Wat hen bindt, is hun nieuwsgierigheid, hun zin om op reis te gaan, hun enthousiasme om te leren, de wereld te ontdekken. Dat doen kleuters met al hun zintuigen en al bewegend. Ze voelen de glibberige slakken over hun handen kruipen, zien elke vlieg in de klas vliegen, horen alle sirenes van voorbij rijdende brandweerauto's, ruiken het pas gemaaide gras en proeven van elkaars koekjes en fruit. Al meer dan dertig jaar reis ik met de kleuters mee. Soms loop ik een poosje achter hen aan. Ik sjouw namelijk nogal wat bagage mee; Een koffer vol studieboeken met titels als: 'zien en ontdekken', 'denken met je handen', 'beeldend werken'. Jaargangen inspirerende tijdschriften zoals 'Educare' en 'Egoscoop', en tegenwoordig ook een computertje. Wat kan ik daar als reisbegeleider veel boeiende informatie vinden. JufJanneke.nl, de community 1-2 van kennisnet, de pinterest van collega Rianne en natuurlijk mijn eigen kleuterspelblog, handige bagage! Af en toe loop ik voor op en wijs de weg, als de kleuters die even kwijt zijn. Ik luister, kijk, stel vragen, ik speel mee, troost, plak pleisters en verschoon broeken. Soms sta ik ook een tijdje stil en zit dan inderdaad op de boomstambank bij de zandbak. Ik zie zo veel gebeuren om mij heen. Dat stil zitten duurt nooit lang. Kleuters hebben veel te vertellen, te vragen en te laten zien. Ja, okay, hoor ik nu iemand zeggen. Mooi verhaal, maar wat leren de kleuters dan, tijdens die ontdekkingsreis en hoe gaat dat dan? Halen ze de citoscores aan het eind van de reis? Daar heb ik wel vertrouwen in! En ik schrijf er binnenkort meer over.

Ontdekkingsreis

Toen ik een paar maanden geledenop een mooie zonnige dag met de bijtjesklas naar de kinderboerderij ging en we na het bezoeken en knuffelen van alle dieren nog even naar de geitenweide gingen, lag daar een enorme omgezaagde populier. De kleuters klommen over de stam en tussen de takken door. Ik liep er met de begeleidende ouders om heen, een beetje griezelend-gaat dit allemaal goed- en tegelijk vertrouwend op mijn ervaring. Kleuters weten meestal heel aardig wat ze al wel of nog niet kunnen. Een van de kleuters kwam op dat moment naar mij toe en zij stralend: 'Het lijkt wel vakantie, juf....' Ja, ik voelde hetzelfde. Wat een ontspannen, heerlijke tijd hadden we hier met elkaar, het leek wel vakantie! Toen Wim, onze directeur maandag voorstelde dat ik op de plandag iets over mijn visie op 'kleuteronderwijs' zou vertellen, dacht ik aan de uitspraak 'Het lijkt wel vakantie' . Misschien denken jullie nu aan ontspannen in de zon op de rand van de zandbak zitten en vraag je je af, 'waarom zijn die kleuterjuffen dan vaak zo moe, aan het eind van de dag?' Dat zal ik uitleggen. Het woord 'vakantie' vervang ik dan door 'op reis zijn' op ontdekkingsreis. Niet met Kras of Fox, geen georganiseerde reis, waar alle plaatsen waar je terecht komt al vast liggen en waar alles al van a tot z voor je geregeld is. Het leven in een kleuterklas lijkt in mijn ogen meer op een backpacktrip. Het ticket naar het nieuwe onbekende land, dat kleuterklas heet, krijg je gratis als je vier jaar wordt. Vol verlangen om op reis te gaan kijken de meeste kleuters uit naar die grote dag.... Morgen vervolg ;-)

