Kerstwandeling

Op de deur van zijn kamertje hangt al het hele jaar een foto van onze concierge, verkleed als herder bij het kampvuur. 'Onze held' hebbben we er bij geschreven. Tijdens de kerstwandeling zat hij, met een collega en een groep herderleerlingen op stropakken, te passen op de schapen. In zijn binnenzak had hij een flesje zelfgestookte (door zijn familie in Bosnie) sterke drank. Elke juf die voorbij kwam kreeg een flinke slok uit zijn flesje. Ik voel het nog branden als ik er aan terug denk.

Op de uitnodiging voor het kerstfeest schreven we het opzegversje waar we de kerstviering in onze klas ieder jaar mee beginnen: 'In de avond, in het donker, sterrenlichtjes blij geflonker, alle kaarsjes zijn al aan en wij zijn naar school gegaan, kinderen en grote mensen, weet je wat wij jullie wensen: Een hele fijne avond samen, tingelingelinge, amen!' En daar liepen de mensenkinderen, in het donker naar school. Hele gezinnen deden mee. Grote broers en zussen waar anders geen plaats voor was duwden de kleintjes in wandel en kinderwagens. Buren, oma's en opa's waren er bij. De wijkmanager liep gezellig met onze directrice voorop. Zelfs buurtbewoners die geen kinderen meer op school hebben, kwamen uit hun huizen en volgden nieuwsgierig het spoor van lichtjes door het park en de wijk. De start van de wandeling was op het door lichtslangen versierde schoolplein. Daar kreeg iedereen een wegwijzer waar de verschillende taferelen van het kerstspel op getekend waren door leerlingen van groep acht. De hele route was verlicht door waxinelichtjes in glazen potjes. Als je dat spoor volgde kwam je vanzelf langs het hele kerstverhaal gespeeld door de kinderen van groep zeven en groep acht. Tegenover onze school was pas een hotel gebouwd. Sinterklaas had daar een paar weken eerder al 'geslapen' en nu woonde Maria er heel even. Jozef was op bezoek en zat te timmeren, Maria naaide kleertjes. Op het balkon boven hen stond een engel die Maria keer op keer vertelde dat ze een kindje zou krijgen. Even verderop liepen soldaten van keizer Augustus, zij stuurden de mensen het donkere park in. Onderweg kwamen ze langs een plaats waar ze hun naam op konden schrijven, langs een herberg waar heerlijk gegeten werd maar waar geen plaats meer was. Bij een zeer uitbundig versierd 'kersthuis' in de wijk werden kerstliedjes gezongen. Bij de ingang van onze buren, de katholieke school waar we stroom leenden voor de cdspeler, danste een engelenkoor. Bij de kinderopvang zaten de herders rond het vuur. In de wijktuin was een herberg waar iedereen welkom was. Daar brandden vuurtjes in vuurkorven en was warme chocomel en gluhwijn. Tot slot kwam je de wijzen nog tegen, bij hen kon je een sterretje of een wierookstokje aansteken. De wandeling eindigde in de kerk tegenover de school waar het kleine babyzusje van een meisje uit onze klas in de kribbe in de stal lag. In de kerkzaal speelde 'Harpe Davids' de fanfare waar de juf van groep vijf in mee speelt, kerstliederen. Terwijl ik dit stukje schrijf ben ik in gedachten weer even terug op die prachtige stille, koude avond aan het einde van 2011 en ik voel een klein beetje heimwee. Tegelijk denk ik aan de andere plaatsen die het draaiboek van de kerstwandeling, wat wij vier jaar geleden maakten nu gebruiken. In Maasland waar oud collega Jolanda woont werd vorig jaar ook gewandeld en misschien dit jaar wel weer? Op de Oranjerie, een school in Zoetermeer waar een moeder van een kleuter uit mijn klas werkt, zijn de voorbereidingen voor de kerstwandeling ook begonnen. Wij doen dit jaar een musical. Heb je interesse in het draaiboek van de wandeling? Laat het weten in een reactie, dan mail ik het graag! Een fijne decembermaand toegewenst!

Digikleuters?!

Heeft het in deze digitale tijd nog zin om aandacht te besteden aan een potlood/pengreep? Ik vroeg het mij af toen ik vlak voor de tien minuten avonden eens extra lette op hoe de kleuters hun potlood vasthielden. Op heel veel verschillende manieren en ze tekenen er best goed mee. Heeft het zin om kinderen te leren hun potlood goed vast te houden? Doen jullie dat in je klas? Mijn eigen kinderen schrijven alleen nog maar een kaart naar opa en oma als ze op vakantie zijn. Ze werken en studeren en houden contact via hun telefoon en computer. Toen ze klein waren hebben ze eindeloos met klei, zand, blokken, lego gespeeld. Ze voelden zich wel eens benadeeld omdat zij geen spelcomputer kregen. Hoe zou het zijn als ze nu klein waren? Zou ik ze met een Ipad laten spelen? Ik was deze zomer op een feestje op een hip Haags dakterras. Er waren veel jonge mensen, een aantal senioren en ook twee peuters. Het ene jongetje speelde alleen maar met de telefoon van zijn moeder, het andere kind was niet weg te slaan bij de lap-top die voor de muziek zorgde. Vandaag las ik een column op Frankwatching.com, http://www.frankwatching.com/archive/2012/11/23/scholen-en-social-mediawijsheid-hoe-stoppen-we-de-digitale-kloof/ bekeek het filmpje over de nieuwe kleuters en dacht terug aan de kinderen op het feestje. Ik zag ze opgaan in hun spelletje, totaal geen aandacht hebben voor hun omgeving, geen plezier hebben met de andere mensen op het terras. De betrokkenheid was groot, dat was zeker. Toch heb ik er mijn twijfels bij. Onze kinderen de wereld laten ontdekken via een beeldscherm, is dat wat wij willen? Tijdens de inspiratiemiddag kleuters en digibord die ik afgelopen woensdagmiddag volgde zag ik het enthousiasme van Linda Humme. Zij kan en doet heel veel leuke dingen met haar digibord en vertelt daar vol overtuiging over. Toch blijf ik twijfelen. Het is zo veel rekenen en taal, zo rationeel, zo cognitief. Bij onze rekenmethode zit ook een digitaal deel. Ik startte de spelletjes op en ging die, na de verhalen van Linda proberen. Het eerste spel begon met een jas. Die jas heeft groene knopen en er mist er een. Naast de jas zie je verschillende gekleurde knopen. De opdracht die er bij hoort is: 'Kies de goede knoop' Ben ik te veel kleuter als ik de rode knoop of de paarse kies? Of maak ik dan een fout? Spelen onze kleuters over een paar jaar met Ipads in de klas? Wat denk jij?

Zie ginds komt de stoomboot

'Ik was de stuurpiet en dan was jij de kookpiet. En ik was Sinterklaas. En ik ook. Nee, dat kan niet er is maar een Sinterklaas! Jij was ook een Piet. De hoepel was het stuur van de boot. Ik maak het bed van Sinterklaas. Mag ik het paard halen uit de klas? Het paard van Sint is wit joh, deze is bruin. Dat geeft niks. Ik zoek een tak, dan was dat de staf van Sint. En ik haal de pakjes.'

Zo ging het spel deze ochtend op het plein. Het was mistig en koud, echt geschikt weer om de stoomboot te laten varen. Ik had het oude metalen klimrek buiten gezet. De zware onderdelen van het rek komen niet zo heel vaak uit de schuur maar in de sinterklaastijd maken we er altijd een boot van. Een plastic buis is dan de stoompijp, een slinger met vlaggetjes er overheen maakt de stoomboot helemaal af.

Voorbijgangers op het fietspad langs de school kijken vertederd naar de spelende en zingende kleuters. En ik geniet ook. Het sinterklaasjournaal heeft het weer flink spannend gemaakt dit jaar. De boot doet het niet goed, er is iets kapot en dat maakt indruk. Ook met de schimmel is iets mis. Dat wordt steeds weer nagespeeld en opgelost. De boot repareren is een leuke klus en helemaal niet moeilijk. En het geeft vertrouwen dat het in het echt ook wel goed zal komen, verwacht ik.

Het spel eindigt als Sint door zijn bed zakt en huilend op de stoep ligt. We troosten hem en met zijn tak in de hand gaat hij mee naar binnen. Zeker weten dat we de stoomboot de komende weken nog vaak weer opbouwen. Heb jij nog zo'n zwaar ouderwets klimrek in de schuur staan? En doe je er iets mee? Hoe maak jij een stoomboot in de school of op het plein? Ik ben nieuwsgierig! Een fijne Sinterklaastijd gewenst!

