Vakantie!

Het zit er op. Een hele week op school werken, ik ben het echt niet meer gewend. Elke avond na het eten lag ik uitgeteld op de bank en viel in slaap. Geen etentjes, theater of bioscoop, geen wandeling of fietstocht met vriendinnen, geen vrijwilligerswerk, geen creatieve wilde plannen maken. School, boodschappen doen, koken, eten, verhaaltje schrijven en slapen. Dat was mijn leven deze week. Vroeger (in Lelystad)ging ik na een vergadering op school elke dinsdag pizza eten met een aantal collega's, daarna nog naar het cafe en dan de volgende ochtend weer fris in de klas. Goede oude tijd ;-) Gelukkig deel ik de klas met collega Rianne. Ik en de kleuters zijn superblij met haar We hebben haar een brief geschreven. Gelukkig heeft zij hetzelfde gevoel als ik, na een dag op school is ze ook moe en dat snap ik goed als ik hoor wat de kleuters over haar vertellen. Lees maar! Lieve juf Rianne, Ik hoop dat je snel weer op school komt! Ik vind je lief. Je kan de kindjes goed helpen als iemand iets af gaat pakken. Als iemand gaat vallen ga je troosten. Je kan goed helpen de jassen dicht te doen. Ze heeft veel fantasie, dat zie ik aan haar gezicht. Ik vind haar lief omdat ze graag kindjes helpt. Ze gaat lief opruimen. Ze is dapper, als er iets moeilijks moet, dan doet ze het toch. Ze kan lief praten. Ik wou dat het maandag was en dat juf Rianne er was. Ik hoop dat ze snel weer beter wordt! Hartelijke groeten van alle bijtjeskleuters en een hele fijne vakantie! Voor mij was dit ook het laatste berichtje op kleuterspel in april. Ik heb het weerbericht in Berlijn net bekeken en dat ziet er super uit. Morgen eerst een dagje huishouden en dan gaan we lekker op reis. Hartelijk bedankt voor al jullie enthousiaste reacties op mijn schrijfsels en 'tot ziens' in mei!

Samenwerking

Vol verwondering bekijk ik keer op keer de kunstwerken die de kleuters deze week voor hun moeders gemaakt hebben. Allereerst een prachtige tekening. 'Het is goed, zoals jij het doet' zeggen we altijd tegen elkaar. En bijna iedereen snapt dat. Soms is er een kleuter die tegen een ander zegt: 'Jij krast, dat is niet mooi' Als ik zoiets hoor dan pak ik graag het plakboek van een kleuter er even bij om te laten zien hoe je tekent als je pas op school bent en hoe jouw tekeningen langzamerhand veranderen. Om de tekening heen plakten we een rand van kleurige plakkertjes. 'Een patroon' noemen de kleuters het. De jongste kleuters twee kleuren plakkertjes, de oudste kleuters vier kleuren. Het is zo leuk om te zien dat sommige kinderen keurige rechte rijen plakken, anderen dromerig hier en daar iets plakken en sommigen zeer creatief de plakkertjes als decoratie in het haar van hun moeder plakken. Alles kan en dat maakt het werken in een kleuterklas voor mij zo fijn.

Het liefst laat ik de kleuters alles voor hun moederdagcadeautje zelf doen. Ze stempelden een label met VOOR MAMA er op. Ze stempelden het inpakpapier met kurken en rolletjes. Ik was er zo blij mee, met het plezier waarmee de kleuters stempelden en met het resultaat. Het ziet er heel vrolijk uit. Maar toen, het inpakken, dat was voor de meeste kleuters nog net te moeilijk, schatte ik in. We zijn met de hele klas een wandeling door de school gaan maken, naar groep 7 van collega Andre. Hij en zijn klas doen graag even iets anders dan altijd maar taal en rekenen en daar hoopten wij op!

We waren welkom, hartelijk welkom zelfs. Ik vertelde over de hulp die we nodig hadden en die kregen we. Superhulp! De kinderen van groep 7 lazen met ons de moederdagboekjes, ze pakten de boekjes samen met de kleuters in, lazen nog een prentenboek met ons, ruimden in de stromende regen het buitenspeelgoed voor ons op en keken tot slot nog even een filmpje van buurman en buurman met ons.

Lieve kinderen, beste Andre, hartelijk bedankt voor de gezellige middag!

Biologie met kleuters

Biologen in de dop zijn het, de oudste kleuters. Vanochtend waren we in de schooltuin en hebben daar in de kletsnatte grond twee viooltjes geplant. Als mijn vader ons bezig zou zien, zou hij zeggen: 'Het is veel te nat om in de tuin te werken.' Omdat de grond op de schooltuin zulke mooie tuingrond is, konden we er wel in aan het werk. Het stukje waar wij dit jaar de tuinen hebben is een voormalige groentenkwekerij. Vroeger werd daar elk jaar nieuwe tuingrond opgebracht en het werd goed bemest. Nu is het de mooiste aarde die een tuinman/vrouw zich maar wensen kan!

We hebben viooltjes geplant en een beetje onkruid gewied. Daarna het gereedschap schoongemaakt en handen gewassen. Allemaal met plezier en zonder een wanklank. Toch was de betrokkenheid van de kleuters pas echt groot toen de les op de tuin was afgelopen. Bij een paar half verotte boomstammen vonden ze beestjes en wat voor beestjes! Duizend poten en, ik heb het net even opgezocht op internet, vuurkevers, knalrode kevers, zo gaaf om te zien. In de kruidentuin weten ze inmiddels precies de plaats waar de metalicblauwe kevertjes (bladhaantje, met dank aan google)te vinden zijn. Ik zie ze elke voorjaar weer en ben dan steeds verbaasd over het prachtige blauw.

Op de terugweg naar school hebben we een foto gemaakt bij een schitterende bloesemboom in het park en madeliefjes geplukt. Een schooltuin is leuk, alles wat we er om heen beleven maken deze woensdagochtenduurtjes onvergetelijk.

Gym

Er staat gym op het rooster. Daar merk ik nooit wat van. Op dinsdagmiddag geeft collega Rianne de gymles. Ze doet dat graag en goed. En ik ben daar blij mee. Gym is namelijk niet mijn ding. Ik zwem graag, het liefst in de zee. Zet een cdtje op en ik dans door de kamer. Geef mij een fiets en ik fiets graag een hele vakantie waar de wind mij naar toe waait. Wil je liever wandelen? Met alle plezier loop ik met je mee. Maar gym? Brrrr, de geur van de zaal doet mij al griezelen. De toestellen met vage namen als ‘paard’ en ‘bok.’ ‘De vouwhang’, iets wat je in de ringen moest doen, dat klinkt toch niet gezond?! Mijn nichtje Elvira heeft foto’s op haar facebook staan. Ze turnt bij de selectie en ik kijk met hele grote verbazing naar haar kunstige sprongen. Wonderlijk dat zij zo’n plezier heeft aan al die, in mijn beleving, superenge activiteiten. Ik vermijd ze al jaren.