Avondvierdaagse

Met het zweet op haar rug zit de voorzitter van de ouderraad achter haar tafeltje, midden op het stadhuisplein. Om haar heen duizenden kinderen die staan te popelen om te gaan lopen. Het is de eerste wandelavond, veel kleuters lopen voor het eerst van hun leven mee. Ze hebben er zin in en wat is de teleurstelling dan groot als je naam niet op de deelnemerslijst staat. Er was iets mis gegaan met het opgeven maar dat doet er nu helemaal niet toe. 'Loop maar gewoon mee, met of zonder deelnemersbewijs, wat maakt het uit?!'stel ik voor. 'Dan krijgt ze geen medaille juf...' Okay, ik zie een paar grote vragende ogen van de kleuter uit mijn klas en besluit dan om naar de plek te gaan waar individuele lopers zich in kunnen schrijven om daar een kaartje te gaan kopen. Oeps, die rij is lang. De avondvierdaagse vertrekt intussen en de stoet wurmt zich precies door het straatje waar de wachtrij ook staat. Wie heeft dit verzonnen? Als de Margrietschool langs komt, zie ik veel vragende blikken. Wat sta jij hier, juf? Kom, we gaan! Ik blijf achter in de rij en wacht en wacht en wacht en als de allerlaatste wandelaars het plein verlaten ben ik eindelijk aan de beurt. Yes, ik heb een kaartje! Maar wat nu? Terug naar mijn fiets en op naar de pauzeplek, een schoolplein in Segwaert. Precies tegelijk met de wandelaars kom ik daar aan. Wat een drukte, zo veel kinderen op dat plein. Kinderen zijn ouders kwijt, ouders zoeken kinderen. Gelukkig is er de schoolvlag als vertrouwd verzamelpunt. Vrolijke ouderraadsleden delen drinken en lekkers uit. De voorzitter is er ook weer, overal zorgend, regelend, organiserend. Ik overhandig het kaartje en fiets dan naar huis. 'Hoe was het, lekker gelopen?' vragen ze thuis. 'Dat ga ik donderdag maar doen, vandaag heb ik gefietst' antwoord ik en schrijf dan eindelijk weer eens een stukje op dit blog ;-)

Groen schoolplein

'Ik wil graag een schommel, en ik graag een voetbalkooi, en die duikelstangen kunnen wel weg, daar speelt niemand mee.' De meiden uit groep vijf en zes, die naar mij toe komen als ik met Heleen van ontwerpbureau 'In het wild' speurend over het plein loop weten best wat ze willen. Zo gaaf om te merken dat ze meteen ideeën hebben als wij vragen naar spelen op het schoolplein. Ik wandel met Heleen een uurtje rond en krijg daar zo veel energie van. Zij heeft al dertig scholen geholpen met het vergroenen van hun plein, die ervaring klinkt door in alle voorstellen die ze doet. Ik kan zelf ook veel verzinnen, kinderen kunnen dat zeker, Heleen heeft er haar vak van gemaakt: De schoolomgeving uitdagend maken om te spelen. Wat een geweldige ervaring om met haar kennis te maken! Naast het maken van 'wilde' plannen heeft Heleen ook mooie tips. Stel een corveeploeg samen die elke week een uurtje opruimt en veegt op het plein. Maak een rooster bij de voordeur waar de kinderen hun schoenen op kunnen stampen, dat scheelt veel inloop van zand. Laat één groep kinderen verantwoordelijk zijn voor de groentetuintjes. We fantaseren verder over klimbomen, hoogteverschillen, een waterpomp, stapelsteenmuurtjes, leibomen, wilgentenenhutten. Als we weer binnen zijn, laat ze mij nog een presentatie op haar computer zien. Wat zijn er veel mogelijkheden wat het buiten spelen betreft. Ik word er heel blij van. Gisteravond las ik het rapport 'Scholen met succes' over onze school. Best een positief verhaal. Tegelijk staat op nummer drie van de minpunten :De speelmogelijkheden op het plein. Ik stel mij voor dat dat die negatieve waardering in een volgende enquette veranderd zal zijn in een positieve. Tegelijk heb ik ineens een plan voor een mooi welkomscadeau voor onze nieuwe directeur. Als we alle kinderen vrijdag wat zonnebloemzaadjes meegeven en ze vragen om die thuis op te kweken en na de meivakantie weer mee naar school te nemen. Dan planten we die plantjes in de tuin. Als teken, symbool voor wat we willen zijn, een school waar kinderen kunnen groeien en bloeien, in een gezellig gebouw en in een heerlijke groene, uitdagende buitenruimte.