Herfstbladeren

'Waarom bewaar jij oude bladeren in een telefoonboek?' vroeg mijn leergierige en nieuwsgierige stagiaire maandag. Ze keek mij daarbij aan alsof ik iets heel raars deed. En ik was stomverbaasd. Bladeren drogen in de herfst is voor mij zo vanzelfsprekend. Ik kan mij bijna niet voorstellen dat je dat als kleuterjuf niet zou doen. Op ons plein staat een prachtige waaiertjesboom. De Ginkgo Biloba.(http://nl.wikipedia.org/wiki/Japanse_notenboom) Als we na het buiten spelen via de voordeur naar binnen komen, lopen we onder die boom door. In deze tijd van het jaar rapen we dan altijd handen vol blaadjes op. Laatst stelde ik voor om de blaadjes op de mat in de gang te strooien. Dat was een groot succes, het vrolijke bladerentapijt en de enthousiast springende en strooiende kleuters maakten mijn ochtend helemaal goed. Toen we even later naar huis gingen waren alle bladeren al weer weg, opgeveegd door onze ijverige congierge ;-)

In de klas van een collega zag ik deze week de spatraampjes tevoorschijn komen. Ik twijfelde even. Soms is spatten zo lastig. Verschuivende bladeren, enorme ecolinevlekken, slappe tandenborstels waardoor het spatten echt niet opschiet. Aan de andere kant, het magische moment dat je een blaadje optilt nadat je er met ecoline over gespat hebt en dan de vorm van het blaadje haarscherp op het papier ziet, dat gun je toch ieder kind?! Vandaag is er vol overgave gespat. Met de gedroogde blaadjes uit het telefoonboek. Ook heeft er een groepje kleuters getoverd,zo noem ik het, fluisterend uitgesproken. Zie je het voor je: We gaan vandaag TOVEREN.... Dan wil iedereen graag mee doen. We legden een herfstblaadje onder het papier en wreven er met een pandakrijtje (hele zachte wasco) overheen. De nerven en de randen van het blad kwamen prachtig tevoorschijn. Een heerlijk herfstwerkje.

Tussen de buien door liepen we deze week elke dag een rondje om de school. De zandtafel op wieltjes duwden we met ons mee en vulden we tijdens de wandeling met mooie bladeren. Die bladeren gingen niet in een boek, we regen er slingers mee. Die slingers versieren nu de klas en geven zo'n gezellige herfstsfeer. Hoe is de sfeer deze weken in jouw klas? Hoe breng jij de herfst naar binnen?

Huisbezoek

'Samen met mijn duo-collega ging ik vanmiddag voor het eerst op huisbezoek' las ik in de column van Laura de Groot. Zij is een jonge juf die in het schooljournaal, het onderwijsmagazine voor CNVleden, schrijft over haar ervaringen als starter in het basisonderwijs. Op huisbezoek? Zijn er nog juffen en meesters die de tijd nemen om bij hun kleuters thuis op bezoek te gaan? Dat zou fantastisch zijn! Ik zie in gedachten nog het stralende gezicht van de kleuter, bij wie wij vorig jaar (om te praten over de overgang naar groep drie)op bezoek gingen. Hij maakte tekeningen voor ons, we speelden met de lego en voerden tegelijk een heel zinvol gesprek over zijn ontwikkeling. Ik was zo blij met de vragen die de ouders stelden, de tijd die we hadden om daar uitgebreid op in te gaan, de aandacht die er was. We stonden als het ware met z'n vieren een uurtje om de kleuter heen en dat was goed. Vroeger ging ik ieder jaar bij alle kleuters op bezoek. Ik ken juffen die met kleuters mee naar huis gingen om te lunchen. Dat zou nu niet meer kunnen, er is altijd wel iets te regelen of te bespreken tussen de middag. Maar gezellig na schooltijd, bij de juf achter op de fiets naar jouw huis en dan samen een kopje thee drinken. Ik weet het nog zo goed hoe een kleuter dan de volgende dag anders naar mij keek. Met een soort blik van verstandhouding. De juf is bij mij thuis geweest en heeft gezien hoe ik daar woon en speel. Ze kent mij weer wat beter en ik ken haar wat beter. We voelen ons meer thuis bij elkaar, dat maakte het huisbezoek zo waardevol. En het kan dus nog steeds. Ga jij op huisbezoek? Of mis je het? Zullen we allemaal weer gaan?!

Tip voor Sinterklaas

Eigenlijk is het tot half november het 'verboden woord'. Sinterklaas, ik wil het nog niet horen. Als hij eenmaal voet aan wal gezet heeft, ben ik gek op die oude man. Het hele feest vier ik vol overgave. Surprises en gedichten maken, ik doe niets liever. En dan nu toch alvast een stukje over vijf december. Ik las vorige week in Trouw een boeiend verhaal over de uitvinder van de Kapla en wist meteen: Hier ga ik over schrijven. Voor wie nieuwsgierig is, dit is het artikel uit de krant: http://www.trouw.nl/tr/nl/4504/Economie/article/detail/3331400/2012/10/14/Er-bestaat-maar-een-plankje.dhtml

Jaren geleden kocht ik de eerste kaplaplankjes voor mijn eigen kinderen. Later voor mijn neefjes en nichtjes en bij oma en opa bracht ik ook een doos. Als we dan op familieweekend naar Zeeland gingen nam iedereen de Kapla mee en werden er superhoge torens gebouwd, fantastische gebouwen bedacht en eindeloze vangrail langs snelwegen gelegd. In de klas is dat laatste ook een geliefde bezigheid.

Ik zou nog een heel verhaal kunnen schrijven over waar spelen met Kapla allemaal goed voor is. Als je de foto's ziet van spelende kinderen dan lijkt mijn tekst overbodig.Het is zo duidelijk dat hier grote betrokkenheid is bij het spel. Als je je dan ook nog voorstelt hoe de gebouwde torens omgegooid worden en wat een plezier dat geeft dan geloof je vast wel dat Kapla ook heel goed is voor de fijne motoriek, de concentratie en het ruimtelijk inzicht. Om echt te weten hoe het is om met Kapla te spelen kun je op zaterdag 3 november in bijna alle echte speelgoedwinkels van Nederland gaan bouwen. Het is dan Kapladag. Op de website www.kapladag.nl lees je er alles over. Ik heb geen aandelen bij de kabouterplankjes fabriek en werk ook niet bij een reclamebureau. Gewoon een tip van een enthousiaste juf aan alle hulpsinterklazen van Nederland en Belgie. Ga alvast sparen, en koop een cadeau voor jaren!

Mogen kleuters kiezen?

'Ik wil niet verven, ik kan niet verven, ik heb geen zin, stilte en een paar vragende ogen die mij aankijken.' Daar zitten ze, op vrijdagochtend aan de 'verftafel.' Vier jongetjes die de hele week iets anders gekozen hebben dan schilderen. Gewoon, omdat ze liever spelen, geen vieze handen willen, niet van schilderen houden, redenen genoeg waarom je liever niet gaat schilderen. Ik snap dat wel en wil tegelijk toch dat ze ervaren hoe het is om een kwast vast te houden, in de verf te dopen en je eigen idee op papier te zetten. Tegelijk vraag ik mij af of het zinvol is om de kleuters te verplichten om te schilderen. En hoe eerlijk ben ik als ik ze eerst laat kiezen en dan uiteindelijk op de laatste dag van de week toch verplicht om aan de verftafel aan de slag te gaan. Vroeger dacht ik daar niet over na. De klas bestond uit vijf groepjes. Iedere groep had een kleur en ik rouleerde de groepjes tijdens de werkles. Er waren altijd vijf onderdelen in zo'n les. Een groep deed iets met papier: Scheuren, knippen, vouwen of prikken bijvoorbeeld. Een groep was bezig met een verf of tekentechniek: Wasco, ecoline, vingerverf of bordkrijt, met een kleur schilderen of mengen. De derde groep was de bouw/constructiegroep die speelde met blokjes of lasy of duplo of in de bouwhoek. Dan had je nog de kleigroep die altijd met echte klei speelde. Soms maakte ik voor de verandering brooddeeg en de zandtafel beschouwde ik ook als onderdeel van klei. De vijfde groep werd de functiegroep genoemd. Daar had ik altijd wat moeite mee. Het was het groepje waarmee je met kleuren, vormen of begrippen werkte. Ik maakte daar vaak een gezelschapsspelgroep van. Daarbij kwamen tellen en kleuren wel aan bod.

Herkennen de oude Klossers de indeling? De hoeken, wanden en vloer hoorden in zo'n werkles allemaal gebruikt te worden. Ik heb er in ieder geval aan over gehouden dat ik kleuters nog heel graag op de vloer laat spelen. Ook maken de klei, bouwen,papier en teken/verf activiteiten nog altijd een groot deel van mijn werk en speeldeel van de dag uit. Er is meer spelen bij gekomen. De poppenhoek en de bouwhoek, de taalhoek en de gang zijn elk dagdeel in gebruik. Vroeger zette ik echt geen cdspeler met een cd van Vivaldi er in, in de gang en liet daar een groepje kleuters een half uur lang bij dansen en springen. Nu denk ik: Dat is zo goed voor ze, lekker in beweging zijn op muziek, zelf je rol bepalen, een spel verzinnen. Niet iedereen houdt van bewegen op muziek en dat laat ik dan wel vrij. Verplicht dansen op de gang, nee toch zeker? Maar: Ik geef de kleuters wel die verfkwast en verwacht dat ze daar iets mee doen. Is het inconsequent? Hoe pak jij zoiets aan in jouw klas? Mogen kleuters kiezen? Hoe organiseer jij het werken en spelen?

Kijk?!