De ouders van de kleuters in onze groep weten dat. Toen ik vanmiddag na de lunch de klas binnen kwam, was er een heel stel hun kind snel de gymkleren al aan het aantrekken. Het was immers dinsdag en er stond gym op het rooster. Oeps, nu kon ik moeilijk zeggen: ‘Sorry, het gaat niet door vandaag, aankleden maar weer.’ Er stond nog een circuit van vorige week in het speellokaal en ik heb de kleuters uitgelegd dat ze daar vrij op mochten spelen. Dat was voor sommigen even wennen. Zo maar van de ballonnenhoek naar het klimrek? Kan dat? Ja, dat kon vanmiddag en het was goed. Ik heb genoten van het plezier dat de kleuters hebben in bewegen in de gymzaal. De een klom steeds een trapje hoger in het klimrek, de ander ging jongleren met twee ballonnen. Er werd op allerlei manieren met de ballen gespeeld, de lange mat was de plek om te koprollen en later om kruiwagentje te spelen. Als afsluiting heb ik van iedereen een foto gemaakt. Laat maar zien wat je het leukst vond om te doen. Daar werd niet lang over nagedacht, zo veel leuke dingen, om te doen. Gym is duidelijk wel ‘een ding’ van kleuters! Volgende keer jij weer Rianne?!

Moederdag idee

'Jannie, ben je halverwege de maand gestopt met schrijven?' vroeg mijn vriendinnetje Grietje gisteren op facebook. Zij blogt al zo lang als ik haar ken. Langer eigenlijk, want toen ik haar leerde kennen, blogde ze al, ik weet niet hoe lang. Zij zag wel voor zich hoe ik ook elke dag een stukje over mijn leven zou kunnen schrijven en ze weet hoe fijn het is om 'benzine' te krijgen:Reacties op schrijfsels waardoor ons motortje blijft draaien. Een trouwe schrijfster en lezer is ze. Ik was even gestopt lieve Grietje(neneh.nl)want ik heb drie dagen moederdag gevierd. Zoon die in Berlijn woont was even thuis en hoe gaat dat dan? Lekker koken en samen eten, een avondje met hem en zijn vriendin naar oma en opa, met z'n allen naar de prijsuitreiking van de ontwerpwedstrijd waar hij voor naar Eindhoven kwam, eten met zijn vrienden en hun ouders in de oude Philipsfabriek (usine.nl)en hem weer naar Amersfoort brengen waar hij op de ICE stapte die hem weer naar Berlijn terug bracht. Drie heerlijke moederdagen waren het. Ik heb niet aan schrijven gedacht. Nu krijg ik er weer zin in.Vanochtend hoorde ik dat mijn lieve collega ziek is. Ik ga voor haar invallen dus morgen ook aan de slag met moederdag maar dan anders. Moeders van kleuters in onze klas: Hier stoppen met lezen ;-)Anders is jullie moederdagcadeau straks geen verrassing meer. Eigenlijk duurt het nog zo lang, die moederdag aan het eind van twee weken meivakantie. Veel te lang voor kleuters, wat is drie weken? Een eeuwigheid in de ogen van een kind van vier. Toch wil ik iets met ze maken voor hun lieve moeders. En het wordt dit jaar weer een boekje. Een boekje met portretten van alle moeders van de kleuters in onze klas. In woord en beeld. Ieder kind maakt een tekening van mama. Op de rand van de zandbak praat ik tijdens het buiten spelen gezellig met de kleuters over hun moeders. Ik schrijf alles wat ze vertellen bij hun eigen tekening. Aan kinderen die heel gemakkelijk praten hoef ik alleen maar te vragen of ze iets willen vertellen over hun moeder. Aan anderen vraag ik hoe hun moeder er uit ziet. Daar komen vaak al hele grappige antwoorden op waaruit blijkt dat kinderen een heel eigen beeld van hun moeder hebben. Wat kan ze goed? Wat doet ze voor jou? Wat doe jij graag samen met je moeder? Dat zijn de vragen die ik ook stel en dat worden dan leuke verhalen bij de tekening. Alle tekeningen(steeds twee op een A4tje)leg in in het kopieerapparaat en dat maakt er een mooi boekje van. Een stapeltje eigenlijk, ik doe er een nietje door heen en dan is het een moederdagboekje. Andere jaren kregen moeders dan twee pakjes, een knutseltje gemaakt met de andere juf en het boekje van mij. Dit jaar dus alleen een boekje, met een lief opzegversje op de kaft. Ik zie nu al voor mij, hoe leuk het zal worden, jullie ook?!

Prentenboeken

Welke kleuterjuf kent hem niet? Eric Carle. Hij heeft zo veel prachtige prentenboeken gemaakt. Ik kijk even op zijn website en zie een heel gewoon mannetje. Helemaal geen kunstenaarstype. Hij doet mij een beetje denken aan @rnold onze ICTer, zoals die er over 10 jaar ongeveer uit zal zien ;-)

Toch is Carle voor mij een grote kunstenaar! Ik hou van de veelkleurigheid van zijn boeken en van de korte teksten. De boeken inspireren tot schilderen, collages maken, stempelen, scheuren en plakken. Tot het creatief vormgeven van je eigen wereld en daar zijn we met kleuters dagelijks mee bezig.

Aanstaande zondag vieren wij in de kerk tegenover de school een kerk-school dienst. Het gaat dan over vissen. Dus ik zocht een inspirerend verhaal over vissen. Mijn gedachten gingen meteen naar Swimmy. Kennen jullie het boek? Ik typte de titel in op google en hoopte op een digitale versie van het prentenboek. En vond die ook, een Japanse versie en een Spaanse maar dat maakte niet uit. Het ging mij om de beelden.

http://www.youtube.com/watch?v=YmpG4NZFG6Q

Ademloos hebben we zitten kijken naar het filmpje over het vindingrijke en dappere visje Swimmy. Tijdens het spelen daarna werden er prachtige visjes gestempeld, visjes van klei gemaakt en vissen van Knex. De betrokkenheid was zeer groot.

Ja, dacht ik toen, logisch een boek van Eric Carle inspireert altijd! Tot ik nog even beter keek. Swimmy is gemaakt door Leo Lionni....Oeps, een leerling van Carle misschien? Of zijn pseudoniem? Ach het maakt niet uit. Prentenboeken inspireren, dat is zeker. Wat is jouw mooiste prentenboek?