Schoonmaak

Een bezem door de klas, dat is niet nodig. De vloer is al keurig geveegd door onze Brandy, super vrolijke en ijverige stagiaire, die de kleuters en mij met haar rustige en grappige uitstraling elke dag blij maakt. Het schoonmaakwerk dat er nog over is, is voor de schoonmaakster. Zij dweilt de vloer, leegt de prullenbak, neemt het aanrecht af en poetst de toiletten. Dat doet ze heel trouw, al jaren en wij zijn blij met haar. Toch heeft ze zelf vaak het gevoel dat ze tijd tekort komt. De kasten, vensterbanken, tafels en stoelen worden in een kleuterklas stoffig en vooral plakkerig. Ik maak af en toe een emmertje warm sop, knip gele wegwerpvaatdoekjes in vieren en las een poetsmoment in. Wat doen kleuters liever dan kliederen, pardon, spelen met water?! Echt spic en span wordt het niet van dat kleutergepoets en daarom komt er twee keer per maand een moeder (vaders zie ik dit jaar nog niet op de lijst staan ;-( een uurtje soppen op school. Gezellig op de woensdag van twaalf tot een uur. Jaren geleden is deze traditie gestart door mijn buurvrouw Annet. Ik had haar zoon in de klas. Hij kreeg het soms erg benauwd van het stoffige klimaat op school. Er lag toen nog vloerbedekking. Dat leverde veel stof op, verschrikkelijk vervelend voor astmatische kinderen. De afgelopen jaren werd de animo om te komen schoonmaken iets minder. Dit jaar hebben we er een nieuw begin mee gemaakt. Wat is dat fijn! De vensterbanken, de tafels, de computertafel, de kasten, ze genieten allemaal volop van de extra aandacht die ze krijgen. Tevreden staan ze, na in minder dan een uur door Dagmar en Celeste te zijn gepoetst te blinken in de zon. Ik ben er heel erg blij mee met deze extra hulp en geniet tegelijk van het contact. Tijdens het poetsen ben ik meestal in de klas. Als de schoonmaak klaar is, drinken we een kopje thee en praten even bij. Vind jij het ook leuk om een keer een thee/schoonmaakuurtje in de bijtjesklas door te brengen. De intekenlijst hangt op het raam, hartelijk welkom!

Levensverhaal

'Op een dag voelde mama een kriebeltje in haar buik.' Zo begin ik het vertellen van het levensverhaal van een kleuter als we een verjaardag vieren in de klas. De kleuters weten precies hoe het verhaal gaat en leven mee, vullen aan en hebben plezier om de grappige dingen die er gebeurden in hun leven. 'Mama gaat naar de dokter, want ze is misselijk, de dokter luistert en hoort een geluidje in haar buik,' zo gaat het verhaal verder. 'Dat is het hartje' roept Matthieu, die naast mij zit. Hij leeft volop mee met dit deel van het verhaal. Zijn mama krijgt binnenkort een baby en hij kan het geluid van het nieuwe hartje precies nadoen. 'Het lijkt wel een locomotief van een trein, zo snel klopt het,' vertelt hij zeer enthousiast. Zo mooi is het zwangerschapsdeel van het verhaal nog niet eerder geillustreerd!'Mama gaat naar huis en vertelt aan papa dat ze een grote verrassing heeft, er groeit een kindje in haar buik!' Mama Natascha van jarige Thijmen knuffelt papa Hidde vandaag in het verhaal, ze zijn zo blij met de komst van hun kleine schat. Dan gaat de buik groeien. De kleuters rekken hun armen zo ver als ze kunnen, en hebben allemaal ineens een enorme buik. Mama kan na een poosje bijna niet meer lopen en krijgt buikpijn. Ik denk dat het een voetballertje is, hij schopt zo hard, vermoedt ze elk verhaal weer. De kleuters weten dan al dat het tijd is voor de geboorte. Die bevalling is in een tel gepiept, hopla, daar ligt de kleine aan de borst en papa en mama kijken vol verwondering naar het prachtige kindje. Dan gaat het kindje groeien en leert praten. We brabbelen een poosje met elkaar, tatata,dadada,mamama, heerlijk om je even als een baby te gedragen. Als de baby een jaar wordt, gaan we kleine stapjes maken, leren lopen. Na de tweede verjaardag komt het hoogtepunt van het verhaal. Zelf leren eten. Ik zet een zogenaamd bordje pap neer en moet mij precies aan het verhaal houden. De eerste lepel pap komt op de neus terecht, de tweede in een oog, dan nog een in het andere oog, een in het oor en een in het andere oor. Leren eten is best moeilijk en zelf doen brengt heel veel plezier. Als ik een beetje afwijk van het verhaal en een lepeltje pap in het haar van de peuter terecht laat komen, joelt de hele klas: 'Neeeheee, nu in het ooooohooor!' Zo zijn we samen blij met hoe de kleuters groeien. Het verhaal gaat nog even verder. Leren plassen op een potje, alle kleuterjuffen kunnen zich voorstellen dat dat ook dikke pret oplevert. Als de kinderen drie jaar worden, komt de peuterspeelzaal in beeld. (Hoewel steeds meer kinderen daar niet naar toe gaan, misschien moet ik het verhaal op dit punt aanpassen) Op de vierde verjaardag is het naar school gaan het hoogtepunt. Ik weet nog wel hoe ze dan binnen kwamen en benadruk het verschil met nu. Wat zijn de kleuters als ze vijf worden al helemaal thuis in onze groep. De zesde verjaardag, ja dan zijn ze oudste kleuter en dat is ook echt een mijlpaal in een kleuterleven bij ons op school. Ik vraag de kleuters of ze iets kunnen vertellen over de jarige. En hoor dan zulke mooie dingen. 'Hij is lief, hij kan goed samen spelen, hij kan mooi tekenen, hij kan goed troosten, hij kan mij helpen, hij kan goed opruimen.' Ik zie de ogen van de jarige stralen als er lieve dingen over hem gezegd worden en ook mijn dag is weer goed.