Wie werkt er graag met kleuters? Hoe ging de klassenverdeling dit jaar bij jou op school? Stonden er juffen of meesters in de rij voor de kleutergroepen of keken ze een beetje voor zich uit en staarden naar het plafond of naar hun kopje thee toen de vraag kwam:'Wie wil er dit jaar graag de kleuters?' Tot nu toe begreep ik nooit zo goed waarom veel mensen niet kozen voor het juf zijn in een kleutergroep. Er is in groep 1 en 2 nog zo veel tijd en ruimte om van alles te beleven. Elke dag opnieuw de wereld om je heen ontdekken. In verwondering met de kleuters door de seizoenen gaan. Heel veel vieren, vreugde en verdriet delen. Zingen en muziek maken. Tekenen en schilderen, bouwen en boetseren, spelen met zand en water, appelmoes maken, slakken zoeken, prentenboeken lezen, in de hoeken spelen. Ik kan eindeloos doorgaan met opnoemen waar de kleuters en ik zelf plezier aan beleven. En soms zijn er momenten waarop ik denk. Aha, nu snap ik het. Gistermiddag was zo'n moment. We gingen naar een cursus over het leerlingvolgsysteem KIJk! Ik werd er moedeloos van. Het invullen van al 17 ontwikkelingslijnen op een 7 puntsschaal voor 28 kleuters. Wanneer zou je dat moeten doen? De tijd vinden om al die punten echt te zien? En de belangrijkste vraag voor mij 'Waarom zou je het doen?'Is er een kleuterjuf die om zo'n systeem gevraagd heeft? Heb jij zo'n systeem nodig om iets over een kind te kunnen vertellen? In de krant las ik zaterdag een verhaal over leven in een cultuur van angst of een cultuur van vertrouwen. Daar heeft dit registreren in Kijk!naar mijn gevoel alles mee te maken. Het is zo zielloos, technisch, calculerend. Zo helemaal het tegendeel van wat ik ervaar tijdens een dag op school. Als dit de manier van werken met kleuters wordt, dan snap ik het wel, dat mensen denken, 'laat dat maar aan iemand anders over.' En eigenlijk roep ik HELP, zeg me dat het niet waar is. Dat het mee valt, dat het over gaat, dat het goed komt met de kleuters en met mij ;-)

Schoolreisje

Bleek en misselijk zat hij aan tafel, de ochtend dat we op schoolreisje zouden gaan. Voor mijn broertje was de dag dat hij met zijn klas in de bus op reis zou gaan te spannend. Op het moment dat mijn moeder besloot dat hij thuis zou blijven, klaarde hij al wat op. Toen hij de schoolreisbus langs ons huis zag rijden, begon hij aan zijn boterham, pakte zijn speelgoed en was de misselijkheid verdwenen. Op schoolreisje gaan was voor ons zoiets als 'Op wereldreis gaan.' We woonden midden in de polder en speelden altijd in de tuin. Het dagelijkse ritje op de fiets naar school maakte de wereld iets groter. Soms mochten we in de vakanties op donderdag mee naar de markt in Emmeloord, dat was een feest! In de zomervakantie huurden we een weekje een auto en gingen logeren bij opa die in Zoutelande woonde.

Wat een enorm verschil met reizen die kinderen nu maken. In de zomervakantie vliegen ze naar Spanje, Portugal, of naar Amerika.In de weekenden en in vakanties zijn bezoeken aan pretparken en vakantiehuisjes eerder regel dan uitzondering. Ik doe er zelf aan mee, tijden veranderen en ik heb er geen oordeel over. Wel vraag ik mij af of in deze andere tijd, het schoolreisje mee veranderd is.

Hoe lang bestaan schoolreisjes al? Waarom is iemand er ooit mee begonnen? Misschien om kinderen die nooit buiten hun dorp of stad kwamen een ruimere blik op de wereld te geven. Of gewoon een leuk dagje uit, even iets anders een normale schooldag. Ik houd erg van 'even iets anders doen' maar als we een dag met de kleuters naar en pretpark gaan, heb ik niet het gevoel dat ze iets nieuws beleven. Vorig jaar gingen we naar de Speeldernis, een natuurspeeltuin in Rotterdam. Een plek waar de meeste van onze kleuters nog nooit geweest waren. Water en stenen, takken en touwen, hutten en heuvels maakten deze plek tot een waar speelparadijs. Het miezerde de hele dag een beetje en geen kind had daar last van. De dag vloog om en alle kinderen hadden plezier. We gingen op een dag in het voorjaar naar Naturalis in Leiden, wat was daar veel te zien en te ontdekken. Zo kan ik nog wel een aantal 'ontdekkingsreizen' verzinnen waar we in de loop van het schooljaar naar toe zouden kunnen gaan. Niet met een bus maar met auto's. Dat maakt het een stuk goedkoper. Villa Zebra in Rotterdam, het Museon in Den Haag, het museum voor oudheden in Leiden. Het kinderboeknmuseum....Of naar een mooie theatervoorstelling. Wie gaat er mee?

Informatieavond

'Als je de muziek hoort, loop je door de klas. Stopt de muziek dan zoek je een andere ouder op en stel je je even voor en vertelt hoe jouw kleuter heet.' Op dezelfde manier als ik met de kleuters een cooperatieve werkvorm gebruik, liet ik de ouders vorige week tijdens de informatieavond in beweging komen. Ik geloof er in dat beweging iets los maakt. Dat mensen er door met elkaar in contact komen. Ik zie graag dat er een tijdens de informatieavond een uitwisseling is van ervaringen, ideeen, verwachtingen. Dat schept een band, mensen leren elkaar kennen en er onstaat verbondenheid. Zo wordt een avond met ouders voor mij waardevol.

Vroeger, dertig jaar geleden, was een informatieavond eenrichtingsverkeer. Ik vertelde hoe een dag in de klas verliep en ouders luisterden en stelden af en toe een vraag. Daarnaast zette ik materiaal op de tafels waar de ouders mee konden spelen. Daardoor werd de avond al iets levendiger. In de loop van de tijd ben ik steeds nieuwsgieriger geworden naar de verwachtingen die ouders hebben over school. Wat vinden zij belangrijk en hoe en waar kunnen we elkaar vinden als ouders en leerkrachten. De laatste jaren zijn de informatieavonden steeds meer ontmoetingsavonden geworden. Vorig jaar liep dat een beetje uit de hand. Toen waren we de hele avond aan het kennismaken ;-)

Deze keer hebben we het kennismaken dus korter gehouden en kwamen we al pratend op het idee om tijdens de kinderboekenweek een wereldmaaltijd te organiseren. Een maaltijd voor alle ouders en kinderen in onze klas. Waar ruim de tijd is om elkaar te ontmoeten. En om een spel of iets anders creatiefs met elkaar te doen. Op de informatieavond vroeg ik de ouders aan het eind van de avond om een tekening voor hun kind te maken en die op de stoel van hun kleuter in de kring te leggen. De volgende ochtend werden de tekeningen blij verrast ontdekt en de rest van de dag gekoesterd. Prachtig om te zien en misschien tegelijk stimulerend voor de ouders die er niet waren om volgend jaar wel te komen?

Meespelen op de Floriade

Met een knal zakte mijn vader gistermiddag door de onderste tree van het houten trapje. Hij was samen met zijn kleinzoon aan het schilderen en had zijn goede keukentrap aan Jelmer gegeven. Het meer dan bejaarde trapje dat hij zelf wilde gebruiken had jarenlang in een hoekje van de garage gestaan. Toen ik het weer zag was ik onmiddelijk terug aan de Lindeweg waar ik opgroeide. We gebruikten het trapje graag om mee te spelen. Het was een handig ding om kleden aan vast te maken en zo mooie tenten te bouwen.

Mijn moeder maakte graag tenten met ons. In de winter schoof ze de bank een stukje van de muur af en legde er een kleed over heen. Zo hadden wij een knus huisje achter de bank. In de zomer speelden we in de tuin met houten kistjes en het trapje van mijn vader, een oud tafelkleed, een paar lakens en knijpers. Die knijpers waren onmisbaar en vast van een betere kwaliteit dan de knijpers van nu. Onze kleuters nemen de knijperbak vaak mee naar buiten maar een beetje kleed blijft tegenwoordig niet meer aan knijpers hangen. Ze knallen uit elkaar en daar gaat je mooie tentje....

We prutsen de tentjes tegenwoordig met touwtjes in elkaar, leggen blokken en banden op de uiteinden van de kleden of zetten er emmertjes met zand op. Toch blijft het maar behelpen en gaan de tenten snel kapot. Zaterdag was ik dan ook blij verrast toen ik op de Floriade een prachtige alternatieve knijper vond. Het was bij de stand van groen onderwijs. We zagen een kaal grasveld met een recht-toe-recht-aan-gebouwtje in het midden. Op zich wel treffend, zo zien meer schoolomgevingen er uit. Er stonden vier bakken spelmateriaal en er naast zat een meisje aan een picknictafel. Gebogen over haar telefoon. Verder gebeurde er niets. Mensen liepen het veld voorbij.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt door de grappige voorbeeldtentjes om het veld heen. We liepen er langs en vroegen ons af wat de bedoeling was. Zelf een tent bouwen lag voor de hand, waarom deed niemand dat? Ik trok de stoute schoenen aan, stapte op het meisje aan de tafel af en vroeg of ze bij deze plek hoorde. Ja, antwoordde ze nogal kortaf. En ja er mocht hier gespeeld worden. Gelukkig heb ik een man die ook van spelen houdt. Samen bouwden we een tentje van bamboestokken aan elkaar gemaakt met oude fietsbinnenbanden. De kleden maakten we vast met een soort zeilklemmen van de Gamma. Wat een fantastische uitvinding. Een soort hele grote, sterke knijpers. Die ga ik meteen kopen als ik weer thuis ben bedacht ik tijdens het bouwen.

