.....een bloemkoolwijk

Onze kinderen gingen naar de basisschool, een leuke school met een directeur vol idealen. Ik voelde mij er meteen thuis en werd binnen de kortste keren ingeschakeld als invaljuf. Intussen begon ik aan de opleiding remedial teacher en onze zoon van drie jaar oud ging gewoon mee naar school als ik de stage opdrachten moest uitvoeren. Zo ging het op Java ook. Daar stonden de juffen voor de klas met hun kindjes in de slendang (draagdoek) De draagdoek gebruikte ik inmiddels niet meer. Een doos met blokjes was voor zoon genoeg om zich een poosje te vermaken.

Jammergenoeg ging de school fuseren, met twee andere scholen in Buytenwegh en de Leyens. Als ouders probeerden we betrokken te zijn bij het fusieproces, er een stem in te hebben. Dat lukte totaal niet. Wat ik er van geleerd heb is dat ik als juf ouders wel serieus wil nemen, goed wil luisteren en samen wil werken. Meestal gaat dat goed. Na al die jaren werk ik nog steeds op school en ik geniet van het dorp dat onze wijk, de Leyens in mijn ogen is.

Als ik boodschappen doe, zijn er altijd bekenden. Soms hoor ik iemand keihard ‘juf Jannie’ door de winkel roepen. Ik zwaai, maak een praatje en voel dat ik er toe doe, dat ik betekenis heb voor de kinderen, de mensen om mij heen. Dat doet mij goed, ik voel mij verbonden met de mensen in mijn buurt. Ik ontmoet hen graag, op school, in de winkel, op een buurtfeest of gewoon in het voorbijgaan. Sinds een aantal jaren hebben wij een kruidentuin in onze buurt. Ik werk er graag in en niet omdat ik onkruid wieden zo bijzonder leuk vind. Als ik bezig ben in het groen, is er altijd wel iemand die iets komt vragen, iemand aan wie ik een bosje peterselie kan geven of iemand die een verhaal aan mij wil vertellen. Onze buurtbank is op dezelfde manier verbindend. Mensen staan even stil bij elkaar. Zitten even stil met elkaar. Lopen door het labyrinth dat we in het gras gemaaid hebben en zijn gelukkig met elkaar. Gelukkig in een bloemkoolwijk.

Sinds onze kinderen het huis uit zijn, weet ik dat we in een bloemkoolwijk wonen. Een van hen studeert bouwkunde in Delft. Hij hoort de stad van zijn jeugd regelmatig voorbijkomen in de colleges. Zoetermeer bestaat voornamelijk uit bloemkoolwijken heeft hij mij uitgelegd. Geen rechte wegen met kruispunten maar straten die zich steeds vertakken waarbij de kans op sociaal contact erg groot is. Je komt elkaar heel gemakkelijk tegen in zo’n bloemkool structuur. Ik kan het alleen maar beamen en ben er blij mee. Voel mij al twintig jaar vrij en blij in de bloemkoolwijk en hoop dat nog heel lang te blijven!