Jarige juf

'Of zijn bij jou op school alle juffen tegelijk jarig?' Werd mij gisteren gevraagd. Tegelijk met een felicitatie voor mijn verjaardag, want 52 jaar geleden werd ik op 5-2 geboren. En voor de allereerste keer in mijn leven als juf heb ik nog geen feest gevierd op school. Dat was best vreemd. Op school voel ik mij altijd zo superjarig. Toch besloot ik om het feest even over te slaan. Deze week zijn onze kleutergroepen gesplitst. De oudste kleuters uit de twee klassen vormen nu samen een derde groep. Vandaag was mijn eerste werkdag zonder die oudsten en ik vond het zo vreemd om op deze dag een feest te gaan vieren. Hoewel de nieuwe kleutergroep iets is waar ik naar uit keek. Ik verheugde mij op het kleinere aantal kinderen en heb de mededeling dat er een derde kleutergroep bij zou komen als een cadeautje ontvangen. En toch is het wennen. Een klas wordt in de loop van de tijd een hecht cluppie, de kinderen worden een beetje van jou. Vriendschappen ontstaan tussen kleuters van vier jaar oud en van zes jaar oud. En nu ineens werd die klas door midden gescheurd. Ik ben er blij mee en moet er tegelijk aan wennen. Het was rustig en tegelijk een beetje kaal. Gelukkig kwam collega Silvy even langs met de nieuwe groep. De mama van Ella had ergens in een vriendenboekje gelezen wanneer ik jarig was. Zij had samen met Ella een cadeautje gemaakt. Een glas, versierd met hartjes en daarin een heel bijzonder waxinelichtje, met een oranje vlam die langzaam blauw kleurde. We hadden het kaarsje al aangestoken en toen Silvy met de eendjesklas kwam deden we dat nog een keer. Hoe bijzonder kan iets eenvoudigs zijn. Alle aandacht van de kleuters was gericht op het ene vlammetje dat heel langzaam van kleur veranderde. Toen het vlammetje bijna onzichtbaar werd hebben we met z'n allen tot 52 geteld en het ene kaarsje samen uitgeblazen. Dat was mijn feestje vandaag en het was goed. Hoe vier jij je verjaardag op school? Is een juffendag iets waar jij van geniet? En wat doe je op zo'n dag? Thuis vierde ik wel feest, dus daarom voor een keer een foto van mijn familie die hoedjes van kranten ging vouwen op mijn feestje. Weten jullie gelijk waarom ik ook zo graag knip en plak en verf en klei....