Terwijl ons tentje groeide kwamen er kinderen om ons heen staan. Ik wees naar de kleden, pakte nog wat bamboestokken en vroeg of de kinderen mee wilden doen. Binnen een half uur was er volop activiteit op het veldje. We maakten een paadje van oude tapijttegels tussen de tentjes en legden een plankje met een pijl op het pad. Op een ander plankje schreef ik 'Bouw hier je eigen tent'. En ik realiseerde mij hoe fijn het is als er iemand is die met je mee speelt, die niet alleen de spullen klaar zet die er nodig zijn maar die je op weg helpt in je spel. Tot begin oktober kun je nog gaan spelen op de Floriade, veel plezier!En ik ga naar de Gamma!

De oude school

'Het lijkt wel of wij de meesters en juffen aantrekken als een magneet' zei de eigenaar van het hotel bij het afrekenen. Ik was voor de derde keer dit jaar onderweg naar Berlijn. De eerste keer gingen we als verhuisclub, en als gezelschap van onze Jelmer, die een half jaar in Berlijn ging studeren. Met een auto vol spullen en vijf mensen reden we afgeladen de snelweg op. Die weg naar Berlijn is eigenlijk een rechte weg naar het oosten. Op de tomtom stond op een gegeven moment: 'Rechts afslaan na 572km.' Ik vond het een eindeloos lange weg en nam mij voor een volgende keer in twee etappes te gaan. Dat deden we in de meivakantie. We maakten toen een leuke stop bij het stadje Hameln en kampeerden aan de Weser. Nu zat Jelmer's halve jaar er al weer op en reed ik samen met hem, via een mooie alternatieve route (snelwegen vermijdend)naar Berlijn om zijn spullen daar weer op te halen. We vonden onderweg, in het dorpje Mardorf, een leuk hotel gebouwd in een oude school en ook met die naam. 'Die alte schule'. Een soort familiehotel, ze hebben maar een klein aantal kamers. Na een nacht lekker slapen met oude landkaarten en hele oude klassenfoto's aan de muur stond om 9.00 uur 's ochtends het ontbijt voor ons klaar in een speciale ontbijtkamer. We kregen een plekje aangewezen aan een prachtig gedekte tafel bij een echtpaar dat al lekker zat te eten. 'Zo ben ik al weer op school, in de vakantie' zei ik tegen Jelmer en de mevrouw van het echtpaar reageerde op die opmerking met 'Zit je ook in het vak?' Oeps, ik dacht dat we midden tussen de Duitsers zaten.....Nee dus, onze tafelgenoten waren een juf en een meester, en we raakten heel gezellig aan de praat. We bleken allebei kleuterjuf, allebei nog van de oude KLOS. En natuurlijk kende ze de community 1-2. Welke kleuterjuf in Nederland zou de community niet kennen? Toch had ze nog nooit een column van mij gelezen. Dus daarom bij deze, een speciaal stukje over onze ontmoeting onderweg. Dag leuke juf uit het Oosten van het land! Hebben jullie nog goed overnacht in het huisje aan het meer? Veel plezier op school straks weer!

http://www.alteschule-mardorf.de/

Met hulptroepen naar school

Eigenlijk had ze ook graag juf willen worden. En dat had ze ook goed gekund. Mijn schoonzus is handig, creatief en praktisch en haar kinderen zijn al even actief en enthousiast. Na drie heerlijke zonnige weken kamperen in Frankrijk kwamen ze bruinverbrand naar Zoetermeer en de eerste vraag die ze stelden was ‘Wanneer gaan we naar school?’ Ik was zo blij met hun aanbod om te komen helpen bij het inrichten van de klas. Voor de vakantie hadden we met de kleuters alles wat er in het lokaal stond naar het speellokaal gebracht want we zouden in de zomer nieuwe vloerbedekking krijgen dus het lokaal moest helemaal leeg. Dertig kleuters sjouwden met plezier alle tafels en stoelen, blokken en poppen en spelletjes en kasten en knutselspullen naar het speellokaal. Dat was in een halve dag gebeurd. Nu moest alles weer terug, hoe zou dat gaan? Ik zag er tegen op. De aanblik van het prachtige zonnige marmoleum en het gezelschap van mijn familie deden wonderen. Nadat we de klas ingericht hadden wilden ze de ramen graag beschilderen. Collega Rianne kwam ook langs met haar drie kinderen. En zo maakten we, voor mijn gevoel nog bijna midden in de vakantie, met z’n allen een vliegende start. Vanochtend zijn we nog even gaan schilderen. Op de ramen kwamen bloemenvazen in de kleuren van het marmoleum, blauw en geel. Als de kleuters volgende week vrijdagmiddag naar het inloopuurtje komen kunnen ze hun eigen vaas uitkiezen en met playmais bloemen in de vaas maken, en een bijtje misschien? Of een visje in de vissenkom die neefje Quint er bij verzon....Na het werk zijn we vanmiddag naar de film gegaan, en waren we weer op school, bij Brammetje Baas in de klas met Rene Groothof als meester Vis. Hebben jullie de film al gezien? Ik wens jullie en mijzelf evenveel fantasie toe als Brammetje Baas, het komende schooljaar! Maak er wat moois van!

Laatste schooldag

'Het is de laatste schooldag van het laatste jaar.' Het kinderen voor kinderen liedje dat vrijdag aan het slot van de musical van groep acht werd gezongen, klinkt nog steeds in mij door. En ik denk aan de oudste kleuters die straks naar groep drie gaan. Het is niet hun laatste jaar op school en toch nemen ze afscheid van een heel speciale periode. De tijd waarin je elke dag kon spelen, veel kon kiezen. Je deed wat bij jou paste op dat moment, daardoor was je zo betrokken en leerde heel veel. Nu ik dit opschrijf weet ik ineens ook weer zo goed waarom ik altijd bij de kleuters blijf. Er is nog ruimte om je te ontwikkelen in je eigen tempo. Ruimte voor eigen initiatief van de kinderen. De wereld ontdekken, in verwondering kijken naar alles wat er is. Met de kleuters blijf ik mijzelf verwonderen en ben ik dankbaar voor het jaar dat nu bijna voorbij is. Lieve kinderen, ouders, collega's, lezers van kleuterspel. Hartelijk bedankt voor het met mij delen van een stukje van jullie leven. Een hele fijne zomer gewenst!

Sportdag

Het waaide zo hard, de parachute was de attractie van de dag!

Je trainingspak aan en lopen maar op de klossen....

Evenwichtskunst, sportdag/circusdag we waren lekker in beweging!

Een skippybalrace best spannend als je voeten maar net bij de grond komen...

We haalden een paar dingen bij de sport-o-theek

Eitje leggen....

Tot slot, dansen met de doekjes, lekker binnen in de kring. We hebben genoten van een gezellige sportdag, bedankt voor het organiseren Rianne!

Schoolfeest

Mijn gedachten gaan terug naar Griekenland. Naar Samos waar wij een paar jaar geleden op vakantie waren. Er werd een dorpsfeest gevierd in die week, op het schoolplein van de plaatselijke basisschool. Tot diep in de nacht trad er een band op en het hele dorp danste de sirtaki op het plein. Jong en oud, hand in hand. De toeristen die er waren werden vrolijk opgenomen in de lange rij dorpsbewoners. We voelden ons thuis in het dorp. Ik dacht toen ik op het feest op het schoolplein kwam heel even aan thuis. Hoe zou het zijn als we bij ons op school zo’n feest zouden organiseren? Zou er gedanst worden? Zou iedereen zich welkom voelen? Zouden er veel ouders en kinderen komen? Afgelopen vrijdagavond was het zo ver. We vierden op het schoolplein de afsluiting van dit schooljaar. Het waaide keihard en het was koud. De ouderraad had overal voor gezorgd. Een discotheek, een goochelaar, een springkussen een schmink en tatoohoekje en niet te vergeten, heel veel lekker eten en drinken. Het was gezellig, kinderen dansten, sprongen en lieten zich schminken. Overal stonden groepjes ouders met elkaar te praten en koffie te drinken. Lief en leed werd gedeeld. ’s Ochtends vroeg als ik ga beginnen in de klas zie ik ouders soms verstoord opkijken als het belletje gaat en het de bedoeling is dat ze naar huis gaan. Ze hebben het ook zo gezellig samen, net als de kleuters in de klas. Nu was er alle tijd om elkaar wat beter te leren kennen. Een groot verschil met het feest in Griekenland was de temperatuur. De meeste flessen wijn die bedoeld waren voor het feest konden weer terug naar de winkel. Om negen uur ging bijna iedereen naar huis. Alle juffen en meesters met een prachtige bos bloemen en een cadeaubon en bovenal met het gevoel dat een feest als dit bijdraagt aan het betrokken zijn bij elkaar. Volgend jaar weer en dan graag met Griekse temperaturen en tot diep in de nacht de sirtaki.....