Vriendenboekje

Er liggen er nog twee op mij te wachten. Geduldig, op het tafeltje naast de telefoon. En ik weet al, als ik morgenochtend op school kom, dat de eerste vraag van de eigenaren van de boekjes zal zijn:'Juf, heb je al in mijn vriendenboekje geschreven?' Ik moet mij er altijd even toe zetten. Als ik eenmaal bezig ben, dan maak ik er wel wat leuks van met stickertjes en glittertjes en lieve woorden. Als daar in een vriendenboekje plaats voor is.

Soms zijn de thema's van de boekjes zo overheersend en staan er op alle bladzijdes plaatjes van Cars, K3, het huis Anubis. Er blijft weinig ruimte over voor eigen inbreng en echt mooi wil het ook niet worden. Dan heb ik heimwee naar het oude poeziealbum. Met heerlijk moralistische versjes en prachtige plaatjes op kraakheldere witte bladzijdes. Ik denk terug aan wat er in mijn eigen album stond.

'Wees steeds een zonnestraaltje
Voor elk die je ontmoet
Dan schenk je anderen vreugde
En heb je 't zelf ook goed'

Een zonnestraaltje, wat een prachtig beeld om aan iemand mee te geven. Wees steeds, is wel erg gebiedende wijs, een tamelijk zware opdracht. Toch houd ik van het versje en ook van het volgende

'Wees bevriend met kleine dingen,
met een bloemetje dat bloeit,
met de vogeltjes die zingen,
met een vlindertje dat stoeit
Met de hel'dre regendroppels
en de warme zonneschijn,
wees bevriend met kleine dingen,
en je zult gelukkig zijn'

Dit schreef mijn moeder in mijn poeziealbum en ze leefde het ook. Voor mij is het daarom een dierbaar versje gebleven.

Nu lezen kinderen in hun vriendenboekje dat hun moeder graag spaghetti at, dat haar hobby's lezen en wandelen waren en dat ze een hekel aan boodschappen doen had. Ergens is het wel persoonlijker dan een versje dat al bestaat. Toch blijft bij mij de heimwee naar de versjes. Ik deel er nog een met jullie.

Schrob de keuken, dweil de gang,
vang de spinnen, wees niet bang,
Schil de piepers, kook de pap,
dan vindt iedereen je knap!

Geschreven door een stoere vriendin, die haar gang al heel lang laat schrobben door haar hulp maar nog steeds niet bang is. Dat 'wees niet bang' is uit het versje met mij mee gegaan.

Vriendenboekje of poeziealbum? Wat zeggen jullie er van?

Vloerbedekking

In de notulen van de ouderraadsvergadering lees ik dat we volgend jaar nieuwe vloerbedekking krijgen in de kleutergroepen. Zo, daar ben ik blij mee!

Er ligt al meer dan vijftien jaar tapijt in onze klas en dat is in al die jaren zo smerig geworden. Nu krijgen we linoleum en ik verheug mij er zeer op. In gedachten zie ik al een mooie warme gele of oranje vloer, misschien met een aantal gekleurde vlakken er in verwerkt, als markering van bijvoorbeeld de hoeken. Of in het midden van de klas een ingelegde cirkel zoals in het speellokaal waar je makkelijk een kring op kunt maken, dat lijkt mij echt gaaf.

Iemand vertelde mij dat er naast veel voordelen, het is veel makkelijker schoon en stofvrij te houden, ook nadelen aan linoleum kleven. Tapijt dempt de geluiden in de klas, linoleum versterkt de geluiden. Het zal lawaaieriger worden. Is dat zo? Hebben jullie daar ervaring mee?

Toen onze dochter in groep drie zat, deed zij met haar klas een Zwitserland project. Ze moest toen slofjes mee naar school nemen, dat is in Zwisterland de gewoonte. Ook in Scandinavische landen dragen de kleuters speciaal binnen en ander buitenschoeisel. Het heeft wel wat en tegelijk lijkt het mij ook een heel gedoe. Schoenen aan, schoenen uit....Wij gaan zo vaak van binnen naar buiten en vice versa.

Vorige week vrijdag nog. Wij zijn vanwege het HGW weer begonnen met de dagritmekaarten en het heeft niet zo erg mijn aandacht. Met andere woorden: Ik vergeet de kaarten vaak. Vrijdagochtend aan het begin van de dag hing de knijper, die aangeeft wat we op dat moment gaan doen, nog bij het ‘naar huis gaan’ van gisteren. Een van de kleuters ging staan en zei: ‘He, de knijper hangt bij naar huis gaan, kom we gaan.’

En daar gingen ze, hopla, met z’n allen de gang in, de buitendeur stond nog open, het plein op. Heerlijke grappenmakers! Toen ze het plein af wilden rennen, de weg op, richting huis, moest ik wel roepen. ‘ Hallo, terug komen en met een grote glimlach op het gezicht kwam iedereen weer binnen. Wat een heerlijk begin van de dag, zo even met z’n allen naar buiten rennen ;-)

Zijn er scholen in Nederland die nog tapijt in de klas hebben? En zijn er klassen die speciaal binnen en buiten schoeisel gebruiken? Of liggen alle scholen intussen vol met linoleum en hoe bevalt dat? Hebben je tips of ideeen over een nieuwe vloer in de klas? Bedankt alvast en een fijne werkweek gewenst!

Muis in de mais

Zoals ons huis een verzamelplaats is van waardevolle dingen die we gekregen hebben, gevonden vaak, soms gekocht in ieder geval bewaard, zo is het magazijn in onze klas een zelfde soort schatkamer voor mij.

Als je als buitenstaander de deur open doet, schrik je misschien. Als je als directeur van de school naar binnen kijkt dan erger je je waarschijnlijk. Als je als collega iets nodig hebt moet je vaak even zoeken en als ik zelf naar binnen loop weet ik soms ook niet meer wat ik waar 'opgeruimd' heb.

Ik zie in zo veel dingen mogelijkheden: Bolletjes wol, lapjes, verkleedkleren, schelpen, stenen, eindeloos veel soorten en kleuren en formaten papier, themadozen met spullen voor kerst, pasen, sint, ziekenhuis,enz. Een voorraad plakkertjes, ballonnen, rietjes, slingers. Zie je het voor je hoe ons magazijn uitpuilt van doosjes en tasjes met waardevolle dingen?

Soms loopt het uit de hand en kunnen we het magazijn eigenlijk nauwlijks meer in. Het is vol, en er moet opgeruimd worden en dat vind ik het moeilijkste wat er is. Spullen weg gooien, waar we nog zo veel mee zouden kunnen. Ik neem mij dan voor om wat naar de kringloop te brengen. Dat voelt in ieder geval beter dan naar het grof vuil rijden.