Muziekles

'Misschien vind je straks nog wat macaroni ergens op de vloer' zei de muziekjuf na afloop van de les tegen mij. Ze had 'instrumenten' bij zich en ik was er gelijk weg van. Ken je de automaten die vaak bij een snackbar staan en waar kinderen verleid worden om een verrassingsei te kopen? Misschien was deze juf verslaafd aan dit soort eieren of heeft ze haar halve familie gevraagd om de eieren te sparen. Ze had er in ieder geval genoeg bij zich. De verrassingen waren verdwenen en in plaats daarvan zat er nu macaroni in de eieren. Geweldige muziekinstrumenten, waarom was ik zelf nog nooit op dit idee gekomen?! Toen wij een groot muziekproject hadden vorig jaar heb ik schudkokers van wasbolletjes en papiermache gemaakt, wat een omslachtig gedoe, achteraf. Er ging tijdens de les inderdaad een eitje open. Ik zou ze vast maken met wat fleurig tape, als ik de muziekjuf was. Misschien gaat ze dat wel doen, als ze hier mee leest ;-)

Het liedje dat ze de kleuters leerde was leuk: http://www.youtube.com/watch?v=00bAC3VDrJo Voor de vaders en moeders die hier mee lezen, leuk om thuis nog eens te laten zien en samen te zingen met de kinderen. Naast zingen en muziek maken gingen we 'sneeuw blazen' en gooien met 'sneeuw'. Iedere kleuter kreeg een wattenbolletje en liet dat dwarrelen.

Ik deed gezellig mee met de les en dacht tegelijk even terug aan mijn eigen muziekles vorige week vrijdag. Toen kwam Wil, onze directeur een poosje bij ons in de klas kijken, als voorbereiding op mijn functioneringsgesprek. En hoe oud ik ook word, en hoe goed ik ook weet dat ik best een aardige kleuterjuf ben, die veel plezier heeft in haar klas en leuke dingen doet met de kleuters en ze wat leert en laat beleven, en toch, ja echt waar, ging ik mijn best doen op een leuk lesje. En het werd een leuk lesje!

Van sinterklaas had ik de cd Canto Ostinata gekregen, prachtige meditatieve muziek. Twee kleuters mochten bewegen op de muziek en als de muziek stopte naar elkaar toe lopen en elkaar een gelukkig nieuwjaar wensen, met een hand of een knuffel of een high five of een boks. Elke keer als de muziek weer begon kwamen er twee kinderen bij en zo was na een poosje de hele klas 'op de vloer'. Toen iedereen elkaar een gelukkig nieuwjaar had gewenst vormden de kleuters spontaan kringetjes en dansten in het rond.

Ik keek er naar en dacht aan de definitie van succes die ik pas gehoord had in een TEDtalk van Benjamin Zander. Hij is een heel beroemde dirigent en pianist en vertelde: Ik meet mijn succes af aan het aantal twinkelende ogen dat ik om mij heen zie. Prachtig, Dat doe ik ook! Toen we later op de middag gingen spelen nam een aantal kinderen de cdspeler mee naar de gang en daar werd vrolijk verder gedanst. Na een poosje kwamen ze naar mij toe. 'Juf, mogen we een andere cd, deze is een beetje saai'. Okay, canto is misschien meer geschikt voor mij. Luister maar: http://www.youtube.com/watch?v=JDCsOL2vBJc

Winterwereld

'Goedemorgen, houden jullie de jassen, de skipakken, de snowboots en de handschoenen maar aan.' Zo begroette ik de kleuters gisterochtend. We hadden de eerste buitenspeelbeurt en het aankleden, je kunt het gerust inpakken noemen, van de kleuters, is tijdens deze winterse dagen een hele klus. Waarom eerst alles uit trekken, een half uurtje in de kring zitten, dan alles weer aan trekken? Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?! In een lange rij wandelden we naar het park. Dankzij onze stagiaire durf ik dat aan. De kleuters weten heel goed dat ik voorop loop en juf Brandy achteraan. En zij er allemaal veilig tussen in. Het oversteken van het fietspad is de enige hobbel die we moeten nemen. Wat een geluk hebben we, dat het wijkpark zo dichtbij is.