Rapport

Woorden kunnen nieuwe moed geven. Lang geleden ontdekte ik dat al. Als klein meisje zocht ik soms, als ik verdrietig was, het plakboek op waar mijn moeder de kaartjes ingeplakt had die mijn ouders kregen bij mijn geboorte. Op een van de kaartjes stond: ‘Jannie, geweldig!!!!’ Het troostte mij, te zien dat iemand schreef dat hij het geweldig vond dat ik geboren was. Ik hoop dat de rapporten die ik deze dagen over de kleuters aan het schrijven ben, ook zullen bemoedigen. Ik voel mij bevoorrecht dat ik bijna geen kruisjes of balletjes in hoef te vullen, zoals op veel rapporten voor kleuters tegenwoordig gebruikelijk is. Met woorden schilder ik een schilderijtje. Zo precies mogelijk probeer ik daarin weer te geven hoe ik een kleuter zie. Hoe een kind gegroeid is in het afgelopen schooljaar. Tijdens de NLPopleiding leerde ik het belang van specifiek formuleren. Als ik het rapport lees dat een collega ooit voor onze zoon schreef, toen hij in een kleutergroep zat, dan zie ik dat zij helemaal geen NLP nodig had om de ontwikkeling van een kleuter te beschrijven. ‘Als een aapje klimt hij, tijdens de gymles heel gemakkelijk in het wandrek, hoger en hoger’ schrijft ze. En ‘Na een bezoek aan Schiphol knutselde hij dagenlang vliegtuigen.’ Zo herkenbaar voor ons als ouders. En het illustreerde dat het met zijn grove motoriek, de fijne motoriek, het ruimtelijk inzicht en zijn creativiteit wel goed zat. Het maken van dit soort rapporten gaat langzaam, ik ben er een aantal dagen mee bezig. Toch doe ik dit zo veel liever dan balletjes inkleuren. Ik ben steeds weer blij als ik met plezier naar een schilderijtje kan kijken en het gevoel heb dat het gelukt is. Het geeft voldoening, goede woorden mee geven aan een kleuter. En misschien later ook wel troost, als de kleuters de verhalen zelf kunnen lezen ;-)Weet jij nog of er woorden op jouw rapport stonden? En wat dat met jou deed?

Afscheid van de oudste kleuters

Vanochtend vierden wij alvast het afscheid van de oudste kleuters uit onze groep. Iedereen had iets lekkers meegenomen en in de schooltuin waren de picknick tafels vrolijk gedekt. In een lange optocht liepen we naar de tuin. De zon scheen en de stemming was uitgelaten. Gaan we naar de speeltuin? Vroeg een van de allerjongste kindjes. De schooltuin was iets heel nieuws voor hem. De oudste kleuters kennen de weg en als we stoppen bij de kastanjeboom waar we elke week even stil staan, dan weten zij precies te vertellen hoe het uitzicht boven hun hoofd de afgelopen weken veranderde. We lopen door en zien uit de verte al overal gekleurde ballonnen hangen. Als er voor iedereen een plekje is gevonden klinkt al snel de vraag: 'Mogen we beginnen?' Ja, natuurlijk mag dat! Ontbijten om 9.15 uur is best laat voor kleuters. De krentenbollen, fruitspiesjes en kaasstengels verdwijnen als sneeuw voor de zon. er zijn vele smaken pakjes drinken, en na een half uurtje smikkelen en genieten van de lekker etende kleuters is het tijd voor een verrassing. Er wordt een kring gemaakt, er wordt een prachtig lied gezongen en dan is er een cadeau. Een enorm grote doos, die Rianne en ik samen uit gaan pakken. Ik heb alle veel afscheidscadeaus voorbij zien komen en elk jaar weer ben ik blij verbaasd over de creativiteit en betrokkenheid van ouders bij hun kleuters op school. De kinderen die nu naar groep zeven gaan, maakten met elkaar een film, waar ze allemaal een rol in hadden. We kregen al eens een bijtjeskrant, vol nieuws over onze groep. Er hangen prachtige foto's en kunstwerken van vorige jaren in de klas. Het cadeau dat wij vandaag kregen was weer volstrekt uniek en zo gaaf gemaakt. Bijna elke week doen wij wel spelletjes in de binnen-buitenkring. Dus hadden een aantal ouders bedacht om die kring na te maken. Een kleine doos in een grote doos. Op de wand van de kleine doos staan de jongste kleuters,in de binnenkring,ze zwaaien de oudsten uit, zij blijven. In de grote doos zijn allemaal gele deuren gemaakt (onze klasdeur) en op elke drempel staat een oudste kleuter. Klaar om te vertrekken naar de volgende groep, in de buitenkring dus. Wauw zeg, dit zou Frank moeten zien, was mijn eerste gedachte bij dit cadeau. Hij is de schoolbegeleider van wie wij het cooperatief leren, waar de binnen-buitenkring een werkvorm van is, geleerd hebben. Ik zal de link van dit stukje naar hem mailen. De groeten van de Margrietjes Frank, we missen je ;-)

Vaderdag

'Papa, papa, ga je mee? zaadjes zaaien met z'n twee Lekker samen in de zon, in de tuin of op het balkon. Straks gaan dan de plantjes groeien, daarna gaan de bloemen bloeien, zoem, zoem, zoem, dan ben ik blij, met de allerliefste papa, DAT BEN JIJ ! Waar heb je het versje gevonden, vroeg collega Silvy, toen ik het even kwam oefenen in haar klas. Uh, ik heb het zelf bedacht antwoordde ik. Als er iets te vieren is, schrijf ik graag een liedje en Vaderdag is ook wel een feestje... De aanleiding voor het versje was ook het leuke contact wat ik had met Michael van Nature & More.Ik was wat ideetjes aan het opzoeken op internet voor de zomervakantie. Wij fietsen graag en hebben een paar jaar geleden delen van het 'Pieperpad' gefietst. Af en toe kijk ik nog wel eens op de website van dat leuke pad door Nederland. Het is een route langs allerlei biologische bedrijven. Dat deed ik nu ook en zag toen dat het Pieperpad tijdelijk omgedoopt was in 'Bijenpad.' Interessant! Omdat onze klas de bijtjesklas heet ben ik altijd nieuwsgierig als ik iets over bijen lees. Er zou maar zo iets leuks voor de kleuters bij kunnen zijn. Ik keek rond op de website en zag tot mijn verbazing een foto van mijn eigen, met gele viooltjes versierde, fietsstuur. Ooit had ik die foto opgestuurd voor een fotowedstrijd. Tegelijk zag ik dat Nature&More zakjes bijenzaad uitdeelde. Een mailtje was snel gestuurd en een dag later zat er in mijn brievenbus een hele dikke enveloppe vol zakjes met bloemenzaad. Zaad van bloemen waar bijen graag op af komen. Eerst dacht ik er aan om de kleuters een zakje zaad als afscheidscadeautje mee te geven. Zou het zaad dan nog gezaaid worden? En zou het nog gaan groeien en bloeien na 6 juli, vroeg ik mij af. Hoe eerder gezaaid hoe beter, bedacht ik mij. Vandaar dat ik de zakjes zaad mooi op de buitenkant van het vaderdagpakje heb laten plakken. Er om heen hebben de kleuters bloemen en bijtjes gestempeld met vingerverf. Vrijdagochtend zou er sportdag zijn, die ging vanwege de harde regen niet door. Aan het eind van de ochtend werd het droog en hebben we alvast wat zaadjes in de schooltuin gezaaid. Ter inspiratie ;-) Morgen zal er,hoop ik, in 32 Zoetermeerse tuinen een bijtjesbloemenveldje gezaaid worden. En de wereld weer wat mooier worden op deze vaderdag. En als je zin hebt om te gaan fietsen, een mooie route vind je op www.bijenpad.nl Goede reis!

Held

Hij heeft altijd een goed humeur. Alle jaren dat hij bij ons werkt heb ik hem nog nooit boos gezien. En dat terwijl hij soms de helft van wat er tegen hem gezegd wordt maar begrijpt. Onze concierge komt uit voormalig Joegoslavie. Behulpzaamheid is zijn handelsmerk. Hij wil alles voor ons doen en als hij ziek is wordt hij zeer gemist. Ik ben een fervent tegenstander van alle bureaubanen op school en een groot voorstander van zo veel mogelijk handen, hoofden en harten in de klas. De congierge vormt daarop een uitzondering. Hij is van grote waarde voor de hele school.'s Ochtends groet hij iedereen met een grote glimlach, elk ochtendhumeur verdwijnt. Hij repareert alles wat er te repareren is en het kopieerapparaat heeft voor hem geen geheimen. Met kerst speelde hij een herder bij het kampvuur, onder zijn herdersmantel had hij een flesje zelfgestookte raki. Alle juffen bood hij een klein glaasje aan. Hoestend en proestend sloegen wij het achterover, met veel plezier! Soms begrijpt hij ons niet helemaal. Zoals die keer dat een juf, jaren geleden, een stukje van een balkje afgezaagd wilde hebben. Ze pakte de bordlineaal er bij om uit te leggen hoe lang het afgezaagde stuk moest zijn. Groot was de hilariteit toen bleek dat de concierge de helft van de lineaal er af gezaagd had. Vorige week ging het weer mis. Ongeveer een maand geleden heeft iemand van de gemeente een stukje gazon ingezaaid bij de ingang van de school. Het duurde even voor het ging groeien maar langzaam kleurde het veldje lichtgroen. Talloze minigrasjes groeiden langzaam naar het licht. Ik was er blij mee, we misten na de renovatie van ons plein een plekje om te picknicken. De concierge werkt graag in de tuin en als ik er ben overlegt hij altijd even met mij. 'Wat zijn de plantjes vraagt hij dan en wat is het onkruid?' Ik help hem graag op weg. De tuin is ook mijn hobby. Dinsdag is niet mijn werkdag maar omdat we een vergadering hadden over de groepsverdeling van het komende schooljaar kwam ik toch naar school. En daar zag ik het grasveldje wat geen grasveldje meer was ;-) Alles geschoffeld door onze lieve behulpzame concierge. Ik schiet nog weer in de lach, nu ik dit zit te schrijven. Met de beste bedoelingen heeft hij gedacht, gras is gras, weg er mee, daar is geen twijfel over mogelijk! Woensdagochtend, hoezo toeval, waren er gemeentemannen aan het werk in het park naast onze school. Je raadt het al, wat ze aan het doen waren...Gras zaaien! Ik ben even naar hen toegefietst, heb het verhaal van de congierge verteld en kreeg een halve liter graszaad mee. Met een grote glimlach heb ik het doorgegeven aan de concierge. Na de regenbuien van de afgelopen dagen zal het vast wel snel weer gaan groeien! Het plaatje bij dit verhaaltje is gemaakt door iendobbelaar.nl