Vorige week bedacht ik dat de grote doos met play mais best een 'sta-in-de-weg' was in ons magazijn. Ik besloot de doos op te graven uit een berg met spullen. Toen ik het ding te pakken had, rolden de stukjes er uit. Wat bleek? Onderin de doos zat een flink gat, en niet zo maar een gat, een gat met prachtige gekartelde randjes. Ik keek wat beter en zag op de grond kleine zwarte ronde keuteltjes liggen. Oeps, in ons kleurrijke magazijn woont waarschijnlijk een familie muis. Die spelen elke avond als wij naar huis zijn gezellig met de playmais en eten er lekker van.

Dat is nu dan afgelopen, jammer voor jullie muisjes! De kleuters hebben de hele vrijdagochtend met de playmais gespeeld. De doos is leeg. Ik stel mij voor dat de muizen eigenlijk onder de school wonen en door het gaatje in het kruipluik dat in ons magazijn ligt naar boven komen. Op dat gaatje ligt nu een blok, collega's de muizen komen nu naar jullie toe!

Wat is van waarde?

Ik kwam rond 22.00 uur 's avonds thuis en wilde de voordeur open doen. Dat ging niet. Aan de binnenkant zat de deur blijkbaar op het nachtslot. Er brandde geen licht en de gordijnen van de slaapkamer waren dicht.

Huh, was mijn eerste reactie, ben ik buiten gesloten? Waarom? Wat is er aan de hand met mijn Jan? Ik belde aan maar kreeg geen reactie. In mijn zak zaten kastanjes (het was oktober) die gooide ik tegen het slaapkamer raam, en ik hoopte dat Jan het gordijn open zou doen en uitroepen 'Oeps, sorry, per ongeluk de deur op slot gedaan' maar nee ook dat gebeurde niet. Ik belde naar de huistelefoon en naar de mobiele telefoon van Jan. Die laatste doet hij alleen maar aan als hij iemand wil bellen, dus ik wist al dat ik weinig kans maakte dat ik hem daar mee zou bereiken en dat klopte. Stil was het en bleef het.

Ik werd ongerust en na een poosje twijfelen, wat te doen, ben ik naar de buren gegaan. Daar was het donker, niemand thuis. Toen naar de buren een huis verderop. Zij deden open en vroegen of ik al om het huis heen gelopen was en bij de tuindeur had gekeken. Nee, dat was nog niet in mij op gekomen. Ik liep om het huis heen, de donkere tuin in en toen ik dichterbij kwam, zag ik de tuindeur op een kier staan. Nog steeds dacht ik aan Jan, wat was er aan de hand? Was hij niet goed in zijn cocosnoot geworden en gaan dwalen? Ik was ineens zo ongerust, durfde niet naar binnen, rende bibberend naar de buren en bonsde op hun raam.

De buurvrouw kwam snel naar buiten en gaf mij een arm, samen liepen we de tuin in en gingen door de openstaande deur naar binnen. We deden een lamp aan en in een oogopslag werd duidelijk wat er aan de hand was. Er was ingebroken. 'Oh', riep ik reuze opgelucht: 'Het is een inbraak.' Er was niets aan de hand met mijn Jan. Vijf minuten later kwam hij thuis van een vergadering en samen inspecteerden we het huis. Overal stonden kastjes en laatjes open. De inhoud van veel van de bakjes en doosjes en zakjes uit die kasten lag verspreid op de grond.

Ik was vooral verbaasd en stelde mij voor dat deze inbreker wel heel teleurgesteld moest zijn geweest bij het doorzoeken van ons huis. Papier, heeft hij (sorry, ik kan mij geen mevrouw voorstellen die met een koevoet een klein raampje forceerde en daardoor naar binnen klom) gevonden, boeken, kaarten, schriftjes, tekenpapier, briefpapier, heel veel pennen, potloden, schaartjes, plakboeken, kranten, tijdschriften, doosjes met lieve hebbedingetjes, kaarsjes en bloemenvaasjes, een verzameling glazen flesjes en potjes, bloemen en groentenzaden en lapjes stof en batikkleden, beeldjes en stenen en gedichtjes....En ga zo maar door.

Oeps, dit is wel een erg lange inleiding geworden op waar ik eigenlijk over wilde schrijven: Het magazijn in onze klas. Dat doe ik morgen dan maar!

Vragenlijstje

Op verzoek van Mir, een kleuterleidster uit Vlaams Belgie, plak ik in dit stukje de vragen die wij aan de ouders van de kleuters in onze klas stelden als voorbereiding op de 10 minutenavond.

Ik kwam op het idee naar aanleiding van de cursus HGW die wij met het team volgen. Tijdens een van de cursusmiddagen dachten wij na over: 'Wat zijn de behoeften en belemmeringen die kleuters in ervaren in onze klas.' Ik vertaal het als: 'Wat hebben de kleuters nodig en waar hebben ze last van?' Is dat een goede vertaling?

Eigenlijk zou je deze vraag ook aan de ouders kunnen stellen, of aan de kleuters zelf, dacht ik toen al. Ouders kennen hun eigen kind zo goed. Misschien doen we dat de volgende tienminutenavond?! Nu vroegen we dit:

Beste ouders,
Omdat 10 minuten maar erg kort zijn en omdat wij graag willen dat alles wat er te bespreken is tijdens de tienminutenavond besproken wordt, hebben we enkele vragen op papier gezet. Willen jullie het blad weer mee naar school geven? Hartelijk bedankt tot ziens op de 10 minutenavonden!

1. Wat gaat er goed? Waar zijn jullie blij mee?

2. Wat gaat er minder goed? Waar maken jullie je zorgen om? Is er hulp nodig?

3. Welke mogelijke oplossingen zien jullie? Hebben jullie tips/ideeen?

4. Welke vragen willen jullie stellen tijdens het 10 minutengesprek?

Bijna alle ouders gaven het blad ingevuld weer mee naar school. Wij hebben de bladen gebruikt bij voorbereiding van en tijdens de gesprekken en dat was fijn. Het enige lastige was, dat we erg uitliepen. Er was zo veel gespreksstof ;-)

Zijn er meer mensen die een vragenlijst voor ouders gebruiken bij de tienminutengesprekken? En bevalt dat? En wat vragen jullie dan? Alvast bedankt voor het delen van jullie ervaringen!

Ongelukje

Drie vingers zaten er vanmiddag tussen de deur van de schuur. Drie vingers van Merel. Ze had samen met mij en een paar andere kleuters al het speelgoed netjes opgeruimd. Klaar was het en terwijl zij blij in de deuropening stond gooide iemand anders de deur dicht.

