Ongelukje

Drie vingers zaten er vanmiddag tussen de deur van de schuur. Drie vingers van Merel. Ze had samen met mij en een paar andere kleuters al het speelgoed netjes opgeruimd. Klaar was het en terwijl zij blij in de deuropening stond gooide iemand anders de deur dicht.

Wat een schrik, en wat een pijn. Onder de kraan, was mijn eerste reactie. En vroeger riep ik dan, 'stil maar, rustig maar, het valt wel mee'. Nu weet ik dat het niet mee valt en dat het goed is om het uit te schreeuwen. Ik blijf dicht bij Merel en houdt haar vast, zij huilt zo hard dat in de andere klassen mensen zich afvragen wat er aan de hand is.

Na een poosje met haar vingers onder de kraan, halen we ijs. Ijs in een handdoek om op de vingers te doen en een raketje voor Merel als afleiding en troost. Ik vraag haar wie ze graag naast zich wil hebben in de kring. Twee beste vrienden komen dicht bij haar zitten en aaien haar rug. Najiha, de stagejuf leest een prentenboek voor en ik ga oma bellen. Na een klein half uurtje zijn oma en mama van Merel tegelijk op school.

Het is dan precies half vier en we (de kleuters) gaan naar huis. Nog een beetje trillend op onze benen van de schrik. Net heb ik even naar Merel's huis gebeld. Haar moeder vertelde dat ze naar de eerste hulp in het ziekenhuis waren geweest, dat er niets gebroken was en dat Merel morgen weer naar school komt. Gelukkig, dat valt me mee. Ik voel mij opgelucht en weet dat dit soort dingen kunnen gebeuren op school, maar liever niet te vaak!