Boekje

Vandaag is de dag dat de moeders van onze kleuters moederdag vieren. De pakjes zullen al uitgepakt zijn. Als ze nog te vinden waren nadat ze twee weken geleden verstopt zijn. Gisteren kwam ik collega Monica tegen in de supermarkt. Zij was net terug van een heerlijke vakantie in Frankrijk. Voordat ze weg ging had haar jongste dochter haar moederdagpakje verstopt. Nu ze weer thuis waren kon ze het nergens meer vinden. Oeps, lieve bijtjesmoeders ik hoop dat jullie de pakjes allemaal gekregen hebben vanochtend. Met mijn eigen kinderen heb ik een paar weken geleden al uitgebreid moederdag gevierd, zij zijn nu allebei in Berlijn. Jelmer voor zijn studie en Aletta is een weekendje bij hem op bezoek. Met mijn moeder heb ik vorige week drie dagen moederdag gevierd. Zij werd donderdag 86 en heeft dat samen met de familie gevierd. Ze vond het heel gezellig en tegelijk heel erg druk. Deze dagen rust ze uit. Dus ook daar geen moederdag vandaag. Ik verwen mijzelf dus maar een beetje ;-) Met het idee dat ik mijn verhaaltjes in een boekje uit ga geven. Heeft iemand van jullie daar ervaring mee? En zou je een boekje willen hebben met verhalen over het leven in de kleuterklas? Misschien is het wel leuk om alle nieuwe kleuters die op school komen een boekje te geven? Om alvast een beeld te krijgen van hoe het gaat op de Margrietschool....Ik fantaseer wat voor mij uit, en ben benieuwd naar jullie reacties!

Vakantie!

Het zit er op. Een hele week op school werken, ik ben het echt niet meer gewend. Elke avond na het eten lag ik uitgeteld op de bank en viel in slaap. Geen etentjes, theater of bioscoop, geen wandeling of fietstocht met vriendinnen, geen vrijwilligerswerk, geen creatieve wilde plannen maken. School, boodschappen doen, koken, eten, verhaaltje schrijven en slapen. Dat was mijn leven deze week. Vroeger (in Lelystad)ging ik na een vergadering op school elke dinsdag pizza eten met een aantal collega's, daarna nog naar het cafe en dan de volgende ochtend weer fris in de klas. Goede oude tijd ;-) Gelukkig deel ik de klas met collega Rianne. Ik en de kleuters zijn superblij met haar We hebben haar een brief geschreven. Gelukkig heeft zij hetzelfde gevoel als ik, na een dag op school is ze ook moe en dat snap ik goed als ik hoor wat de kleuters over haar vertellen. Lees maar! Lieve juf Rianne, Ik hoop dat je snel weer op school komt! Ik vind je lief. Je kan de kindjes goed helpen als iemand iets af gaat pakken. Als iemand gaat vallen ga je troosten. Je kan goed helpen de jassen dicht te doen. Ze heeft veel fantasie, dat zie ik aan haar gezicht. Ik vind haar lief omdat ze graag kindjes helpt. Ze gaat lief opruimen. Ze is dapper, als er iets moeilijks moet, dan doet ze het toch. Ze kan lief praten. Ik wou dat het maandag was en dat juf Rianne er was. Ik hoop dat ze snel weer beter wordt! Hartelijke groeten van alle bijtjeskleuters en een hele fijne vakantie! Voor mij was dit ook het laatste berichtje op kleuterspel in april. Ik heb het weerbericht in Berlijn net bekeken en dat ziet er super uit. Morgen eerst een dagje huishouden en dan gaan we lekker op reis. Hartelijk bedankt voor al jullie enthousiaste reacties op mijn schrijfsels en 'tot ziens' in mei!

Samenwerking

Vol verwondering bekijk ik keer op keer de kunstwerken die de kleuters deze week voor hun moeders gemaakt hebben. Allereerst een prachtige tekening. 'Het is goed, zoals jij het doet' zeggen we altijd tegen elkaar. En bijna iedereen snapt dat. Soms is er een kleuter die tegen een ander zegt: 'Jij krast, dat is niet mooi' Als ik zoiets hoor dan pak ik graag het plakboek van een kleuter er even bij om te laten zien hoe je tekent als je pas op school bent en hoe jouw tekeningen langzamerhand veranderen. Om de tekening heen plakten we een rand van kleurige plakkertjes. 'Een patroon' noemen de kleuters het. De jongste kleuters twee kleuren plakkertjes, de oudste kleuters vier kleuren. Het is zo leuk om te zien dat sommige kinderen keurige rechte rijen plakken, anderen dromerig hier en daar iets plakken en sommigen zeer creatief de plakkertjes als decoratie in het haar van hun moeder plakken. Alles kan en dat maakt het werken in een kleuterklas voor mij zo fijn.

Het liefst laat ik de kleuters alles voor hun moederdagcadeautje zelf doen. Ze stempelden een label met VOOR MAMA er op. Ze stempelden het inpakpapier met kurken en rolletjes. Ik was er zo blij mee, met het plezier waarmee de kleuters stempelden en met het resultaat. Het ziet er heel vrolijk uit. Maar toen, het inpakken, dat was voor de meeste kleuters nog net te moeilijk, schatte ik in. We zijn met de hele klas een wandeling door de school gaan maken, naar groep 7 van collega Andre. Hij en zijn klas doen graag even iets anders dan altijd maar taal en rekenen en daar hoopten wij op!

We waren welkom, hartelijk welkom zelfs. Ik vertelde over de hulp die we nodig hadden en die kregen we. Superhulp! De kinderen van groep 7 lazen met ons de moederdagboekjes, ze pakten de boekjes samen met de kleuters in, lazen nog een prentenboek met ons, ruimden in de stromende regen het buitenspeelgoed voor ons op en keken tot slot nog even een filmpje van buurman en buurman met ons.

Lieve kinderen, beste Andre, hartelijk bedankt voor de gezellige middag!

Biologie met kleuters

Biologen in de dop zijn het, de oudste kleuters. Vanochtend waren we in de schooltuin en hebben daar in de kletsnatte grond twee viooltjes geplant. Als mijn vader ons bezig zou zien, zou hij zeggen: 'Het is veel te nat om in de tuin te werken.' Omdat de grond op de schooltuin zulke mooie tuingrond is, konden we er wel in aan het werk. Het stukje waar wij dit jaar de tuinen hebben is een voormalige groentenkwekerij. Vroeger werd daar elk jaar nieuwe tuingrond opgebracht en het werd goed bemest. Nu is het de mooiste aarde die een tuinman/vrouw zich maar wensen kan!

We hebben viooltjes geplant en een beetje onkruid gewied. Daarna het gereedschap schoongemaakt en handen gewassen. Allemaal met plezier en zonder een wanklank. Toch was de betrokkenheid van de kleuters pas echt groot toen de les op de tuin was afgelopen. Bij een paar half verotte boomstammen vonden ze beestjes en wat voor beestjes! Duizend poten en, ik heb het net even opgezocht op internet, vuurkevers, knalrode kevers, zo gaaf om te zien. In de kruidentuin weten ze inmiddels precies de plaats waar de metalicblauwe kevertjes (bladhaantje, met dank aan google)te vinden zijn. Ik zie ze elke voorjaar weer en ben dan steeds verbaasd over het prachtige blauw.

Op de terugweg naar school hebben we een foto gemaakt bij een schitterende bloesemboom in het park en madeliefjes geplukt. Een schooltuin is leuk, alles wat we er om heen beleven maken deze woensdagochtenduurtjes onvergetelijk.

Gym

Er staat gym op het rooster. Daar merk ik nooit wat van. Op dinsdagmiddag geeft collega Rianne de gymles. Ze doet dat graag en goed. En ik ben daar blij mee. Gym is namelijk niet mijn ding. Ik zwem graag, het liefst in de zee. Zet een cdtje op en ik dans door de kamer. Geef mij een fiets en ik fiets graag een hele vakantie waar de wind mij naar toe waait. Wil je liever wandelen? Met alle plezier loop ik met je mee. Maar gym? Brrrr, de geur van de zaal doet mij al griezelen. De toestellen met vage namen als ‘paard’ en ‘bok.’ ‘De vouwhang’, iets wat je in de ringen moest doen, dat klinkt toch niet gezond?! Mijn nichtje Elvira heeft foto’s op haar facebook staan. Ze turnt bij de selectie en ik kijk met hele grote verbazing naar haar kunstige sprongen. Wonderlijk dat zij zo’n plezier heeft aan al die, in mijn beleving, superenge activiteiten. Ik vermijd ze al jaren.