Wat een schrik, en wat een pijn. Onder de kraan, was mijn eerste reactie. En vroeger riep ik dan, 'stil maar, rustig maar, het valt wel mee'. Nu weet ik dat het niet mee valt en dat het goed is om het uit te schreeuwen. Ik blijf dicht bij Merel en houdt haar vast, zij huilt zo hard dat in de andere klassen mensen zich afvragen wat er aan de hand is.

Na een poosje met haar vingers onder de kraan, halen we ijs. Ijs in een handdoek om op de vingers te doen en een raketje voor Merel als afleiding en troost. Ik vraag haar wie ze graag naast zich wil hebben in de kring. Twee beste vrienden komen dicht bij haar zitten en aaien haar rug. Najiha, de stagejuf leest een prentenboek voor en ik ga oma bellen. Na een klein half uurtje zijn oma en mama van Merel tegelijk op school.

Het is dan precies half vier en we (de kleuters) gaan naar huis. Nog een beetje trillend op onze benen van de schrik. Net heb ik even naar Merel's huis gebeld. Haar moeder vertelde dat ze naar de eerste hulp in het ziekenhuis waren geweest, dat er niets gebroken was en dat Merel morgen weer naar school komt. Gelukkig, dat valt me mee. Ik voel mij opgelucht en weet dat dit soort dingen kunnen gebeuren op school, maar liever niet te vaak!

Schooltuin, oase in de stad

Het eerste wat ik vanmorgen deed, was uit het raam kijken en daarbij hopen dat het niet zou regenen. Gelukkig, dat viel mee, het was wel bewolkt en tamelijk grauw maar het leek er op dat het droog zou blijven.

Ik ga met de oudste kleuters naar de schooltuin, voor de allereerste keer dit schooljaar. Ze hebben er veel zin in. Vorig jaar waren zij de jongste kleuters en zagen de groep oudsten dan eens in de week vertrekken om te gaan tuinieren. Eigenlijk wilden ze dan mee. Soms wandelden we met de hele klas even naar de tuinen, om appels en peren te plukken of om een kabouterpad te volgen in de kruidentuin. Of om gewoon te genieten van de ruimte, het klimmen in de bomen, bloemen plukken, kleine beestjes ontdekken. Het schooltuinencomplex is een echte oase in de stad. De schooltuinjuf (toevallig ook) Janny is daarbij een zeer gastvrij en cooperatief mens. Heb je een idee? Zij denkt graag mee. We komen elkaar regelmatig tegen op het fietspad, onderweg van school naar huis, naar stad of supermarkt en dan is er altijd wel wat te bespreken.

Pas geleden nog, om 8 uur 's ochtends, kwamen we elkaar tegen bij de ingang van AH. We wilden even afspreken wanneer Janny bij ons in de klas zou komen vertellen over de tuinen. Ja, en hoe gaat dat dan, als juffen aan de praat raken? Het duurde even en het viel mij intussen op dat er een meneer naar ons stond te kijken, ik kende hem niet. Toen ik tijdens het praten naar hem bleef kijken, riep hij ineens: Hallo Janny, kom je? Oeps het bleek de echtgenoot van de schooltuinjuf te zijn, ze zouden samen boodschappen doen ;-)

Vorig schooljaar vierden we verschillende feesten in de tuin. een pannenkoekenpicknick vanwege het afscheid van de oudste kleuters, een barbecue op de dag van het afscheid van een groep collega's en tijdens de kerstwandeling was de schooltuin de plek waar je chocomel en gluhwijn kon drinken.

Allemaal goede herinneringen. Vandaag maakten we weer een nieuw begin. Een paadje trappelen, een aardappel poten en onkruid wieden, het uurtje in de tuin vloog voorbij. Ik verheug mij nu al op volgende week en soms denk ik: 'Als schooltuinjuf Janny met pensioen gaat, dan wil ik haar wel opvolgen ;-)

Klankgebaar

Van alle cursussen die ik gedaan heb, zijn er een paar die mij echt bij gebleven zijn. Een daarvan is de cursus 'Lezen moet je doen.' De naam van de cursus vond ik niet prettig. 'Moet' klonk zo dwingend. 'Hoera, we gaan lezen' of 'Lezen is leuk' zou ik de cursus/methode liever genoemd hebben. Uiteindelijk ontdekte ik dat de nadruk lag op 'doen' en dat sprak mij wel aan.

De methode is bedoeld voor ZMLK scholen en wij kwamen er mee in aanraking via de ambulante begeleider van een kleuter met down syndroom die bij ons op school kwam. Al meer dan tien jaar geleden volgden we de cursus met de onderbouw juffen en nog steeds ben ik er blij mee.

Een van de uitgangspunten van 'lezen moet je doen' is het gebruik van klankgebaren. Bij elke klank hoort een gebaar. Als er een klank centraal staat in de lettermuur (eigenlijk zouden we die klankenmuur kunnen noemen)leren we het gebaar dat bij die klank hoort. Het klankgebaar staat niet op zichzelf, het wordt in een verhaal of met een spelletje geintroduceerd.

Bij het klankgebaar OO (je maakt het door twee rondjes te maken met je duimen en je wijsvingers, die voor je ogen te houden en dan tijdens het uitspreken van de klank je handen naar voren te bewegen) spelen we, wel heel voor de hand liggend, het spelletje 'k heb een brilletje al voor mijn ogen....En zo is er bij elk klankgebaar wel iets te verzinnen. De kleuters, van de allerjongste tot de oudste in de klas, doen bijna allemaal enthousiast mee met de klankgebarenspelletjes, en onthouden de klanken en de gebaren!

Veel kinderen komen tegenwoordig op school en tekenen lettertjes. Dat wordt in onze geletterde wereld blijkbaar heel belangrijk gevonden. Ik vertel ouders regelmatig dat leren lezen ook, of misschien wel juist, begint met genieten van verhalen, van voorlezen, van verhalen verzinnen en aan elkaar vertellen, plezier hebben in klanken, rijmpjes en liedjes. En, bij ons op school met klankgebaren ;-)

Wil je meer weten over klankgebaren:

http://www.onderwijsgek.nl/downloads.html

http://www.lezenmoetjedoen.nl/

.....een bloemkoolwijk

Onze kinderen gingen naar de basisschool, een leuke school met een directeur vol idealen. Ik voelde mij er meteen thuis en werd binnen de kortste keren ingeschakeld als invaljuf. Intussen begon ik aan de opleiding remedial teacher en onze zoon van drie jaar oud ging gewoon mee naar school als ik de stage opdrachten moest uitvoeren. Zo ging het op Java ook. Daar stonden de juffen voor de klas met hun kindjes in de slendang (draagdoek) De draagdoek gebruikte ik inmiddels niet meer. Een doos met blokjes was voor zoon genoeg om zich een poosje te vermaken.