Er ligt ijs op de sloot en onze grootste durfal heeft een tak gepakt en gooit die op het ijs. Dat doen de anderen hem graag na. Ze staan aan de rand van de sloot en laten de takken over het ijs glijden. Ik overweeg om er zelf even met een voet op te stappen om te laten zien dat het ijs wel sterk genoeg is voor de takken maar nog niet sterk genoeg om ons te dragen. Dan denk ik terug aan vorig jaar, en durf het toch niet aan. Toen liet ik een rubberbootje te water, vlak voor de aankomst van Sinterklaas en gleed op mijn rug, van de wal in de sloot in de modder. Nee laat maar, ik vertel over het dunne ijs en we wandelen verder. Medewerkers van de gemeente zijn hoog in een boom takken aan het snoeien. Daar kunnen we niet zo maar aan voorbij lopen. 'Waarom doen ze dat juf' Heerlijk, zulke vragen! Het liefst zou ik de vraag aan de mannen zelf stellen maar zij hebben oorberschermers op en horen ons niet.

Na even over het hoe en waarom van snoeien gepraat te hebben komen we bij een helling. Ik vraag juf Brandy of zij naar boven wil klimmen, wie wil mag mee gaan. De schoenen van de juf zijn te glad, de kleuters zijn al boven als juf Brandy nog beneden staat. We spreken af dat zij onder aan de helling blijft staan en dat ik van bovenaf het overzicht houd. Dat gaat prima. Wat een rijkdom zo'n stagiaire besef ik weer heel goed. Alleen was ik niet met zo'n hele groep gaan glijden.

Dan moet er iemand plassen. Ik stel nog voor om dat even tegen een boom te doen, voor deze keer maar nee, daar vindt deze kleuter het veel te koud voor. We gaan weer terug naar school. Veel kinderen hadden wel de hele ochtend willen blijven glijden en klimmen. Toch zie ik ook een groepje dat een beetje bibbert en blij is dat we weer naar binnen gaan. Zelf was ik vroeger ook zo'n koukleum, die heel erg genoot van de warme chocolademelk met slagroom als het winter was. Volgende week bij het voorleesontbijt gaan we warme chocomel maken, ik heb er nu al zin in!

Een nieuw begin

Als een blok viel ik gistermiddag op de bank in slaap. Twee uur later werd ik pas weer wakker. Vroeger, heel lang geleden, toen ik full-time werkte (1980-1987 op ’t Overstapje in Lelystad) had ik dat vaak op vrijdag. Nergens meer zin in, helemaal gesloopt door de enorme klas kleuters die ik toen had.

Daarbij leefde ik het leven zoals mijn jongere collega’s dat nu doen. Verschillende gezellige eetclubjes, sporten, vrijwilligerswerk doen en uitgaan. Op donderdagavond vaak tot diep in de nacht en dan de volgende ochtend, een beetje brak en vol goede herinneringen, vrolijk weer naar school. Vrijdagsavonds kon je me dan opvegen. Gisteren was dat op woensdagmiddag al het geval.

Zes weken geleden werd ik ziek. En gisteren ging ik voor het eerst na die zes weken, weer naar school. Ik zag er een beetje tegen op. Maar dat was helemaal niet nodig geweest. Wat zijn kleuters toch heerlijke wezens. Vol enthousiasme werd ik begroet, heel veel handen heb ik geschud. Goede wensen gegeven en ontvangen. Vriendelijke opmerkingen van ouders,klopjes op mijn schouder, een zoen, een knipoog, een omhelzing. Wat een warm welkom, dat deed mij goed! Toen de ouders weg waren en ik de kring rond keek, leek het alsof ik niet weg geweest was. Iemand voorspelde het al. ‘Juf zijn is net zoiets als fietsen, dat verleer je nooit’ En het is waar. Ik voelde mij gelijk weer thuis op school. Het enige verschil met vroeger is, dat ik nu na een ochtend al uitgeteld was, en 25 jaar geleden pas na een hele week. ‘Zou het dan toch de leeftijd zijn juf?’ merkte een vrolijke, ook niet meer de jongste vader, vanochtend op. Dat zal het zijn, maar ik ben er weer en wens jullie allemaal een vrolijk nieuwjaar, met genoeg energie en plezier in de dingen die je gaat doen dit nieuwe jaar!

Op de foto's staat Maud, zij was gisteren jarig en had prachtige viertjes gebakken om uit te delen. Haar buurmeisjes Renske en Mascha had ik jaren geleden al in de klas, hier ook een nieuw begin. Welkom Maud en heel veel plezier in de bijtjesklas!