De ouders van de kleuters in onze groep weten dat. Toen ik vanmiddag na de lunch de klas binnen kwam, was er een heel stel hun kind snel de gymkleren al aan het aantrekken. Het was immers dinsdag en er stond gym op het rooster. Oeps, nu kon ik moeilijk zeggen: ‘Sorry, het gaat niet door vandaag, aankleden maar weer.’ Er stond nog een circuit van vorige week in het speellokaal en ik heb de kleuters uitgelegd dat ze daar vrij op mochten spelen. Dat was voor sommigen even wennen. Zo maar van de ballonnenhoek naar het klimrek? Kan dat? Ja, dat kon vanmiddag en het was goed. Ik heb genoten van het plezier dat de kleuters hebben in bewegen in de gymzaal. De een klom steeds een trapje hoger in het klimrek, de ander ging jongleren met twee ballonnen. Er werd op allerlei manieren met de ballen gespeeld, de lange mat was de plek om te koprollen en later om kruiwagentje te spelen. Als afsluiting heb ik van iedereen een foto gemaakt. Laat maar zien wat je het leukst vond om te doen. Daar werd niet lang over nagedacht, zo veel leuke dingen, om te doen. Gym is duidelijk wel ‘een ding’ van kleuters! Volgende keer jij weer Rianne?!

Moederdag idee

'Jannie, ben je halverwege de maand gestopt met schrijven?' vroeg mijn vriendinnetje Grietje gisteren op facebook. Zij blogt al zo lang als ik haar ken. Langer eigenlijk, want toen ik haar leerde kennen, blogde ze al, ik weet niet hoe lang. Zij zag wel voor zich hoe ik ook elke dag een stukje over mijn leven zou kunnen schrijven en ze weet hoe fijn het is om 'benzine' te krijgen:Reacties op schrijfsels waardoor ons motortje blijft draaien. Een trouwe schrijfster en lezer is ze. Ik was even gestopt lieve Grietje(neneh.nl)want ik heb drie dagen moederdag gevierd. Zoon die in Berlijn woont was even thuis en hoe gaat dat dan? Lekker koken en samen eten, een avondje met hem en zijn vriendin naar oma en opa, met z'n allen naar de prijsuitreiking van de ontwerpwedstrijd waar hij voor naar Eindhoven kwam, eten met zijn vrienden en hun ouders in de oude Philipsfabriek (usine.nl)en hem weer naar Amersfoort brengen waar hij op de ICE stapte die hem weer naar Berlijn terug bracht. Drie heerlijke moederdagen waren het. Ik heb niet aan schrijven gedacht. Nu krijg ik er weer zin in.Vanochtend hoorde ik dat mijn lieve collega ziek is. Ik ga voor haar invallen dus morgen ook aan de slag met moederdag maar dan anders. Moeders van kleuters in onze klas: Hier stoppen met lezen ;-)Anders is jullie moederdagcadeau straks geen verrassing meer. Eigenlijk duurt het nog zo lang, die moederdag aan het eind van twee weken meivakantie. Veel te lang voor kleuters, wat is drie weken? Een eeuwigheid in de ogen van een kind van vier. Toch wil ik iets met ze maken voor hun lieve moeders. En het wordt dit jaar weer een boekje. Een boekje met portretten van alle moeders van de kleuters in onze klas. In woord en beeld. Ieder kind maakt een tekening van mama. Op de rand van de zandbak praat ik tijdens het buiten spelen gezellig met de kleuters over hun moeders. Ik schrijf alles wat ze vertellen bij hun eigen tekening. Aan kinderen die heel gemakkelijk praten hoef ik alleen maar te vragen of ze iets willen vertellen over hun moeder. Aan anderen vraag ik hoe hun moeder er uit ziet. Daar komen vaak al hele grappige antwoorden op waaruit blijkt dat kinderen een heel eigen beeld van hun moeder hebben. Wat kan ze goed? Wat doet ze voor jou? Wat doe jij graag samen met je moeder? Dat zijn de vragen die ik ook stel en dat worden dan leuke verhalen bij de tekening. Alle tekeningen(steeds twee op een A4tje)leg in in het kopieerapparaat en dat maakt er een mooi boekje van. Een stapeltje eigenlijk, ik doe er een nietje door heen en dan is het een moederdagboekje. Andere jaren kregen moeders dan twee pakjes, een knutseltje gemaakt met de andere juf en het boekje van mij. Dit jaar dus alleen een boekje, met een lief opzegversje op de kaft. Ik zie nu al voor mij, hoe leuk het zal worden, jullie ook?!

Prentenboeken

Welke kleuterjuf kent hem niet? Eric Carle. Hij heeft zo veel prachtige prentenboeken gemaakt. Ik kijk even op zijn website en zie een heel gewoon mannetje. Helemaal geen kunstenaarstype. Hij doet mij een beetje denken aan @rnold onze ICTer, zoals die er over 10 jaar ongeveer uit zal zien ;-)

Toch is Carle voor mij een grote kunstenaar! Ik hou van de veelkleurigheid van zijn boeken en van de korte teksten. De boeken inspireren tot schilderen, collages maken, stempelen, scheuren en plakken. Tot het creatief vormgeven van je eigen wereld en daar zijn we met kleuters dagelijks mee bezig.

Aanstaande zondag vieren wij in de kerk tegenover de school een kerk-school dienst. Het gaat dan over vissen. Dus ik zocht een inspirerend verhaal over vissen. Mijn gedachten gingen meteen naar Swimmy. Kennen jullie het boek? Ik typte de titel in op google en hoopte op een digitale versie van het prentenboek. En vond die ook, een Japanse versie en een Spaanse maar dat maakte niet uit. Het ging mij om de beelden.

http://www.youtube.com/watch?v=YmpG4NZFG6Q

Ademloos hebben we zitten kijken naar het filmpje over het vindingrijke en dappere visje Swimmy. Tijdens het spelen daarna werden er prachtige visjes gestempeld, visjes van klei gemaakt en vissen van Knex. De betrokkenheid was zeer groot.

Ja, dacht ik toen, logisch een boek van Eric Carle inspireert altijd! Tot ik nog even beter keek. Swimmy is gemaakt door Leo Lionni....Oeps, een leerling van Carle misschien? Of zijn pseudoniem? Ach het maakt niet uit. Prentenboeken inspireren, dat is zeker. Wat is jouw mooiste prentenboek?

Vriendenboekje

Er liggen er nog twee op mij te wachten. Geduldig, op het tafeltje naast de telefoon. En ik weet al, als ik morgenochtend op school kom, dat de eerste vraag van de eigenaren van de boekjes zal zijn:'Juf, heb je al in mijn vriendenboekje geschreven?' Ik moet mij er altijd even toe zetten. Als ik eenmaal bezig ben, dan maak ik er wel wat leuks van met stickertjes en glittertjes en lieve woorden. Als daar in een vriendenboekje plaats voor is.

Soms zijn de thema's van de boekjes zo overheersend en staan er op alle bladzijdes plaatjes van Cars, K3, het huis Anubis. Er blijft weinig ruimte over voor eigen inbreng en echt mooi wil het ook niet worden. Dan heb ik heimwee naar het oude poeziealbum. Met heerlijk moralistische versjes en prachtige plaatjes op kraakheldere witte bladzijdes. Ik denk terug aan wat er in mijn eigen album stond.

'Wees steeds een zonnestraaltje
Voor elk die je ontmoet
Dan schenk je anderen vreugde
En heb je 't zelf ook goed'

Een zonnestraaltje, wat een prachtig beeld om aan iemand mee te geven. Wees steeds, is wel erg gebiedende wijs, een tamelijk zware opdracht. Toch houd ik van het versje en ook van het volgende

'Wees bevriend met kleine dingen,
met een bloemetje dat bloeit,
met de vogeltjes die zingen,
met een vlindertje dat stoeit
Met de hel'dre regendroppels
en de warme zonneschijn,
wees bevriend met kleine dingen,
en je zult gelukkig zijn'

Dit schreef mijn moeder in mijn poeziealbum en ze leefde het ook. Voor mij is het daarom een dierbaar versje gebleven.

Nu lezen kinderen in hun vriendenboekje dat hun moeder graag spaghetti at, dat haar hobby's lezen en wandelen waren en dat ze een hekel aan boodschappen doen had. Ergens is het wel persoonlijker dan een versje dat al bestaat. Toch blijft bij mij de heimwee naar de versjes. Ik deel er nog een met jullie.

Schrob de keuken, dweil de gang,
vang de spinnen, wees niet bang,
Schil de piepers, kook de pap,
dan vindt iedereen je knap!

Geschreven door een stoere vriendin, die haar gang al heel lang laat schrobben door haar hulp maar nog steeds niet bang is. Dat 'wees niet bang' is uit het versje met mij mee gegaan.

Vriendenboekje of poeziealbum? Wat zeggen jullie er van?

Vloerbedekking

In de notulen van de ouderraadsvergadering lees ik dat we volgend jaar nieuwe vloerbedekking krijgen in de kleutergroepen. Zo, daar ben ik blij mee!

Er ligt al meer dan vijftien jaar tapijt in onze klas en dat is in al die jaren zo smerig geworden. Nu krijgen we linoleum en ik verheug mij er zeer op. In gedachten zie ik al een mooie warme gele of oranje vloer, misschien met een aantal gekleurde vlakken er in verwerkt, als markering van bijvoorbeeld de hoeken. Of in het midden van de klas een ingelegde cirkel zoals in het speellokaal waar je makkelijk een kring op kunt maken, dat lijkt mij echt gaaf.

Iemand vertelde mij dat er naast veel voordelen, het is veel makkelijker schoon en stofvrij te houden, ook nadelen aan linoleum kleven. Tapijt dempt de geluiden in de klas, linoleum versterkt de geluiden. Het zal lawaaieriger worden. Is dat zo? Hebben jullie daar ervaring mee?