Jammergenoeg ging de school fuseren, met twee andere scholen in Buytenwegh en de Leyens. Als ouders probeerden we betrokken te zijn bij het fusieproces, er een stem in te hebben. Dat lukte totaal niet. Wat ik er van geleerd heb is dat ik als juf ouders wel serieus wil nemen, goed wil luisteren en samen wil werken. Meestal gaat dat goed. Na al die jaren werk ik nog steeds op school en ik geniet van het dorp dat onze wijk, de Leyens in mijn ogen is.

Als ik boodschappen doe, zijn er altijd bekenden. Soms hoor ik iemand keihard ‘juf Jannie’ door de winkel roepen. Ik zwaai, maak een praatje en voel dat ik er toe doe, dat ik betekenis heb voor de kinderen, de mensen om mij heen. Dat doet mij goed, ik voel mij verbonden met de mensen in mijn buurt. Ik ontmoet hen graag, op school, in de winkel, op een buurtfeest of gewoon in het voorbijgaan. Sinds een aantal jaren hebben wij een kruidentuin in onze buurt. Ik werk er graag in en niet omdat ik onkruid wieden zo bijzonder leuk vind. Als ik bezig ben in het groen, is er altijd wel iemand die iets komt vragen, iemand aan wie ik een bosje peterselie kan geven of iemand die een verhaal aan mij wil vertellen. Onze buurtbank is op dezelfde manier verbindend. Mensen staan even stil bij elkaar. Zitten even stil met elkaar. Lopen door het labyrinth dat we in het gras gemaaid hebben en zijn gelukkig met elkaar. Gelukkig in een bloemkoolwijk.

Sinds onze kinderen het huis uit zijn, weet ik dat we in een bloemkoolwijk wonen. Een van hen studeert bouwkunde in Delft. Hij hoort de stad van zijn jeugd regelmatig voorbijkomen in de colleges. Zoetermeer bestaat voornamelijk uit bloemkoolwijken heeft hij mij uitgelegd. Geen rechte wegen met kruispunten maar straten die zich steeds vertakken waarbij de kans op sociaal contact erg groot is. Je komt elkaar heel gemakkelijk tegen in zo’n bloemkool structuur. Ik kan het alleen maar beamen en ben er blij mee. Voel mij al twintig jaar vrij en blij in de bloemkoolwijk en hoop dat nog heel lang te blijven!

Gelukkig in....

Zoetermeer vierde een aantal jaren geleden haar 1000 jarig bestaan, een jaar vol vrolijke promotieactiviteiten. Ik herinner mij vooral het middeleeuws festival waarbij het hele stadsbestuur verkleed tussen de mandenvlechters en koperslagers over het marktplein liep, een beetje alsof we even in het Archeon waren.

Ons stadsbestuur heeft genoeg fantasie want dit jaar vieren we dat we 50 jaar bestaan ;-)50 jaar groeistad, in de bloei van ons leven. Het sprak mij wel aan, ik vierde mijn eigen 50e verjaardag iets meer dan een jaar geleden en toen ik de oproep las om een verhaal voor het boek 'Zoetermeer 50 jaar groeistad' te schrijven, dacht ik 'ja, dat lijkt mij leuk.' Volgende week maandag wordt het boekje gepresenteerd in de bibliotheek en omdat ik ook over school schrijf, is hier alvast het begin van mijn verhaal.

‘Merdeka’ stond er op de muur geschreven. Na een verblijf van vijf jaar in Indonesie klonk dat bekend. Terwijl we het behang aan het afstomen waren kwam het woord tevoorschijn. ‘Vrijheid’ betekent het. Zou Zoetermeer ons vrijheid brengen? We waren net terug in Nederland en hadden een huis gehuurd in de John Fordstrook. Vroeger gingen Indiegangers naar Den Haag. Wij als geboren plattelanders en net terug uit een modern huis met een enorme tuin in een tropisch bergdorp kozen voor de ruimte en het groen van Zoetermeer. Spannend vond ik het wel. In Indonesie had ik als moeder van twee kleine kindjes alle ruimte om te gaan en staan waar ik wilde. We werden omringd door de goede zorgen van een hulp, een kindermeisje, een tuinman, en een chauffeur. Ons ontbijt stond al klaar als we ’s ochtends uit bed kwamen. We leefden als prinsen en prinsessen al die jaren in de tropen. Nu zou ik mijzelf moeten redden. Vrijheid was dan ook niet het eerste waar ik aan dacht bij het gaan wonen in Zoetermeer.

In Lembang, ons dorp in Indonesie woonden we op een compound. Zeven huizen rond een groot grasveld en een tennisbaan. Wij waren de enige bewoners met kinderen. Dat was eigenlijk te stil voor mij. Wat was ik blij om te ontdekken dat in de John Fordstrook in bijna alle huizen gezinnen met kinderen woonden. Er waren genoeg moeders zoals ik die graag wilden delen wat hen bezig hield. Onze dochter zou over een paar maanden vier worden, naar welke school zouden we haar laten gaan. Vriendelijke buurvrouwen namen de tijd voor een praatje, een advies. Wat was ik er blij mee.

In een oude schuur naast restaurant ‘De Sniep’ vonden we peuterspeelzaal ‘De Grobbebol’. Ik werd lid van de oudercommissie en genoot van het maken van ‘de schoolkrant’. Pas geleden kwam de Grobbebol, die nu al lang niet meer bestaat, nog ter sprake. In de sportschool sprak een mevrouw mij aan. ‘Jouw gezicht komt mij zo bekend voor, ken ik je soms uit de kinderopvang?’ vroeg ze. Het bleek een van de juffen van de Grobbebol te zijn, van twintig jaar geleden.....

Kleine beestjes

Narcissen versierden de middelste tafel tijdens het paasontbijt. Er om heen kleine crodinoflesjes (die een van onze buurvrouwen niet naar de glasbak brengt maar op het bankje voor ons huis zet, als haar man weer een paar flesjes op heeft, ik ben er altijd weer blij mee ;-) De flesjes vulden we deze keer met blauwe druifjes. In het midden van de tafel staat een schaal met gekookte eieren en overal tussen door heb ik klimop ranken gelegd. Symbool van trouw en eeuwig leven.

Veel van de paasversieringen neem ik, als de kleuters naar huis zijn, mee naar de kerk aan de overkant van de weg. De bloemen en wilgentakken die de klassen versierden brengen de wijkzaal van de kerk ook in paassfeer. Als ik de klimopranken in de mand met spullen voor de kerk wil doen, bedenk ik mij ineens dat de wandelende takken ook wel wat blaadjes kunnen gebruiken.