Toen onze dochter in groep drie zat, deed zij met haar klas een Zwitserland project. Ze moest toen slofjes mee naar school nemen, dat is in Zwisterland de gewoonte. Ook in Scandinavische landen dragen de kleuters speciaal binnen en ander buitenschoeisel. Het heeft wel wat en tegelijk lijkt het mij ook een heel gedoe. Schoenen aan, schoenen uit....Wij gaan zo vaak van binnen naar buiten en vice versa.

Vorige week vrijdag nog. Wij zijn vanwege het HGW weer begonnen met de dagritmekaarten en het heeft niet zo erg mijn aandacht. Met andere woorden: Ik vergeet de kaarten vaak. Vrijdagochtend aan het begin van de dag hing de knijper, die aangeeft wat we op dat moment gaan doen, nog bij het ‘naar huis gaan’ van gisteren. Een van de kleuters ging staan en zei: ‘He, de knijper hangt bij naar huis gaan, kom we gaan.’

En daar gingen ze, hopla, met z’n allen de gang in, de buitendeur stond nog open, het plein op. Heerlijke grappenmakers! Toen ze het plein af wilden rennen, de weg op, richting huis, moest ik wel roepen. ‘ Hallo, terug komen en met een grote glimlach op het gezicht kwam iedereen weer binnen. Wat een heerlijk begin van de dag, zo even met z’n allen naar buiten rennen ;-)

Zijn er scholen in Nederland die nog tapijt in de klas hebben? En zijn er klassen die speciaal binnen en buiten schoeisel gebruiken? Of liggen alle scholen intussen vol met linoleum en hoe bevalt dat? Hebben je tips of ideeen over een nieuwe vloer in de klas? Bedankt alvast en een fijne werkweek gewenst!

Muis in de mais

Zoals ons huis een verzamelplaats is van waardevolle dingen die we gekregen hebben, gevonden vaak, soms gekocht in ieder geval bewaard, zo is het magazijn in onze klas een zelfde soort schatkamer voor mij.

Als je als buitenstaander de deur open doet, schrik je misschien. Als je als directeur van de school naar binnen kijkt dan erger je je waarschijnlijk. Als je als collega iets nodig hebt moet je vaak even zoeken en als ik zelf naar binnen loop weet ik soms ook niet meer wat ik waar 'opgeruimd' heb.

Ik zie in zo veel dingen mogelijkheden: Bolletjes wol, lapjes, verkleedkleren, schelpen, stenen, eindeloos veel soorten en kleuren en formaten papier, themadozen met spullen voor kerst, pasen, sint, ziekenhuis,enz. Een voorraad plakkertjes, ballonnen, rietjes, slingers. Zie je het voor je hoe ons magazijn uitpuilt van doosjes en tasjes met waardevolle dingen?

Soms loopt het uit de hand en kunnen we het magazijn eigenlijk nauwlijks meer in. Het is vol, en er moet opgeruimd worden en dat vind ik het moeilijkste wat er is. Spullen weg gooien, waar we nog zo veel mee zouden kunnen. Ik neem mij dan voor om wat naar de kringloop te brengen. Dat voelt in ieder geval beter dan naar het grof vuil rijden.

Vorige week bedacht ik dat de grote doos met play mais best een 'sta-in-de-weg' was in ons magazijn. Ik besloot de doos op te graven uit een berg met spullen. Toen ik het ding te pakken had, rolden de stukjes er uit. Wat bleek? Onderin de doos zat een flink gat, en niet zo maar een gat, een gat met prachtige gekartelde randjes. Ik keek wat beter en zag op de grond kleine zwarte ronde keuteltjes liggen. Oeps, in ons kleurrijke magazijn woont waarschijnlijk een familie muis. Die spelen elke avond als wij naar huis zijn gezellig met de playmais en eten er lekker van.

Dat is nu dan afgelopen, jammer voor jullie muisjes! De kleuters hebben de hele vrijdagochtend met de playmais gespeeld. De doos is leeg. Ik stel mij voor dat de muizen eigenlijk onder de school wonen en door het gaatje in het kruipluik dat in ons magazijn ligt naar boven komen. Op dat gaatje ligt nu een blok, collega's de muizen komen nu naar jullie toe!

Wat is van waarde?

Ik kwam rond 22.00 uur 's avonds thuis en wilde de voordeur open doen. Dat ging niet. Aan de binnenkant zat de deur blijkbaar op het nachtslot. Er brandde geen licht en de gordijnen van de slaapkamer waren dicht.

Huh, was mijn eerste reactie, ben ik buiten gesloten? Waarom? Wat is er aan de hand met mijn Jan? Ik belde aan maar kreeg geen reactie. In mijn zak zaten kastanjes (het was oktober) die gooide ik tegen het slaapkamer raam, en ik hoopte dat Jan het gordijn open zou doen en uitroepen 'Oeps, sorry, per ongeluk de deur op slot gedaan' maar nee ook dat gebeurde niet. Ik belde naar de huistelefoon en naar de mobiele telefoon van Jan. Die laatste doet hij alleen maar aan als hij iemand wil bellen, dus ik wist al dat ik weinig kans maakte dat ik hem daar mee zou bereiken en dat klopte. Stil was het en bleef het.

Ik werd ongerust en na een poosje twijfelen, wat te doen, ben ik naar de buren gegaan. Daar was het donker, niemand thuis. Toen naar de buren een huis verderop. Zij deden open en vroegen of ik al om het huis heen gelopen was en bij de tuindeur had gekeken. Nee, dat was nog niet in mij op gekomen. Ik liep om het huis heen, de donkere tuin in en toen ik dichterbij kwam, zag ik de tuindeur op een kier staan. Nog steeds dacht ik aan Jan, wat was er aan de hand? Was hij niet goed in zijn cocosnoot geworden en gaan dwalen? Ik was ineens zo ongerust, durfde niet naar binnen, rende bibberend naar de buren en bonsde op hun raam.

De buurvrouw kwam snel naar buiten en gaf mij een arm, samen liepen we de tuin in en gingen door de openstaande deur naar binnen. We deden een lamp aan en in een oogopslag werd duidelijk wat er aan de hand was. Er was ingebroken. 'Oh', riep ik reuze opgelucht: 'Het is een inbraak.' Er was niets aan de hand met mijn Jan. Vijf minuten later kwam hij thuis van een vergadering en samen inspecteerden we het huis. Overal stonden kastjes en laatjes open. De inhoud van veel van de bakjes en doosjes en zakjes uit die kasten lag verspreid op de grond.

Ik was vooral verbaasd en stelde mij voor dat deze inbreker wel heel teleurgesteld moest zijn geweest bij het doorzoeken van ons huis. Papier, heeft hij (sorry, ik kan mij geen mevrouw voorstellen die met een koevoet een klein raampje forceerde en daardoor naar binnen klom) gevonden, boeken, kaarten, schriftjes, tekenpapier, briefpapier, heel veel pennen, potloden, schaartjes, plakboeken, kranten, tijdschriften, doosjes met lieve hebbedingetjes, kaarsjes en bloemenvaasjes, een verzameling glazen flesjes en potjes, bloemen en groentenzaden en lapjes stof en batikkleden, beeldjes en stenen en gedichtjes....En ga zo maar door.

Oeps, dit is wel een erg lange inleiding geworden op waar ik eigenlijk over wilde schrijven: Het magazijn in onze klas. Dat doe ik morgen dan maar!

Vragenlijstje

Op verzoek van Mir, een kleuterleidster uit Vlaams Belgie, plak ik in dit stukje de vragen die wij aan de ouders van de kleuters in onze klas stelden als voorbereiding op de 10 minutenavond.

Ik kwam op het idee naar aanleiding van de cursus HGW die wij met het team volgen. Tijdens een van de cursusmiddagen dachten wij na over: 'Wat zijn de behoeften en belemmeringen die kleuters in ervaren in onze klas.' Ik vertaal het als: 'Wat hebben de kleuters nodig en waar hebben ze last van?' Is dat een goede vertaling?

Eigenlijk zou je deze vraag ook aan de ouders kunnen stellen, of aan de kleuters zelf, dacht ik toen al. Ouders kennen hun eigen kind zo goed. Misschien doen we dat de volgende tienminutenavond?! Nu vroegen we dit:

Beste ouders,
Omdat 10 minuten maar erg kort zijn en omdat wij graag willen dat alles wat er te bespreken is tijdens de tienminutenavond besproken wordt, hebben we enkele vragen op papier gezet. Willen jullie het blad weer mee naar school geven? Hartelijk bedankt tot ziens op de 10 minutenavonden!

1. Wat gaat er goed? Waar zijn jullie blij mee?

2. Wat gaat er minder goed? Waar maken jullie je zorgen om? Is er hulp nodig?

3. Welke mogelijke oplossingen zien jullie? Hebben jullie tips/ideeen?

4. Welke vragen willen jullie stellen tijdens het 10 minutengesprek?

Bijna alle ouders gaven het blad ingevuld weer mee naar school. Wij hebben de bladen gebruikt bij voorbereiding van en tijdens de gesprekken en dat was fijn. Het enige lastige was, dat we erg uitliepen. Er was zo veel gespreksstof ;-)

Zijn er meer mensen die een vragenlijst voor ouders gebruiken bij de tienminutengesprekken? En bevalt dat? En wat vragen jullie dan? Alvast bedankt voor het delen van jullie ervaringen!