Ik kreeg de bak met 5 'takken' erin van Sinterklaas en heb ze mee naar school genomen. Op dat moment was dat heel leuk. Sommige kleuters wilden de takken op hun arm laten lopen, anderen griezelden er van. Veel ouders griezelden er zeker van. Net zoals ze niet altijd blij zijn met de slakken die de kleuters zo graag verzamelen en in een doosje mee naar huis nemen ;-) Lieveheersbeestjes worden ook veel gevonden in de heg rond de school en graag in een pringlesbus gestopt door de kleuters. Ze pakken de prikpennen, weten dat er lucht nodig is en prikken talloze gaatjes in het deksel van de bus. Lieveheersbeestjes laat ik eigenlijk liever vliegen dan dat ik ze opsluit in een pringlesbus en tegelijk begrijp ik dat beestjes verzamelen een leuk spel is voor de kleuters.

Onze Jim is wat dat betreft de bioloog in de dop. Op de natuurspeelplaats vond hij een duizendpoot. Au, riep hij, die bijt best hard. Hij bleef de duizendpoot vasthouden en het beest bleef bijten, Jim was er door geboeid, en wij stonden er met grote verbazing om heen. Vorige week vond Jim een pad en hield die heel rustig in zijn hand. Hij is een bak gaan halen in een andere klas en heeft de pad mee naar huis genomen. Daar is hij ontsnapt en samen met zijn grote broer zal hij de bak na pasen vullen met kikkerdril en beginnen we weer aan een nieuw natuuravontuur.

De bak met wandelende takken is minder avontuurlijk. Die staat eigenlijk tamelijk verlaten en vergeten op de kast. Af en toe doe ik er wat blaadjes bij of besprenkel de takken met wat water en daar blijft het bij. Tot ik gisteren het deksel opende en tot mijn grote verbazing ineens wel 20 ieniemini takjes telde. Oeps zou mijn lieve collega daar blij mee zijn? Ik zag haar ooit al wat bedenkelijk kijken naar de takkenbak. Of is het wat voor groep zeven? Meester A, jij bent wel een natuurliefhebber toch?! Zal ik je volgende week een bakkie met takkies komen brengen?

Paasontbijt

Voor de begrafenis van Anine heb ik op school nog ontbeten met de kleuters. Het paasontbijt is een traditie waar de kleuters zich op verheugen. Het liefst zou ik stilletjes zitten kijken naar al die kinderen die hun eigen broodjes smeren, hun eitjes pellen en heel snel heel veel broodjes naar binnen werken of eindeloos langzaam zitten te genieten van een croissantje of een beschuitje met 5 plakjes kaas ;-)

Na de begrafenis was ik nog een uur in de klas en had eigenlijk nergens meer zin in.Ik stelde voor om de restjes van het ontbijt naar de eendjes in het park te gaan brengen. Dat hoefde ik maar een keer te zeggen, naar de eendjes is altijd een succes. In het park herinneren de kleuters zich de vorige keer dat we hier waren, toen lag er ijs en hebben we heerlijk gegleden op de slootjes. Als alle brood op is, vraagt er iemand:'Zullen we nu naar de natuurspeelplaats gaan?' Ach, ja laten we het doen! En daar gaan we, over de bruggetjes zonder leuningen, het is spannend en tegelijk zo leuk!

We spelen nog even in en rond de wilgentenenhut en dan is het de hoogste tijd om weer naar school te gaan. Als het mooier weer wordt gaan we hier weer spelen spreken we af en ik verheug mij er nu al op.

Afscheid

Bij het sterven op 28 maart 2012 en begraven, vandaag, van Anine, 39 jaar oud en moeder van twee schatten van kinderen die allebei ruim twee en half jaar bij ons in de klas zaten. Anine was een zeer betrokken, liefdevolle, moedige en sterke vrouw. Ik heb haar beloofd dat ik haar verhaal verder zou vertellen en daarom schrijf ik over haar en deel met jullie het lied dat haar zo dierbaar was.

Als je in mijn ogen kijkt
lijkt de wereld stil te staan
De wind houdt op met waaien
en bevroren is de maan
Je bent stralend als de zon
Je bent volmaakt, zo naakt en klein
En de wereld lijkt voor eventjes perfect te zijn

Ik wist niet dat ik na een blik
zo veel van je houden zou
Maar ik weet nu al niet eens meer
hoe ik leefde zonder jou
Voor zoveel wezenlijke dingen
Leek ik blind tot dit moment
En die zijn ineens zo zichtbaar
Nu dat jij er bent

Oh, ik hoop dat ik je geven kan
wat jij me geeft
Zo lang ik leef...
Ik zal onvoorwaardelijk waken aan jouw zij
En ik hoop dat je ooit voelen mag
wat ik nu voel
Wat ik bedoel
En wat in woorden niet te vangen is voor mij

Wanneer je in mijn armen ligt
en zo tevreden naar me lacht
Lijk ik alles te vergeten
dat daar buiten op mij wacht
Alle strijd en alle tranen
Alle stille pijn verdwijnt
En de wereld lijkt voor eventjes
normaal te zijn

Trijntje Oosterhuis en Carel Kraayenhof

Natuurspeelplaats

'Ik wens je een lang leven en sterke takken, ik wens dat je veel schaduw mag geven, ik wens dat je niet omgehakt zult worden.' Deze wensen schreven de kinderen van de bovenbouw op kleine briefjes en stopten die in mini vlierhoutjes waar het zachte binnenste uitgboord was. De wensjes gingen op boomfeestdag mee naar het plein en de natuurspeelplaats in het park naast onze school. Daar gingen we bomen planten. Voordat de bomen werden geplant legden de kinderen de wensjes tussen de wortels in het plantgat.

Dit najaar heeft een groep kinderen van onze school de natuurspeelplaats ontworpen. Op een woensdagmiddag gingen ze in het park op stap met onze Zoetermeerse NME (natuur en milieu educatie)medewerkers. Een groepje mensen dat zeer enthousiast is over 'natuurlijk spelen' en ik sluit mij graag bij hen aan als er iets bedacht of gemaakt kan worden.

Al spelend hebben de kinderen de speelplaats in het klein ontworpen. Henri, de creatieveling van de gemeente heeft er een prachtig definitief ontwerp van gemaakt en nu is het dus af, heel mooi aangelegd en op boomfeestdag beplant door de bovenbouw.

Na het werk werd er gespeeld, de schoenen en sokken gingen uit en het leek wel of we op de camping waren, wat een plezier hadden die grote jongens en meiden. Met de kleuters ben ik nog niet op de speelplaats geweest. Ik durf niet zo goed. Er is veel water en weinig overzicht. Toen we in september in de Speeldernis in Rotterdam op schoolreisje waren, was dat ook het geval maar toen waren er veel begeleiders mee. Met onze klas zou ik met 31 kleuters en een stagiaire op de speelplaats zijn.

Toch lijkt het mij zo gaaf om er eens te gaan spelen. Misschien een alternatieve spelletjesdag?! Zomerfeest? Wat zou jij doen?

Voor een natuurlijk schoolreisje www.speeldernis.nl (het mooiste schoolreisje van mijn leven;-)

Ideeen voor natuurlijk spelen www.springzaad.nl

Droomhuis

'Kijk, als je hier naar boven loopt kom je bij een hangmatje, daar kun je lekker slapen. Als je dan nog een trap op gaat, kom je bij de dromenzolder, daar kun je een droom kiezen. Dit, een wolkje met een boos gezicht en een blij gezicht, is een slechte droom, die goed eindigt. En dit, een wolkje met een hartje er in, is een liefdesdroom.'

Zie je het voor je? De tekening van een oudste kleuter, naar aanleiding van een verhaal over 'jouw droomhuis'. Zij heeft het droomhuis letterlijk genomen en maakte een ontroerend mooie tekening. Soms zijn kleuters snel klaar met tekenen en gaan dan liever weer spelen. Bij het verhaal over hun droomhuis bleven ze tekenen....Trapjes en raampjes, heel veel verdiepingen, zwembaden met superhoge duikplanken, koelkasten vol heerlijkheden, dieren en mensen in en om de huizen.

Ik geniet er van en schrijf dan graag het verhaal bij de tekening. Alhoewel ik er ook twijfels bij heb. Een kunstwerk met een verhaal er in geschreven, is dat nog wel een kunstwerk? Of is het mooier om de tekening de tekening te laten zijn?

Misschien heeft Marijke Sluijter er ideeen over. Ik kreeg een poosje tekentips van haar via de mail. Hele leuke inspirerende tips, echt een aanvulling op wat ik zelf tot nu toe deed met tekenen op school. Ik heb wel zin om eens een cursus bij haar te gaan doen. Lijkt jou dat ook leuk, of wil je je inschrijven voor de tekentips kijk op: www.zinvoltekenenmetkinderen.nl Veel tekenplezier!

Ondeugend?!

'Juf, ik heb een idee' wat hoor ik dat toch graag! Als er een kind bij mij komt met een idee, is mijn dag goed! Nou, eigenlijk zou ik het liefst zien dat alle kinderen met hun eigen idee aan de slag kunnen in de klas en vaak kan dat ook wel. Er is ruimte om te kiezen. Wil je graag spelen in de bouwhoek, dat kan als er nog plaats is. Soms laat ik het aantal kinderen dat in een hoek gaat spelen vrij en dan wordt het gauw een chaos. Drie kinderen per hoek is de regel en dat werkt goed.

De deugd van deze week is 'creativiteit' en ik verheug mij nu al op het letten op en en enthousiasmeren van de ideeen die er leven bij de kleuters.

Elke maandagochtend krijg ik de deugd van de week in mijn mailbox. Ik probeer er de hele week extra aandacht aan te schenken. De deugd te benoemen en te herkennen en ik merk dat de kleuters dat leuk vinden. De ene keer is het makkelijker dan de andere. Toen behulpzaamheid de deugd van de week was genoot ik van het steeds weer kunnen bevestigen van kinderen die elkaar ergens bij hielpen. Met vertrouwen was het wat lastiger, dat speelden we uit met een spelletje. Jezelf achterover laten vallen en er op vertouwen dat de juf je opvangt. Zo kwam de deugd dichtbij.

Het deugdenproject dus. Als ik er wel eens over vertel reageren mensen soms verbaasd. Heb jij iets met deugden? Wat klinkt dat degelijk, je bent meer ondeugend dan braaf, past dat deugdenproject wel bij jou? Ja, zeker, het inspireert mij en past misschien ook wel bij jou?! Op www.actonvirtues.nl is Annelies Wiersma de drijvende kracht achter het deugdenproject. Zij stuurde gisteren een foto naar haar zoon (zag ik op facebook) Het beste bewijs dat deugden en ondeugend heel goed samen gaan ;-)

Eigenlijk zou ik de foto hier bij moeten plaatsen, als je nieuwsgierig bent google afbeeldingen '1 april kikker in je bil' ;-)

Handelingsgericht werken

Handelingsgericht werken, ben jij er ook al mee bezig? Ik heb het idee dat we dat met kleuters al heel lang doen. Wie van ons werkt er klassikaal? Niemand toch, hoop ik!

Behalve ik zelf afgelopen vrijdag, toen ik ineens in tijdnood kwam en mij realiseerde dat de placemats voor het paasontbijt nog gemaakt moesten worden. Op alle tafels stond de verf klaar en de halve klas ging aan de slag met een lentebloemenschilderij. Toen de eerste kleuters klaar waren, was de andere helft van de klas aan de beurt. Het voelde als productiewerk, bijna allemaal tegelijk bezig zijn met het zelfde werkje.

Toch is elk schilderij anders. Iedereen schildert op zijn eigen manier. Sommige kinderen maken keurige rijtjes precies dezelfde bloemen. Anderen maken met grote lijnen de meest artistieke, bijna niet als bloemen herkenbare kunstwerken. Er is en groot verschil in leeftijd, ontwikkeling, ervaring.

Ook over de zelfstandigheid van kleuters hoef ik hier eigenlijk niets te schrijven. Iedere kleuter kan zelf de spullen vinden die hij nodig heeft om te gaan spelen. Ook opruimen gaat heel zelfstandig, kleuters voelen zich medeverantwoordelijk voor wat er in de klas gebeurt is mijn ervaring. 'Juf, de knijper hangt nog bij de kring' Krijg ik heel vaak te horen, als we vergeten om de dagritmekaart goed bij te houden.

Wat mij aansprak in de cursus handelingsgericht werken was het letten op behoeften en belemmeringen. En het belang van een goede relatie met ouders. Ouders kennen hun eigen kind zo goed, en willen graag in gesprek zijn over hun kind. Voor de laatste 10 minutenavond heb ik daarom een vragenlijstje gemaakt dat wij aan de ouders mee gaven. Ter voorbereiding op de gesprekken.

Veel ouders waren daar blij mee en wij konden zelf de gesprekken ook vraaggericht voorbereiden. Een pluspuntje dus van het handelingsgericht werken. Zie jij ook pluspunten? Ik ben benieuwd, wil ze graag horen! En je twijfels, tegenzin en vragen ook!